Σ’ αυτό το θέμα οι γνώμες διίστανται. Πολλοί θα σας πουν ότι η κρίση που διερχόμαστε είναι οικονομική. Και θα το δικαιολογήσουν: «Αφού δεν έχουμε λεφτά, τι άλλο μπορεί να είναι;» Αυτή όμως, κατά την γνώμη μου, είναι μια πολύ επιφανειακή εξέταση του όλου θέματος. Γιατί γεννάει κι άλλες ερωτήσεις. Όπως γιατί δεν έχουμε λεφτά; Από πότε δεν έχουμε λεφτά; Και διάφορες άλλες. Άρα οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι όσοι σας πουν ότι η κρίση είναι μόνο οικονομική είναι μη σκεπτόμενοι ανεγκέφαλοι. Αν πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, θα πρέπει να εξετάσουμε σφαιρικά το θέμα και ν’ αρχίσουμε απ’ την αρχή, βρίσκοντας και αναλύοντας τις αιτίες που μας οδήγησαν ως εδώ, όχι πηδώντας κατευθείαν στο αποτέλεσμα. Θα υποβάλω ερωτήσεις λοιπόν:
- Αν αύριο τη νύχτα δεχτούμε ένα τελεσίγραφο από πρεσβευτή άλλου κράτους για παραχώρηση εθνικού εδάφους και η ηγεσία της πατρίδας μας το αρνηθεί, πόσοι από μας θα πάνε να καταταγούν και να πολεμήσουν, για ν’ αποκρούσουν τον εισβολέα την Δευτέρα το πρωί; Πόσοι θα πάνε όχι γιατί είναι υποχρεωμένοι, –άρνηση στράτευσης εν καιρώ πολέμου συνεπάγεται την ποινή του θανάτου,– αλλά με τραγούδια και χαρά, όπως έγινε τότε; Ναι, για το ’40 μιλάω, τότε που πατεράδες και παππούδες μας πήραν τα όπλα κι έτρεξαν εκεί που τους καλούσε το καθήκον. Για να ’χουμε σήμερα μερικούς αλάκες (με «μ» μπροστά) να προτείνουν την κατάργηση των παρελάσεων, παρελάσεις που, είτε τις παρακολουθούμε είτε παρελαύνουμε, το κάνουμε για να τιμήσουμε τους δικούς μας ανθρώπους και τις θυσίες τους. Ένα το κρατούμενο.
- Στο προηγούμενο σημείωμά μου αναφέρθηκα δι’ ολίγων και στον Ernest Hemingway και στο μυθιστόρημά του «Για Ποιον Χτυπάει η Καμπάνα». Ξέρετε τι περιγράφει ο συγγραφέας; Την μετάβαση ενός ιδεαλιστή καθηγητή στην Ισπανία, για να πάρει μέρος στον Ισπανικό εμφύλιο. Εντάχτηκε σε μια ομάδα ανταρτών, να πολεμήσει τους φασίστες κι όταν ο Ισπανός αρχηγός των ανταρτών προδίδει την ομάδα του στους φασίστες, ακολουθεί μάχη στην οποία ο καθηγητής τραυματίζεται. Πείθει τους άλλους να φύγουν κι εκείνος, σαν ανθρώπινη ασπίδα, μένει πίσω, για να καθυστερήσει τους εχθρούς και να σωθούν οι σύντροφοί του και πεθαίνει. Ερώτηση: Πόσοι από μας θα έκαναν το ίδιο; Δύο τα κρατούμενα.
- Από την μεταπολίτευση κι εδώ, δανειζόμαστε συνεχώς, με αποκορύφωση τα χρόνια διακυβέρνησης από το ΠαΣοΚ με τον Σ….Ψ… Andrew, (το «Σ….Ψ…» συμπληρώστε το όπως θέλετε,) που επειδή είχε ταΐσει τον λαό με φύκια για μεταξωτές κορδέλες και δεν έκανε τίποτα απ’ όσα είχε υποσχεθεί και γιατί έτσι τον είχαν συμβουλεύσει οι εντολείς του στις ΗΠΑ, Rockefeller και Σια ή CIA, αποφάσισε να μοιράσει στον κόσμο χρήματα που δεν υπήρχαν και δανειζότανε απ’ τις αγορές. Δεν ξέραμε ότι κάποτε ο κόμπος θα έφτανε στο χτένι; Το ξέραμε κι αν δεν το ξέραμε, κακώς δεν το ξέραμε. Τι κάναμε τότε; Ζητάγαμε περισσότερα! Πόσοι από μας θα έλεγαν, αν είχαν την δύναμη ν’ ακουστούν: «Καλά είμαστε, δεν θέλουμε άλλα!» Δεν θα ήταν πολλοί, έτσι δεν είναι; Τρία τα κρατούμενα.
Αν θέλετε κι άλλα, έχω πολλά ακόμη, αλλά δεν θέλω να σας τρώω την ώρα. Η κρίση λοιπόν άρχισε ως κρίση αξιών και εξελίχθηκε σε οικονομική. Και τώρα δεν έχουμε λεφτά, γιατί το ψωμί το σημερινό το φάγαμε τα περασμένα 30τόσα χρόνια. Και φτάσαμε στο σημείο να ακούμε (τον Γενάρη του 2010) από το στόμα του πρωθυπουργού (GAP του ολίγιστου) ότι θα πρέπει να εκχωρήσουμε εθνική κυριαρχία και να μην παίζει το μάτι μας. Δεν ενδιαφερθήκαμε καν να μάθουμε τι μπορεί να σημαίνει ο όρος. Απλά, το περάσαμε στο ντούκου. Είμαστε ωραίος λαός, μάτι να μην μας πάρει!
Το υπ’ αριθ. 1 παραπάνω σημαίνει ότι έχουμε χάσει την εθνική μας ταυτότητα, δεν είμαστε Έλληνες πια. Κάτι οι μεταπολιτευτικές αριστερόστροφες αλακίες (με «μ» μπροστά,) περί κατάργησης των συνόρων, περί «πολιτών του κόσμου», που πρέπει να γίνουμε, όχι γιατί οι Σοβιετικοί και λοιποί κομμουνιστές είχαν γίνει, αλλά για να πάψουμε να είμαστε Έλληνες, κάτι η περιφρόνηση προς τα εθνικά μας σύμβολα, που φρόντισαν να μας μεταγγίσουν, γίναμε ένας όχλος χωρίς υπόβαθρο, ένας συρφετός της ντροπής, χωρίς παραδόσεις, χωρίς Ιστορία. Γίναμε –όχι όλοι, ευτυχώς, όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι από μας,– πολίτες του κόσμου. Που θα πει τι; Όποιος νομίζει ότι είναι πολίτης του κόσμου, ας πάει στον «κόσμο» να του δώσει ταυτότητα και διαβατήριο, Παιδεία για τα παιδιά του, υγειονομική περίθαλψη κ.ά. Δεν έχει θέση σ’ αυτήν την πατρίδα, γιατί αν μείνουν μαζί μας αυτά τα παραπλανημένα ανθρωπάρια και οι εγκληματικοί και ανεγκέφαλοι ινστρούχτορές τους, το μόνο που θα κάνουν θα είναι να αμαυρώνουν και να ρυπαίνουν την μνήμη του Μεγάλου Λεωνίδα, που πήγε στις Θερμοπύλες να πεθάνει και όλων των άλλων ηρώων μας. Στον «κόσμο» τους λοιπόν οι πολίτες του Κόσμου!
Το υπ’ αριθ. 2 αναφέρεται στην αυτοθυσία. Την είχαμε κάποτε, τότε που είχαμε ιδανικά. Μεταπολιτευτικά την χάσαμε, πάλι για τους ίδιους παραπάνω λόγους. Συζητάμε για Κούγκι, για Ζάλογγο, για Αρκάδι, αλλά μόνο συζητάμε. Στις συζητήσεις είμαστε πρώτοι! Ποιος από μας. μωρέ, έχει το θάρρος να θυσιάσει ένα χέρι του, για να σωθούν συνάνθρωποί του; Αν το χέρι σας πέφτει πολύ, ας πούμε ένα δάκτυλο μόνο. Ξέρετε πολλούς; Εγώ ελάχιστους! Ο ιδεαλιστής καθηγητής όμως, στο βιβλίο «Για Ποιον Χτυπάει η Καμπάνα», θυσίασε την ζωή του και ήταν και ΗΠΑτζής, πράγμα που θα πρέπει να μας κάνει να ντρεπόμαστε!
Το υπ’ αριθ. 3 αναφέρεται στην φιλοπατρία. Στη δεκαετία του 70 (το 1973, αν η μνήμη βοηθάει ακόμη,) η Αγγλία αντιμετώπισε μια απ’ τις πολλές οικονομικές κρίσεις της. Εργαζόμενοι έπρεπε ν’ απολυθούν, γιατί επιχειρήσεις και δημόσιο δεν άντεχαν να τους πληρώνουν. Τι έκαναν οι Άγγλοι, για να μην γίνουν αυτά; Πρόσφεραν εργασία! Δούλευαν 2-3 ώρες παραπάνω την ημέρα, χωρίς πληρωμή οι έξτρα ώρες, για να βοηθήσουν τους εργοδότες τους, άσε που δεν αγόραζαν τα όσα καλούδια παρήγαγαν οι ίδιοι, αλλά τα έστελναν όλα για εξαγωγή! Ας έρθουμε σε μας τώρα. Τι κάνουμε εμείς μεσούσης της κρίσεως; Εισάγουμε φτερά παγωνιών απ’ την Ταϊλάνδη, για να στολίσουμε τα… αρχοντικά μας. Την καταλάβατε την διαφορά; Εμείς θέλουμε τώρα, που λεφτά δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα, σε μια εποχή που τρώμε τις σάρκες μας, δεύτερο εξοχικό, τρίτο ή τέταρτο αυτοκίνητο ανά οικογένεια, «ε, μεγάλωσε το παιδί, να μην του πάρω ένα αυτοκινητάκι;». Όχι, ρε, να μην του πάρεις. Να πάει να δουλέψει και να το πάρει μόνο του το παιδί. Α, και κάτι άλλο: Την εποχή της σκληρής κρίσης του ’70 στην Αγγλία, κράτους ιμπεριαλιστικού και καπιταλιστικού, δεν αυτοκτόνησε κανείς, αλλά όλοι προσέφεραν ο,τι και όσο μπορούσε ο καθένας. Αλλά ξέχασα: Εκείνοι είναι πατριώτες, ενώ εμείς διεθνιστές και «πολίτες του κόσμου».
Γιούχα και πάλι γιούχα μας!
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά:
της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και
Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.
Και
Του «Modus Café» στην Πλατεία Συντάγματος στο Ναύπλιο, με εκλεκτά και προσεγμένα προϊόντα και πάντα φιλική και γρήγορη εξυπηρέτηση.
Σε όλα αυτά τα μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.