Η Ρούλα κράτησε τα δάκρυά της δύο χρόνια τώρα… Απ΄ όταν άρχισε να παλεύει με το τέρας της ανεργίας, μέχρι που το δάμασε, καταφέρνοντας να το τρομάξει.
Πριν κάποιους μήνες άφησε ένα μόλις δάκρυ σε μια αφίσα, στην άκρη των δρόμων της Αθήνας, για τις ανάγκες μιας φωτογράφησης. Όμως το δάκρυ εκείνο – όσο κι αν έμοιαζε – αληθινό δεν ήταν.
Το αληθινό δάκρυ το άφησε να κυλήσει το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου, όταν στο studio της ΕΡΤ ο σκηνοθέτης πήρε την κάμερα από το πρόσωπό της.
Η Ρούλα μαζί με όλα τα άλλα παιδιά που έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους όταν έπεσε το μαύρο, είχε επιστρέψει στα παλιά της λημέρια…. Την είδαμε, μας καλωσόρισε, αλλά μας έκρυψε την συγκίνησή της, ως επαγγελματίας. Τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή.
Όμως λίγο μετά, η Ρούλα Κωνσταντοπούλου έκλαψε στην ΕΡΤ, όσο δεν έκλαψε τότε που είχε κλείσει, όπως περιγράφει η Έλλη Αυξεντίου στο κείμενο που ακολουθεί.
Α.Γ.
«Έκλαψα όταν ξαναμπήκα στην ΕΡΤ. Έκλαψα όταν είδα το σήμα μας στον αέρα. Την πράξη ήθελα. Έκλαψα όσο δεν είχα κλάψει όταν έκλεισε. Περίεργα δάκρυα όμως, σ’ αυτή την γιορτή. Για την χαρά, που η ΕΡΤ είναι στο αέρα, που το όνειρο παίρνει σάρκα και οστά, που η υπόσχεση έγινε αλήθεια», μου εξηγεί.
Της Έλλης Αυξεντίου
Η Ρούλα Κωνσταντοπούλου, από το 1989 δούλευε ως ελεύθερη ρεπόρτερ και οικονομική – τουριστική συντάκτρια στην ΕΡΤ, μέχρι και το κλείσιμο της. Για μένα προσωπικά, η Ρούλα εκτός από μία εξαιρετική συνάδελφος είναι και μία σπουδαία φίλη. Φίλη γνήσια, αυθεντική. Θα χαρεί με τη χαρά σου και θα κλάψει με τον πόνο σου. Πάντα εκεί, στα εύκολα και στα δύσκολα.
Με το κλείσιμο της ΕΡΤ, ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκα, τόσο εγώ, όσο και η αδερφή μου ήταν η Ρούλα. Ξέρω τι σημαίνει, να κλείνει μία «επιχείρηση», είτε είναι δημόσια είτε είναι ιδιωτική, είτε λέγεται τηλεόραση, είτε λέγεται περίπτερο. Άνθρωποι, με οικογένειες , με υποχρεώσεις μένουνε στο δρόμο. Ένας δρόμος δίχως αύριο. Μπορεί να μη βίωσα το κλείσιμο του Άλτερ, που ήταν ένα κανάλι που αγάπησα και «υπηρέτησα», αλλά είδα τα παιδιά που δουλεύαμε και ξενυχτούσαμε μαζί. Και ναι δάκρυσα όταν έκλεισε η ΕΡΤ, παρ’ όλο που κάποιοι τρώγανε και τρώνε με χρυσά κουτάλια άκοπα και αδούλευτα για χρόνια. Δάκρυσα για τη Ρούλα, το Γιάννη, το Φώτη, τη Μάρια.
«Ξέρεις, έκλαψα τώρα και από θυμό για τον βιασμό -πριν από δύο χρόνια, για την δημόσια διαπόμπευση. Την απώλεια την βίωσα τώρα…απίστευτα παιχνίδια…ίσως γιατί αυτό που τόσο καιρό κράταγα μέσα μου ήταν η ελπίδα. Πόση τέχνη θέλει για να κάνεις το “μαύρο-άσπρο” τελικά, όταν έχεις βρεθεί στην μέση του πουθενά; Περί αξιοπρέπειας ο λόγος και πήρα τον δρόμο για το γραφείο μου κάνοντας την ίδια διαδρομή από το 1989. Στο τιμόνι του αυτοκινήτου ο Νικόλας πια, ο 25χρονος γιός μου. Η Αθηνά δουλεύει…Στο κινητό κλήσεις και μηνύματα με ευχές για την “καινούργια αρχή”, για την “δικαίωση”. Δεν απαντώ σε όλους. Σιωπώ σε όσους σιωπούσαν τόσους μήνες. Σιωπώ γιατί δεν θέλω τα κάλπικα να βρωμίσουν την χαρά μου. Σκέψεις, συναισθήματα σε μία διαδρομή άντε δύο τσιγάρα δρόμος. Με το κεφάλι ψηλά για τα παιδιά μου. Στον Νικόλα και την Αθηνά, στέρησα αρκετά με την ανεργία, με την επιλογή να μην κάνω αίτηση σε ΔΤ και ΝΕΡΙΤ. Όταν τους ανακοίνωσα την απόφαση μου η απάντηση ήταν “να είσαι μέσα σου, καλά”. Με στήριξαν ηθικά, αρκετές φορές και οικονομικά και μου έδειξαν ότι κέρδισαν αρκετά από την δύσκολη πορεία που είχα επιλέξει. Κι αυτό ήταν οι ανάσες μου για να κρατηθώ, η μεγαλύτερη δύναμη μου για να κοιτάω με αισιοδοξία μπροστά. Το κλείσιμο της ΕΡΤ με βρήκε μέλος της Επιτροπής Αγώνα. Μιας Επιτροπής, που πάλευε με στοιχεία, αποδείξεις και προτάσεις να βάλει φρένο στο “μαύρο”. Αρκετά από τα μέλη της επέλεξαν για τους δικούς τους λόγους να συμμετέχουν στο νέο σχήμα. Δεν θα τους κρίνω. Για μένα η άρνηση ήταν μονόδρομος. Αρμαγεδών, στις 11 Ιουνίου 2013 και το ένοιωσα στο πετσί μου στις 11 Ιουνίου 2015. H ΕΡΤ γέμισε από κόσμο. Τόσος κόσμος!!! Τα τηλέφωνα χτυπάνε ασταμάτητα. Απ’ όλη την Ελλάδα, απ’ όλο τον κόσμο…Όσο ζω δεν θα ξεχάσω ποτέ την αντίδραση των γονιών μου. Έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά στη γραμμή του τηλεφώνου. Αυτό ήταν το μόνο που με τσάκισε και με πείσμωσε. Δεν θα το συγχωρήσω ποτέ στους βιαστές μου. Στον Νικόλα που με πήρε από το Παρίσι ήμουν ψύχραιμη. “Θα δούμε, μην ανησυχείς. Συνεχίζουμε”. Γενικά ήμουν ψύχραιμη. Ίσως από το σοκ δεν είχα καταλάβει. Ούτε δάκρυ δεν έτρεξε. Ξένα κανάλια, δηλώσεις μας παντού και έγγραφα με αποδείξεις σε όλους τους ξένους δημοσιογράφους των μέσων που είχαν κατακλύσει το Ραδιομέγαρο. Αποδείξεις για την πλεονασματική οικονομική κατάσταση της ΕΡΤ, που διέψευδαν περίτρανα την λάσπη. Συσκέψεις τότε, για την επόμενη κίνηση μας. Συσκέψεις τώρα, για το καλύτερο αποτέλεσμα. Οι τεχνικοί μας, στην πρώτη γραμμή, για να ξαναβγεί το σήμα της ΕΡΤ αέρα. Και τότε και τώρα. Όλοι οι εργαζόμενοι επί ποδός, όπως κι αυτές τις μέρες. Και τώρα, στο άνοιγμα ξένα πρακτορεία, κανάλια και εφημερίδες εκεί. Τρεις μέρες συνέχεια μετά το “μαύρο”, έμεινα μαζί με συναδέλφους στο Ραδιομέγαρο. Και μετά χωριστήκαμε σε βάρδιες. Δεν κοιμόμουνα, από την ένταση, την αγωνία. 2-3 ώρες έκλεινα τα μάτια μου σε κάποιον καναπέ. Από τότε δεν θυμάμαι να ξανακοιμήθηκα καλά. Να ξύπνησα χορτασμένη από ύπνο…Και η τηλεόραση στο σπίτι μου δεν ξανάνοιξε ποτέ στην συχνότητα της κρατικής.
Ηταν μια σιωπηλή συμφωνία μεταξύ μας. Αρνιόμουν οτιδήποτε είχε σχέση με το περιβάλλον των βιαστών μου. Υγιής αντίδραση… Ένας θάνατος λοιπόν, που δεν είχα θρηνήσει. Ισως τότε να ήταν πολυτέλεια, γιατί οι ανάγκες για επιβίωση ήταν πιο δυνατές από τα συναισθήματα και μπλοκάρισαν όλους τους συναισθηματικούς μηχανισμούς. Όλα όσα μου έκρυβα 24 μήνες βγήκαν από μέσα μου στην κεντρική πύλη της Μεσογείων. Θυμήθηκα συμπεριφορές, παρουσίες, απουσίες, απομακρύνσεις. Πράγματα που τόσο καιρό δεν είχα συνειδητοποιήσει. Ναι, άμα χάσεις την λάμψη σου, πολλοί απομακρύνονται. Θεέ μου, πόσο καλά είχα εκπαιδευτεί! Εμαθα, όλα εκείνα που αγνοούσα, που δεν υποψιαζόμουνα; Κι εγω τώρα είχα χάσει την λάμψη της μακιγιαρισμένης στο γυαλί… Στην επαγγελματική πορεία μου πολλοί βρέθηκαν δίπλα κρύβοντας την ελαστική ηθική τους, που αναγνώριζα. Δεν τους το είπα ποτέ. “Γελούσα” με την δίψα τους για λίγα λεπτά δημοσιότητας ή για την ανάγκη να κάνουν την δουλειά τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Επιστήμονες, επιχειρηματίες…έχει πολλούς ο κατάλογος. “Η δύναμη, είχε πει ο Αινστάιν, ελκύει πάντα ανθρώπους με χαμηλή ηθική”… Σαν ταινία περνούν από όλα από μπροστά μου. Από το βράδυ του “μαύρου” και την πρεμιέρα του “άσπρου” είχα και έχω δίπλα μου, αυτούς που μου άξιζαν πραγματικά. Να είναι καλά, όσοι με στήριξαν χωρίς την λάμψη του μακιγιαζ. Και δεν ήταν λίγοι. Τώρα πια είχα εκπαιδευτεί καλά. Ο Martin Luther King είχε πει ότι “η ζωή μας τελειώνει όταν σιωπούμε για πράγματα που μας αφορούν”. Και μιλάμε καλύτερα με τις πράξεις μας… Η κάρτα μου της ΕΡΤ, που είναι η κάρτα μου; Α, να την. Ενεργοποίηση στο γραφείο ν.5, μου είπε ο Φώτης. Να πάω στο γραφείο μου, να πάρω τους γονείς μου τηλέφωνο…και μετά, γραμμή για το μακιγιάζ…»
