Λέω σήμερα να μιλήσουμε για μέτρα και σταθμά, αλλά αφού πρώτα βγάλουμε τα κομματικά γυαλιά, τις παρωπίδες ή ο,τι άλλο φοράμε. Λέω σήμερα να είμαστε αντικειμενικοί και υπόσχομαι να προσπαθήσω να μην υποβάλω καμιά ερώτηση, που, ούτως ή άλλως, άχρηστη θα ήταν, αφού τις ξέρω τις απαντήσεις.
Μια τέτοια προσπάθεια καλό θα μας κάνει και θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ορισμένα πράγματα, που –ίσως– θα ’πρεπε να είχαμε καταλάβει από καιρό, όπως π.χ. ότι το σύστημα, έτσι αορίστως, προσπαθεί –και πολύ φοβάμαι ότι τα καταφέρνει– να επιβάλει την ανικανότητα σκέψεως. Ο τρόπος του είναι απλός: Η κολακεία! Μας λένε εκείνα που πιστεύουν, που ξέρουν ότι μας αρέσουν, φτιασιδώνουν την πραγματικότητα και την αλήθεια, όταν μας λένε και καμιά αλήθεια, με τρόπο ώστε να προσαρμόζεται στα γούστα και τις προτιμήσεις μας κι όλ’ αυτά ανεξαρτήτως από ποια κατεύθυνση προέρχονται. Άλλωστε το είπαμε ήδη: Δεν μιλάμε κομματικά, αλλά γενικά.
Ίσως θυμάστε μια μικροομάδα «αναρχικών», που μπήκαν στο προαύλιο της Βουλής προ ολίγων εβδομάδων, ύψωσαν ένα πανό, ανέμισαν κάτι σημαίες, σκόρπισαν χαρτιά και μετά απεχώρησαν. Μερίδα του Τύπου το κατέκρινε ως έγκλημα καθοσιώσεως και μια άλλη μερίδα μας το παρουσίασε ως (περίπου) ηρωικό κατόρθωμα. Που δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Την περασμένη εβδομάδα έγιναν τα ίδια και χειρότερα. Πλήθος κόσμου μαζεύτηκε στην πλατεία Συντάγματος να διαδηλώσουν. Δεν μας ενδιαφέρει τι ήθελαν να διαδηλώσουν, αλλά το πώς διαδήλωσαν.
Διαδήλωσαν πλημμυρίζοντας την πλατεία και, σαν να μην τους έφτανε, κατέκλυσαν το προαύλιο και το περιστύλια της Βουλής, κρέμασαν τις σημαίες τους, τα σύμβολά τους, έδειξαν, ανεμίζοντάς τα, τα πλακάτ τους, –με άσχετα συνθήματα, ως επί το πλείστον,– και καμάρωναν για να βγουν φωτογραφία με το χαμόγελο στα χείλη. Επί πλέον, είχαν κατακλύσει και το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, κι αν υπάρχει ένας ιερός χώρος στην Ελλάδα είναι αυτός: Ο Άγνωστος Στρατιώτης! Γιατί εκεί, στις πέτρες και τις εντοιχισμένες πλάκες είναι η Ιστορία μας, είναι οι Θυσίες του Έθνους, είναι το δάκρυ, αλλά και η περηφάνια της Μάνας-Πατρίδας για τον χαμό των ηρωικών παιδιών της. Εκεί είναι οι δικοί μας άνθρωποι, που θυσιάστηκαν, για να μπορούμε εμείς ελεύθεροι να ασχημονούμε πάνω στο μνημείο τους, αντί για απότιση τιμής και σεβασμού, όπως θα ’πρεπε.
Ανάλογα με το τι έντυπα διαβάζετε, σας παρουσίασαν το γεγονός, για ακόμη μια φορά, διαφορετικά. Όσα είχαν εγκρίνει την εισβολή των «αναρχικών» στο προαύλιο της Βουλής το καυτηρίασαν με τα μελανότερα χρώματα. Όσα την είχαν καταδικάσει, μας το παρουσίασαν σαν μεγαλειώδη πράξη αντίστασης και δεν μας ενδιαφέρει εδώ σε τι ή ποιους αντιστέκονταν. Δηλαδή, δύο μέτρα και δύο σταθμά. Μας παρουσίασαν τα δυο θέματα με δυο όψεις, ο,τι αρέσει στον καθένα μας, μας κολάκεψαν ότι, τάχα μου, ολόκληρη εφημερίδα, που την διαβάζει το Πανελλήνιο, συμφωνεί μαζί μας. Και οι μεν και οι δε, δεν εξαιρείται κανείς! Σαν να μας είπαν –και στην ουσία αυτό μας είπαν: Μην ασχοληθείτε παραπέρα. Η γνώμη σας είναι σωστή. Σκέπτεστε ορθά! Μην το κουράζετε άλλο.
Το ερώτημα όμως δεν είναι, δεν θα ’πρεπε να είναι, αν σκέπτεστε σωστά, αλλά το αν σκέπτεστε καθόλου, γιατί δεν μπορεί να βαφτίζουμε μια παραβατική συμφορά, πράξη αντίστασης. Ακόμη όμως κι αν την βαφτίζουμε έτσι, δεν παύει να είναι παραβατική συμπεριφορά. Υπάρχουν πολλά ακόμη, πράγματα που δεν θα ’πρεπε να βγαίνουν στην επιφάνεια και να φτάνουν μέχρι εμάς. Αν δεν έφταναν όμως, θα ήταν τελείως άχρηστα. Ο «παραμορφωμένος» κύριος που είπε το «ανδρός πεσούσης…», δεν μπορεί να μην ήξερε ότι το «ανδρός» είναι γενική αρσενικού ουσιαστικού ονόματος, άρα το «πεσούσης», που είναι γενική μετοχής θηλυκού γένους, δεν κολλάει. Αν δεν το ήξερε, πώς απευθύνεται στους ψηφοφόρους του, βουλευτής ων; Στα αλαμπουρνέζικα;
Όσοι παίρνουν μέρος στα «πρωινάδικα» και «απογευματινάδικα» της τηλεόρασης επιλέγονται από κάποιους υπεύθυνους προγράμματος. Ε, δεν μπορεί να επιλέγουν μόνο κάτι θηλυπρεπείς νεαρούς, ντυμένους και κουρεμένους παράξενα. Το κάνουν για να σας αλλάξουν, στην προκειμένη περίπτωση, για ν’ αλλάξουν τ’ αγόρια σας. Κάπως έτσι αλλάζει ένας ολόκληρος λαός: Με την παντελή απουσία σκέψης και με παραδείγματα. Κι εμείς, επιρρεπείς στα πέραν του Ατλαντικού κελεύσματα, αλλάζουμε, για να μην πω αλλάξαμε.
Κάτι άλλο που βοηθάει αυτήν την αλλαγή είναι και η πλέρια πληροφόρηση, μέσω ιστοσελίδων, blogs και άλλων ακατανόητων πραγμάτων, όπως οι αντικειμενικές μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων, που ποτέ δεν αναφέρονται ονομαστικά, που μπορεί και να μην ήταν καν εκεί που συνέβη ο,τι συνέβη, όταν συνέβη. Και βγαίνει το «τρωκτικό», το «τρομερό», το «τρομακτικό», το… «τριφασικό» ή δεν ξέρω κι εγώ ποιο άλλο και αναδημοσιεύουν την είδηση, που μπορεί να μην είναι καν είδηση, αλλά κατασκεύασμα. Γιατί κατασκεύασμα; Για να αγριέψετε με τα όσα αηδιαστικά σας δίνουν, να βρίσετε, να φωνάξετε και να εκτονωθείτε, μη σκεπτόμενοι το 20% που περικόπηκε απ’ το μισθό ή την σύνταξή σας ή την αμέσως επόμενη περικοπή. Χωρίς ποτέ να αναφέρεται η πηγή της πληροφορίας! Και σεις τα πιστεύετε και τα αναμεταδίδετε, προφορικά, αν δεν έχετε blog, σαν αλήθειες. Και ο κύκλος διευρύνεται. Γιατί μας αρέσει να πιστεύουμε τα όσα μας λένε, ξέρουν τι μας λένε και πού μπορεί να φτάσουν κάθε φορά, αφού εκείνοι, οι ΗΠΑτζήδες, μας έχουν διαμορφώσει έτσι.
Ελπίζω να συνεννοηθήκαμε. Θα πω κάτι ακόμη: Κάποτε για να φτάσει μια είδηση απ’ το Αργος στο Ναύπλιο χρειαζόταν 1-2 ημέρες. Πριν από έναν αιώνα, ας πούμε. Τώρα φτάνει, απ’ οπουδήποτε στον κόσμο, πριν γίνει. Αλλά το σπουδαίο είναι το πώς φτάνει, σε ποια μορφή, σε ποιους απευθύνεται και τι θέλει να πετύχει. Αυτά προς το παρόν…
Τα νέα του φεστιβάλ Ναυπλίου
Το Σάββατο το βράδυ ήμουν στο «Φουγάρο», να παρακολουθήσω την δεύτερη παράσταση του 24ου Φεστιβάλ Ναυπλίου και ταξίδεψα απ’ το Παρίσι μέχρι την Κωνσταντινούπολη, με το Orient Express. Άκουσα τραγούδια από καμιά δεκαριά χώρες και οι ερμηνευτές, Αθηνά Ρούτση (τραγούδι), Φώτης Μυλωνάς (πνευστά, κιθάρα, μαντολίνο) και Άλκηστις Ραυτοπούλου (πιάνο και ενορχηστρώσεις) ήταν εκπληκτικοί! Συγχαρητήρια σε όλους!
Χτες το βράδυ πήγα στο Βουλευτικό κι έναν πιανίστας, ο Κωνσταντίνος Δεστούνης μας κατέπληξε. Νεαρός είναι και νικητής του 39ου διεθνούς διαγωνισμού «Maria Kallas». Εκείνη η σονάτα του Ludwig van Beethoven, η Appassionata, op. 57 μου θύμισε Wilhelm Kempff! Την ακούω τώρα. Εύχομαι στον Κωνσταντίνο Δεστούνη και εις ανώτερα!
Παρατηρήσεις
- Εξαιρετικός ο χώρος της εκδήλωσης στο «Φουγάρο»! Πρέπει να πω όμως ότι καλό θα ήταν να υπήρχε ένας διαχωρισμός των πελατών του «Φουγάρου» απ’ τους παρακολουθούντες την συναυλία. Δεν μπορεί να προσπαθώ ν’ ακούσω Kurt Weill, Nino Rota, Μάνο Χατζιδάκι και να ’χω τον σερβιτόρο πίσω μου να παίρνει παραγγελία. (Καθόμουν στην τελευταία σειρά). Καταλαβαίνω ότι ο σερβιτόρος την δουλειά του έκανε, αλλά εγώ δεν πήγα στο «Φουγάρο» για ν’ ακούσω τι θέλει ο άλλος να περιέχει το σάντουιτς που είχε παραγγείλει. Και εκεί, στην τελευταία σειρά, δεν ήταν καρέκλες αυτές, σύνεργα βασανιστηρίων ήταν. Πόνεσαν όλα μου τα κόκαλα!
- Το Βουλευτικό, το παλιό, γνωστό μας Βουλευτικό, μόνο ας έκλειναν την πόρτα για τους καθυστερημένους… Επεσήμανα δυο κυρίες, πού την Παρασκευή ήρθαν μετά το τέλος της συναυλίας. Χτες τα κατάφεραν και ήρθαν στα μισά του δεύτερου μέρους. Επιτυχία!
- Ο Δήμαρχος, απ’ ο,τι φαίνεται, δεν με διαβάζει. Δικαίωμά του, όπως και δικό μου να γράφω τα στραβά και τα ανάποδα. Πάλι άργησε χτες! Δεν καταλαβαίνει ότι έτσι, εκτός απ’ τους δημότες του, προσβάλει και τον καλλιτέχνη; « Ήρθα γιατί έπρεπε να είμαι εδώ. Δεν ήρθα για να σ’ ακούσω!»
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά:
της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και
Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.
Σε όλα αυτά τα μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου