Τρίτη 23/6/2015
Ημέρα πέμπτη του Φεστιβάλ χτες λοιπόν, πάλι στο Βουλευτικό. Το πρώτο μέρος, που περιλάμβανε κομμάτια των Dario Castello, Giovanni Battista Fontana, Biagio Marini, Marco Uccellini και Antonio Vivaldi πήγε πολύ καλά. Η Ζωή Πουρή με μπαρόκ βιολί και ο Πάνος Ηλιόπουλος στο τσέμπαλο τα πήγαν θαυμάσια. Με συνεπήρε ο ήχος του τσέμπαλου και κατάλαβα γιατί οι συνθέτες το εγκατέλειψαν και συνέχισαν με το πιάνο μόνο όταν άκουσα ένα κοντσέρτο για τέσσερα βιολιά του Antonio Vivaldi, (από το «L’ Estro Armonico», αν θυμάμαι καλά) και μια διασκευή του κοντσέρτου του Vivaldi, που είχε κάνει ο Johann Sebastian Bach, για 4 τσέμπαλα. Ήταν πιο αργό και οι συνθέτες ήθελαν ένα πιο γρήγορο όργανο, για να επιδείξουν τις ικανότητές τους στη σύνθεση ή και των βιρτουόζων που θα τις εκτελούσαν ή η μουσική άλλαζε δρόμους. Ο ήχος του τσέμπαλου πάντως (έγχορδο νυκτό) είναι αξεπέραστος και πάντα με συγκινεί. Καλά τα πήγαμε στο πρώτο μέρος λοιπόν.
Με τις πρώτες νότες του δεύτερου μέρους κατάλαβα αυτό που είχα διαβάσει στο πρόγραμμα: «Θα ακουστούν, χωρίς διακοπή μεταξύ των κομματιών, συνθέσεις του Πάνου Ηλιόπουλου, του Claudio Monteverdi και του Johann Sebastian Bach». Για να μας μπερδέψουν και να μην ξέρουμε ποιος είναι ο συνθέτης που ακούμε κάθε φορά. Γιατί οι δυο συνθέτες της μπαρόκ εποχής συνέθεσαν μουσική ενώ ο Πάνος Ηλιόπουλος όχι. Αφού κατάφερε να με βγάλει απ’ την αίθουσα πριν τελειώσει η συναυλία. Παγκόσμια πρώτη ήταν αυτό! Δεν είχε ξαναγίνει ποτέ! Έγινε όμως χτες. Απ’ ο,τι φαίνεται και ο 21ος αιώνας στα χνάρια του Messiaen και του Penterecki θα κυλήσει. Εν τάξει, το παραδέχομαι, η μοντέρνα κλασσική μουσική δεν είναι πρώτη στις προτιμήσεις μου, αλλά να καταλαβαίνω και κάτι, να νιώθω κάτι, βρε αδελφέ, όχι πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι. Αυτά για το δεύτερο μέρος.
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης