Αισθάνομαι αισιόδοξος! Μια αισιοδοξία που δεν πηγάζει από πουθενά, αλλά έτσι αισθάνομαι, τι να σας λέω τώρα; Ίσως είναι η πίστη μου στην ορθή και λογική κρίση του ελληνικού λαού. Αφελές και ατυχές! Οι περισσότεροι ή αν όχι οι περισσότεροι, πολλοί, τουλάχιστον, θα ψηφίσουν ανάλογα με τα προσωπικά και οικογενειακά τους συμφέροντα, χωρίς να ενδιαφέρονται για τις τύχες του Έθνους. Πολλοί θα ψηφίσουν όπου τους τάζουν λεφτά, χωρίς να ενδιαφέρονται για το μετά, το αργότερα, το τι θα γίνει αργότερα. Χωρίς να σκεφτούν, χωρίς να ζυγίσουν τα πράγματα, χωρίς να κάνουν τον κόπο να το παιδέψουν λιγάκι. Αυτοί είμαστε! Πώς να το κάνουμε; Ας θυμηθούμε όλοι τον Οκτώβρη του 2009 και το «λεφτά υπάρχουν» που ξεστόμισε το ανεγκέφαλο. Ας αναλογιστούμε το πού μας οδήγησε αυτό το «λεφτά υπάρχουν» επτά μήνες μετά. Χωρίς καν να πάρουμε, σαν όρο της εξίσωσης, ότι το GAP (GAP στο όνομα, GAP και στο μυαλό,) τριάντα (30) χρόνια στην Ελλάδα, δεν κατάφερε να μάθει ελληνικά και τα ελληνικά του είναι τα ελληνικά ενός γερμανού με τρίμηνη διαμονή στην Ελλάδα. Γι’ αυτό λοιπόν είμαι σίγουρος ότι η αισιοδοξία μου δεν πηγάζει απ’ την πίστη μου στην λογική και ευθυκρισία του ελληνικού λαού. Άλλωστε είναι γνωστό ότι η ακρισία μας και η ανικανότητα για σκέψη περισσεύουν στις μέρες μας. Θα μας φταίει η τουρκοκρατία, θα πουν μερικοί. Φταίει για τόσο πολλά αυτή η τουρκοκρατία, που γιατί να μην φταίει και γι’ αυτό; Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποδέχομαι τον αφορισμό. Πάντα έτσι είμαστε, ακόμη και πολύ πριν απ’ την τουρκοκρατία. Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι οι αρχαίοι Αθηναίοι, εκείνοι οι μεγάλοι δημοκράτες, ψήφιζαν να κάνουν πολέμους, για να αποκτήσουν περισσότερη γη για καλλιέργειες, καταλαβαίνετε τι σόι ευθυκρισία είχαν!
Αισιόδοξο με κάνει το γεγονός ότι όσοι επεξεργάστηκαν την… λύση – αποκοτιά του δημοψηφίσματος –και φρόντισαν να μας προετοιμάσουν από πολύ νωρίς,– το έκαναν για να κρύψουν την δειλία, την ατολμία τους και την μη επαφή τους με την πραγματικότητα. Και αυτό είναι έγκλημα και όπου υπάρχει έγκλημα υπάρχει και τιμωρία. Αισιοδοξώ, γιατί ελπίζω ο ελληνικός λαός να έχει μάθει κάτι απ’ την προηγούμενη φορά και να μην τιμωρήσει τώρα τους φταίχτες κατόπιν εορτής, όταν, δηλαδή, θα έχουμε νιώσει στο πετσί μας το τι σημαίνει να γίνουμε παρίες της Ευρώπης και των Βαλκανίων, όπως κάναμε με τον GAP, αλλά πριν ψηφίσουμε την Κυριακή.
Αισιοδοξώ, γιατί διάφοροι φίλοι και γνωστοί, που είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη, τώρα θα ψηφίσουν φανατικά «ΝΑΙ», εγκρίνοντας τα μέτρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αγνοώντας τις σειρήνες του ΣΥΡΙΖΑ, που τους λένε ότι με τη δραχμή θα είμαστε καλύτερα. Μα, ποιος πανηλίθιος το σκέφτηκε αυτό και που το στηρίζει; Τι θα μπορέσουμε να αγοράσουμε με δραχμές, –το σκληρό συνάλλαγμα πού θα το βρούμε;– και γιατί να μας το πουλήσουν; Έξοδος απ’ το ευρώ σημαίνει αυτόματη χρεοκοπία. Εν τάξει, τον περασμένο μήνα βρέθηκε ο Στουρνάρας και έδωσε χρήματα για να πληρωθούν οι συντάξεις του ΙΚΑ. Αυτόν τον μήνα από πού θα αντλήσουμε χρήματα.
Είμαστε ακόμη της ανάγκης των Ευρωπαίων. Είτε μας αρέσει είτε όχι, τα χρειαζόμαστε τα λεφτά τους και «χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, το φιλάς», λέει μια παροιμία μας, ενώ εμείς, οι τσαμπουκαλεμένοι, και η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνησή μας, προσπαθούμε να το δαγκώσουμε. Αν νομίζετε ότι αυτό έχει λογική, κάντε ο,τι σας φωτίσει η Παναγία. Αν νομίζετε ότι η τέλεια απουσία λογικής, η αμετροέπεια, η αφροσύνη, η απώλεια επαφής με την πραγματικότητα, η ασυνεννοησία θα μας οδηγήσουν προς κάτι καλό , κάντε ότι σας κατεβάσει το ξερό σας το κεφάλι, που, για να τα πιστεύετε όλ’ αυτά, θεόξερο πρέπει να είναι.
Αισιοδοξώ, γιατί είμαστε Έλληνες, όλοι έχουμε παιδιά και πρέπει να προφυλάξουμε την πατρίδα από δυσάρεστες περιπέτειες και να εξασφαλίσουμε το μέλλον των παιδιών μας, που, το παραδέχομαι, με τα μνημόνια και τα τοιαύτα, δεν φαντάζει και πολύ ρόδινο, αλλά μήπως με τα δανεικά και τα χρέη είναι; Πρέπει να μπορέσουμε κάποτε να σκεφτούμε λογικά. Έτσι όπως πάμε θα τρίζουν τα κόκαλα του Αριστοτέλη, θεμελιωτή της Λογικής. Δεν μπορεί να κάνουμε λάθος κάθε φορά που καλούμαστε να πάρουμε μια σοβαρή απόφαση. Μια φορά, μια φορά μόνο, ας κάνουμε το σωστό! Κι όσοι νομίζετε ότι το τσούρμο που εκλέξαμε να μας κυβερνήσει είχε σχέδιο, έχετε δίκιο. Το σχέδιό τους ήταν να ισοπεδώσουν ο,τι είχε μείνει όρθιο και να μας λειώσουν. Το απέδειξαν!
Αισιοδοξώ, γιατί πιστεύω στη δύναμη της Ευρώπης, που πολλοί διαδίδουν ότι θα διαλυθεί σύντομα, αλλά αυτό είναι μόνο η αριστερόστροφη κακία τους και δεν έχει βάση πουθενά. Μέχρι να διαλυθεί λοιπόν, –αν διαλυθεί,– ας είμαστε μέσα. Εκτός από Έλληνες, είμαστε και ευρωπαίοι, που βεβαίως χάσαμε τα ευρώ και μας έμειναν τα «παίοι», –που το γράφω ανορθόγραφα, για να μην εμπέσει στις διατάξεις της λογοκρισίας. Κι εκείνα… δυσλειτουργούντα! Η Ευρώπη λοιπόν ασκεί μιαν έλξη πάνω μας και θέλουμε να είμαστε μέσα. Μην ξεχνάτε ότι εμείς της δώσαμε και τ’ όνομά της. Ελπίζω ότι οι Έλληνες την Κυριακή που μας έρχεται θα το σκεφτούν κι αυτό και θα δώσουν την πρέπουσα απάντηση στο άχρηστο τσούρμο που μας κυβερνάει, φοβούμενο να κυβερνήσει. Και η πρέπουσα απάντηση είναι το «ΝΑΙ», γιατί «δυοίν κακοίν προκειμένοιν, το μη χείρον βέλτιστον». Δέχομαι ότι είτε το ένα διαλέξουμε, είτε το άλλο, κακό θα είναι και δυσκολίες θα φέρει, αλλά το «ΝΑΙ» είναι πταίσμα, ενώ η άρνηση της Ευρώπης είναι κακούργημα!
Καλό σας μήνα, αν μπορείτε, αν και από μας εξαρτάται…
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά
της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και
Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.
Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.