Θρίαμβος Τέχνης και Πολιτισμού στο Αρχαίο Θέατρο Άργους
Κάθισα και έκλαψα, όχι στις όχθες του ποταμού Πιέδρα όπως ο σπουδαίος λογοτέχνης Πάουλο Κοέλιο, αλλά στις ιερές πέτρες του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ θησαυρού του Άργους, του Αρχαίου μας αναξιοποίητου Θεάτρου!!! Το Αρχαίο μας Θέατρο, αυτός ο μεγάλος Άγνωστος στο ευρύ κοινό ( λες και μία αρχαία κατάρα, ανάλογη των Λαβδακιδών, να το έχει συμπαρασύρει… και αυτό), ένα Κόσμημα που ενώ θα μπορούσε να γίνει ένας παγκόσμιος αρχαιολογικός και πολιτιστικός προορισμός υπολειτουργεί….
Θρίαμβος λοιπόν και Συγκίνηση, στο Αρχαίο Θέατρο, ένας θρίαμβος της Τέχνης και του Πολιτισμού κατέδειξε πως ο λαός μας διψά για τέχνη ΚΑΙ ειδικά σ’ αυτή την εποχή της Οικονομικής Κρίσης έχει αυτήν την ΑΝΑΓΚΗ… Βεβαίως πολυπληθείς και οι φιλότεχνοι από όλη την Ελλάδα αλλά και πολλοί τουρίστες που έζησαν την αξέχαστη αναβίωση και μυσταγωγική θεατρική Ελληνική εμπειρία…
Ο Πολιτισμός και μόνο είναι η λύτρωση ,το καταφύγιο, η πνευματική και ψυχική ανάταση του πολίτη όταν βιώνει αυτά τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
Ο Πολιτισμός είναι το ΠΡΟΙΟΝ που θα αναδείξει την πόλη μας μέσα στην οικονομική κρίση και μόνο αυτός, σε συνδυασμό με τα μοναδικά αγροτικά προϊόντα μας….
Το κατάμεστο Αρχαίο Θέατρο του Άργους ήταν η ηχηρή απάντηση σε όσους θεωρούν το πολιτισμό ως παρακολούθημα μόνο μίας οικονομικής ευμάρειας. (Το αντίθετο συμβαίνει καθώς σε περιόδους οικονομικής ευμάρειας, συνήθως δημιουργείται μία υποκουλτούρα και η Τέχνη καθίσταται πολλές φορές διεκπαιρωτική, διασκεδαστική ίσως και διακοσμητική, στερούμενη Υψηλών μηνυμάτων.)
Το Αρχαίο μας θέατρο, ένα αναξιοποίητο στολίδι από κάθε άποψη. ΤΟ ΣΤΟΛΙΔΙ του Δήμου μας λαξευμένο στη Πέτρα από τους προγονούς μας, ένας μοναδικός πόλος Έλξης !!! (θα μπορούσε να ήταν) Δυστυχώς όμως, μόνο μία παράσταση η Αντιγόνη…
Η Αντιγόνη, ένα από τα κορυφαία κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, κείμενο βαθύτατα πολιτικό, με την ανάγκη του ελεύθερου ανθρώπου να ζει σύμφωνα με τα ηθικά του πιστεύω και να συγκρούεται με την ισχύ μιας αυθαίρετης και αλαζονικής εξουσίας καταχειροκροτήθηκε εχθές από ΧΙΛΙΑΔΕΣ θεατές.. ΧΙΛΙΑΔΕΣ!!!!!!
Μπράβο στο Σύλλογο Κουτσοποδίου για την πρωτοβουλία και σε όσους εργάστηκαν εθελοντικά για αυτήν την εξαιρετική παράσταση!.Ο σκηνοθέτης επέτυχε να λυτρώσει το κοινό με ερμηνείες μέσα σε μεταμοντέρνα αισθητική που σεβόταν όμως απόλυτα τον ιερό χώρο και βοηθούσε την τεχνική της ” φωτοσκίασης “του αρχαίου Δράματος να καθηλώσει…
Ο μοναδικός Τσακίρογλου ηθοποιός τεράστιας γκάμας, πρόσφατα μάλιστα τον ξαναθαύμασα και στο κινηματογραφικό “Οι τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας”( άκρως σχετικό και επίκαιρο και αυτό μιάς και ζούμε σε εύφορη .. Πεδιάδα με πολλούς τεμπέληδες…) μας συγκλόνισε. Η Παππά ήταν ένα πλάσμα σπάνιο ..σαν αερικό (εξαιρετική προσπάθεια) ο Ζαλμάς ηθοποιός υπέροχος, δοσμένος στο Έργο απόλυτα. Αξιόλογη και η μουσική…
Ο Μέγας Σοφοκλής στο τέλος του έργου μας παρουσιάζει το θρήνο του Κρέοντα (Ρεσιτάλ Τσακίρογλου), για να μας δείξει το μέγεθος της συντριβής του. Η αυτοσυνείδηση και η διαυγής της έκφραση δεν μπορεί να χωρέσει παρά στο μεσοδιάστημα μεταξύ της μεταστροφής και της καταστροφής.
Όταν ο Κρέων ακούει τις τρομερές προφητείες και αποφασίζει να ταπεινώσει την υπερηφάνεια του είναι που λέει «φοβούμαι μήπως είναι καλύτερα να περνά κανείς τη ζωή του τηρώντας τους καθιερωμένους νόμους» αποδεικνύεται πως η οίησις των αρχόντων, η αλαζονεία της ανωτερότητας τους απέναντι σε πανανθρώπινες Αξίες, η Αδιαφορία στα μηνύματα και την πραγματική ανάγκη και γνώμη του Λαού, οτιδήποτε απολυταρχικό που αρχικά ομοιάζει παντοδύναμο συντρίβεται και ανελέητα τιμωρείται στο τέλος!
Τόσο μα τόσο Επίκαιρη η απόλυτη διαχρονικότητα της αριστουργηματικής Αντιγόνης, μας ανατρίχιασε και μας δίδαξε βαθειά και ουσιαστικά…
