Πότε τελειώνει η κωμωδία;

Λέω να το εξετάσουμε σήμερα, μήπως και βγάλουμε κάποια άκρη, και χλωμό το βλέπω. Κατ’ αρχήν όμως πρέπει να εξετάσουμε αυτό που ζούμε είναι κωμωδία ή τραγωδία του Ευριπίδη, που ως γνωστόν έμπλεκε τόσο τα πράγματα, που δεν γινότανε να υπάρξει λύση απ’ τους ανθρώπους, αλλά χρειαζότανε η εμφάνιση θεού, που θεός ήταν, –μπορεί και θεά, ποιος ξέρει τον είχε πιάσει το φεμινιστικό του τον ποιητή τότε που έγραφε την τραγωδία,– ο,τι ήθελε έκανε. Κατέβαινε λοιπόν ο θεός ή η θεά, δεμένος σε μια τροχαλία, σαν σφαχτάρι και ανακοίνωνε τις αποφάσεις του. Μου φαίνεται ότι το ίδιο περιμένουμε κι εμείς: Έναν θεό να δώσει την λύση. Έλα όμως που έκτοτε αλλάξαμε θρησκεία, αυτοβούλως ή με το ζόρι; Μάλλον το δεύτερο, αν βάλουμε στην εικόνα κι εκείνον τον μπαγάσα, τον Αλάριχο και τους Βησιγότθους του και την εντολή του αγίου Ιωάννη Χρυσόστομου, όταν τους ξαμόλησε στην Πελοπόννησο, αφού τους βάφτισε χριστιανούς στον Κορινθιακό: «ες έδαφος φέρειν». Τέτοια χρυσοστομικά θα έλεγε και πήρε τ’ όνομά του ο άγιος.

 

Αυτά τα έχουμε ξαναπεί και καμιά σημασία δεν έχουν στο παρόν κείμενο. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι τώρα πιστεύουμε σ’ έναν αόρατο θεό που, κρυμμένος πίσω απ’ τις νεφέλες του ουρανού, έχει αφήσει τον διάολο και τα… νεφελίμ να αλωνίζουν εδώ. Ωραία, τακτοποιήθηκε κι αυτό! Το συμπέρασμα είναι ότι, αν περιμένουμε την εμφάνιση θεού, ή έστω αγίου, του Χρυσόστομου, που λέγαμε πιο πάνω, ας πούμε, για να δώσουν την λύση, εις μάτην περιμένουμε. Δεν πρόκειται να συμβεί! Το πολύ – πολύ, να περπατήσει κάνας κουτσός στην εορτή της Παναγίας στην Τήνο, (μεγάλη η χάρη της!) ή να δει κάνας τυφλός, απ’ αυτούς που παίρνουν αναπηρική σύνταξη τυφλού και οδηγούν αυτοκίνητο.

 

Ας ξεχάσουμε την κωμωδία λοιπόν, για τραγωδία πρόκειται η κατάσταση που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Κωμωδία είναι ο τρόπος που μας δουλεύουν! Μα πού τα βρίσκουν όλ’ αυτά τα ψέματα; Ψέματα με την σέσουλα, με το τσουβάλι, όλα προεκλογικώς φυσικά, ή όταν είναι στην αντιπολίτευση. Να σας θυμίσω μερικά, αν έχετε μνήμη χρυσόψαρου (σημ. 2 δευτερόλεπτα): Ζάππειο Ι, Ζάππειο ΙΙ, Ζάππειο ΙΙΙ, αφού έκριναν ότι τα δύο πρώτα Ζάππεια δεν ήταν αρκετά, αλλά όλα μαζί ξεχάστηκαν, όταν η ΝΔ πήρε την εξουσία κι ο κ. Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός, που ήταν και το όνειρό του από εποχής της αλήστου μνήμης «Πολιτικής Άνοιξης», σχήματος θνησιγενούς, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, επαναπρόσληψη των απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων, πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, και τόσα άλλα που μας υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι 29 συνιστώσες του, για να φτάσουν από το 3% στο 30 τόσο. Θαύματα στην Τήνο, όχι στις εκλογές! Το αποκορύφωμα βεβαίως ήταν το «λεφτά υπάρχουν», που μας πέταξε ο αστέρας Γιωργάκης το 2009 και πέσαμε όλοι με την μούρη, να ψηφίσουμε, για να μας δοθούν τα λεφτά που δεν υπήρχαν και να φύγει η Δεξιά, που ο πατήρ του εν λόγω αστέρα, Andrew Papandrew, είχε βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας από το 1981 και ούρλιαζαν με ενθουσιασμό οι προοδευτικοί χαχόλοι της βάσης, να μην τα ξεχνάμε αυτά!

 

Το πιο ωραίο απ’ όλα τα ψέματά τους όμως είναι το ότι θέλουν να μας πείσουν ότι πονούν, ψηφίζοντας τα μνημόνια. Με πόνο ψυχής τα ψηφίζουν και δεν έχω καταλάβει ακόμη τον λόγο αυτού του πόνου. Η απορία μου, απλή, ως συνήθως: Αν τα μνημόνια είναι κακά για τον λαό, γιατί τα ψηφίζουν; Αν είναι για το μακροπρόθεσμο (πόσο μακροπρόθεσμο, άραγε;) καλό μας, γιατί πονούν; Εν τάξει, το πίστεψα κι αυτό!

 

Φυσικά τώρα θέλετε και μια εξήγηση στην δήλωσή μου ότι πονούν. Η εξήγηση είναι απλή: Πονούν γιατί τα μνημόνια τους περιορίζουν τις εξουσίες και την δύναμη! Τώρα δε που η τρόικα, καλά, οι θεσμοί, που δεν έπρεπε να ’χουν ονομαστεί «θεσμοί», αλλά «δεσμοί» αφού μας έχουν δέσει χειροπόδαρα, θα μπορούν να κυκλοφορούν και μέσα στα υπουργεία, φανταστείτε πού πάει η εξουσία του κάθε υπουργού. Σας είπα και τον λόγο του πόνου τους, και ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εκτός απ’ την Αριστερή Πλατφόρμα του. Λαφαζάνη, που είναι προσκολλημένοι στο –ανύπαρκτο πλέον– σοβιετικό μοντέλο, έχουν κι άλλη μια αιτία πόνου: Πώς θα δικαιολογηθούν στους ψηφοφόρους που παρέσυραν προεκλογικώς με ψέματα και ουτοπίες (καλό το παραμύθι τους, αλλά δεν είχε… δράκο!) παίζοντας στο παρελθόν δυνατά τον ρόλο των αντιμνημονιακών. Γιατί, αν δεν βρουν μια καλή δικαιολογία, μόνο τα περιστέρια θα τους ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές, που αν τις κάνουν πριν απ’ τον φορομπηχτικό Οκτώβριο, μπορεί να την γλιτώσουν. Για μετά τον Οκτώβρη, χλωμό το βλέπω.

 

Και τώρα έχουμε να εφαρμόσουμε και όσα οι προηγούμενες κυβερνήσεις «ξέχασαν» να εφαρμόσουν, αλλά οι κουτόφραγκοι οι Ευρωπαίοι δεν τα ξέχασαν και τα συμπεριέλαβαν στον τελευταίο πακέτο μέτρων. Κι ο θεός να βάλει το χέρι του! Το μόνο που μένει να δούμε είναι πόσα θα «ξεχάσουμε» αυτήν την φορά.

 

Και μια απορία για τον. Λαφαζάνη, που τον ανέφερα πιο πάνω: Είναι μόνο η επιθυμία του να είναι αρχηγός σε κάποιο σχήμα, που τον αποτρέπει να ενταχθεί στο ή οι κουκουέδες δεν τους «παίζουνε», θεωρώντας τους ρεβιζιονιστές; (Για όσους δεν γνωρίζουν επαναστατική ορολογία: Αναθεωρητές σημαίνει αυτό). Ένα θέμα που πρέπει να εξεταστεί, δεν ξέρω πώς, αλλά υπάρχουν και ψυχολόγοι στην Ελλάδα…

 

ο θείος Τάκης  Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και

 

Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.

 

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.