Παλιές Ιστορίες με Ανεγκέφαλους/-ες…

Κάποτε λοιπόν είχε επικρατήσει το φεμινιστικό κίνημα. Είχαν αρχίσει λοιπόν οι ζωηρές κι έλεγαν, η μία το κοντό της, ή άλλη το μακρύ της. Και το αστείο είναι ότι τα έλεγαν και σε μένα, που θεωρώ το «αδύνατο φύλο» καλύτερο και σπουδαιότερο απ’ το «ισχυρό» και μην σηκώσετε καμιά επαναστασούλα οι άντρες τώρα, γιατί αποδεδειγμένα πράγματα λέω. Θέλετε και παράδειγμα; Ε, ακούστε το, για να ηρεμήσετε: Για πόσο χρονικό διάστημα μπορείτε να κρατήσετε ένα βάρος στον τεντωμένο βραχίονα σας; Έχουμε πάρει για το παράδειγμά μας ένα βάρος, που μπορούν να σηκώσουν και οι γυναίκες, γιατί, αν εσείς μπορείτε να σηκώσετε 50 κιλά στο ένα χέρι, οι γυναίκες δεν μπορούν, δεν έχουν τόση μυϊκή δύναμη, αλλά την αντοχή ψάχνουμε εδώ κι όχι την δύναμη. Μην παραξενευτείτε, αλλά οι γυναίκες θα κρατήσουν το βάρος που μπορούν να σηκώσουν τρεις φορές μακρύτερο χρονικό διάστημα απ’ ο,τι εσείς. Αναγνωρίζω ότι οι γυναίκες είναι το τέλειο φύλο, γιατί μπορούν να γεννήσουν, ενώ εμείς, το ατελές «ισχυρό φύλο» δεν μπορούμε. Ξέρει η Φύση τι κάνει, δεν γίνονται στην τύχη αυτά τα πράγματα! Η γυναίκα μπορεί να φιλοξενήσει το έμβρυο και να το κουβαλάει μαζί της 9 μήνες, μπορεί να το θρέψει, να αντέξει τους πόνους του τοκετού, –απ’ τους χειρότερους πόνους, λένε όσοι ξέρουν,– και να φέρει έναν νέο άνθρωπο στον κόσμο! Και μετά τη γέννα, όλες τις άλλες ευθύνες…

 

Θα μου πεις τώρα ότι κάτι κάνουμε κι εμείς. Ναι, πώς δεν κάνουμε! Απολαμβάνουμε μια σύντομη ηδονή, προς το τέλος της συνουσίας και την απαρχή της εγκυμοσύνης, χωρίς να ενδιαφερόμαστε αν η γυναίκα μας είχε οργασμό. Αυτή είναι όλη κι όλη η συμμετοχή μας! Τα υπόλοιπα τα φορτώνουμε στις πλάτες της συντρόφου μας.

 

Ερχόντουσαν λοιπόν κι έκαναν φεμινιστικό κήρυγμα σε μένα. Ίσως τους ερχότανε δύσκολο να παραδεχτούν ότι υπάρχουν και διαφορετικοί άντρες!

«Σε μένα, ρε κορίτσια; Για πάρτε το ίσια», προσπαθούσα να τις ανακαλέσω στην τάξη εγώ, αλλά εκείνες δεν έπαιρναν χαμπάρι. Τις καταλάβαινα: Χιλιάδες χρόνια καταπίεσης ξέσπαγαν μέσα από ένα ηλίθιο κίνημα. Γιατί ηλίθιο; Γιατί ήταν αρκετές που έκαιγαν τους στηθόδεσμούς τους σε δημόσιους χώρους και καθ’ ομάδας. Δεν ξέρω τι γινότανε εδώ τότε, αλλά εκεί που ήμουν τότε, εκατομμύρια στηθόδεσμοι κάηκαν.

 

Έλεγα τότε αστειευόμενος: «Το αν κάψει το σουτιέν της καμιά δεκαοχτάρα, που τα λεμονάκια της είναι σφιχτά και στητά, το καταλαβαίνω και το εγκρίνω, για όποιους λόγους κι αν το κάνει. Άχρηστο πράγμα ήταν το σουτιέν και το έκαψε. Πώς να γίνει, αδυναμίες είναι αυτές! Εκείνο το 8, μετά απ’ το άσο βεβαίως, –να μη μας δέσουνε κιόλας,– πολύ με συγκινεί. Θυμάμαι τον Ελύτη, στο «Άξιον Εστί»: «Αντικρύ του πελάγου η Μυρτώ να στέκει, σαν ωραίο οκτώ ή σαν κανάτι, με την ψάθα του ήλιου στο ένα χέρι…» κλπ. Τη νοιώθετε την ομορφιά της σκηνής; Την τελειότητα της περιγραφής; Είναι η μόνη περίπτωση που το οκτώ, σαν σχήμα γυναικείου κορμιού, δε μ’ ενοχλεί. Το να κάψει το στηθόδεσμό της όμως η θεία μου η Ελπινίκη, που πρώτα μπαίνουν τα βυζιά της στο δωμάτιο κι εκείνη ακολουθεί μετά από κάνα τεταρτάκι, το βρίσκω ανωφελές, παράλογο και αντιαισθητικό. Άσε που το σουτιέν της μπορεί να στεγάσει μισή διμοιρία φαντάρους! Ας το δωρίσει στο ΓΕΣ λοιπόν, αν νομίζει ότι δεν το χρειάζεται».

 

Σήμερα στο δυτικό κόσμο –τον ανατολικό ξεχάστε τον, δεν θέλουν ν’ αλλάξουν και δεν θ’ αλλάξουν ποτέ!– έχουν περισσότερα δικαιώματα απ’ όσα μπορούν να ονειρευτούν, ακόμη όμως υπάρχει μια κάποια καταπίεση. Παράδειγμα: Οι δημόσιες τουαλέτες στην Ευρώπη είναι, κατά κανόνα, δωρεάν. Για την υπόλοιπη Ευρώπη λέμε τώρα, την Ελλάδα άστε την απ’ έξω. Εδώ οι μόνες αξιοπρεπείς τουαλέτες που βρήκα ήταν στο μετρό κι εκεί, καμουφλαρισμένες. Συνήθως βαριέμαι να ψάχνω, αλλά τότε ήταν άφευκτος ανάγκη! Ρε, πού είναι οι τουαλέτες; πουθενά οι τουαλέτες! Δεν μπορεί, σκέφτηκα, καλά να μην ήταν κάνας πανέξυπνος αυτός που σχεδίασε τους σταθμούς, αλλά τόσο… ιδιώτης αποκλείεται να ήτανε. Ξέχνα τους επιβάτες, αλλά οι εργαζόμενοι στους σταθμούς τι κάνουν; Τα παίρνουν σπίτι τους; Πήγα, που λες, και ρώτησα στις πληροφορίες. Με παρέλαβε ένας υπάλληλος και με πήγε σε μια πόρτα κλειδωμένη, χωρίς επιγραφή, ότι εκεί ήταν η τουαλέτα. Την ξεκλείδωσε και μου είπε να τον ειδοποιήσω όταν θα τελείωνα, για να ξανακλειδώσει. Γι’ αυτό σας λέω: Άστε την Ελλάδα, είναι… κλειδωμένη.

 

Μετά απ’ τα ψώνια μας στο Leeds λοιπόν, κάθε Σάββατο, από ανατολής μέχρι δύσεως του ηλίου, κάτι σαν τις εκλογές παλιά, ας πούμε, πριν μας το αλλάξει και αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού είχαμε πιει τους καφέδες μας (εγώ, τσάι δεν πίνω) και τα τσάγια της (η συμβία μου,) θέλαμε να «αδειάσουμε» και να πάμε σπίτι. «Έχεις ένα δίπεννο;» με ρώταγε. Ο μύθος δηλοί ότι στην αντρική τουαλέτα εγώ έμπαινα τζάμπα, ενώ στη γυναικεία, η Κάρολ έπρεπε να πληρώσει ένα δίπεννο, για να ανακουφιστεί, μ’ άλλα λόγια, να ο αγώνας ο καλός για τις φεμινίστριες: Δωρεάν κατούρημα και για τις γυναίκες! Εν τάξει, πλάκα κάνουμε τώρα… Πέρα απ’ την πλάκα όμως, το θεωρώ μιας μορφής καταπίεση. Ένα κατουρηματάκι κάναμε και οι δυο, για ποιο λόγο δύο μέτρα και δύο σταθμά;

 

Για ν’ ανακεφαλαιώσουμε: Στο δυτικό κόσμο, οι γυναίκες τα κατάφεραν και απέκτησαν ίσα δικαιώματα με τους άντρες. Και πολύ καλά έκαναν! Εκείνο που μένει τώρα είναι να εξανθρωπίσουμε και τους μουσουλμάνους, αλλά δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό, γιατί πρέπει να το επιθυμούν και οι ίδιες οι γυναίκες. Το πρόβλημα είναι ότι, κλειδωμένες πίσω απ’ την μπούρκα τους, δεν το επιθυμούν.

 

Θα αναρωτιέστε τώρα ποιοι είναι οι ανεγκέφαλοι και ποιες οι ανεγκέφαλες του τίτλου. Απλό είναι: Όλοι και όλες που έχουν κολλήσει στην ανωτερότητα του αντρικού φύλου, που δεν ισχύει.

 

ο θείος Τάκης  Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και

 

Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.

 

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.