Και ποιος άντρας δεν το ’χει κάνει; Ποιος δεν έχει κοιτάξει τα ωραία γυναικεία κορμιά να λιάζονται στην ακροθαλασσιά; Εγώ, να σας την πω την αμαρτία μου, πάντα τα κοιτάζω, τα θαυμάζω και τα καμαρώνω.. Μετά απ’ το θαλασσινό νερό, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να απολαύσει κανείς μια καλοκαιρινή ημέρα, την ώρα που τον ψήνει ο ανελέητος ήλιος. Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί συνηθίσαμε να κρύβουμε την ομορφιά.
Καλά, εκείνοι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι τόσο ούφα ήταν και τα έδειχναν όλα; Στα γυμναστήρια, στα συμπόσια, στους χορούς τα πέταγαν όλα έξω και το οφθαλμόλουτρο πήγαινε σύννεφο. Ακόμη και τα αγάλματα των θεών τους γυμνά είναι τα περισσότερα και επειδή δεν τους είχαν δει ποτέ τους θεούς, η μορφή του αγάλματος ήταν θέμα της φαντασίας του καλλιτέχνη.
Είχαμε περάσει βέβαια και στην εποχή της πατριαρχίας, τότε που οι άντρες καταλάβαμε ότι κάτι κάνουμε κι εμείς για την αναπαραγωγή του είδους, γιατί μέχρι τότε τα μωρά τα έβαζε η θεά στις μήτρες των γυναικών, ίσως γι’ αυτό την απεικόνιζαν με μια τεράστια κοιλιά, μεγαλύτερη κι απ’ το Παλαμήδι ίσως, που, εν τάξει, δεν είναι και κάνας μεγάλος ορεινός όγκος, αλλά σαν κοιλιά της θεάς… ε, ας μην το παρακάνουμε κιόλας… πού να χωρέσει τέτοια κοιλιά σ’ ένα ανθρώπινο σώμα;
Πριν περάσουμε στην βαρβαρότητα της πατριαρχίας, οι γυναίκες ήταν ελεύθερες να κάνουν ό,τι ήθελαν. Αφού αυτές έκαναν κουμάντο, αυτές όριζαν και τους κανόνες. Πήγαιναν μ’ όποιον άντρα τους έκανε κέφι, ντυνόντουσαν και γδυνόντουσαν, –στο σημερινό θέμα, το γδύσιμο μας ενδιαφέρει, που τότε ήταν χωριστή διαδικασία απ’ το ντύσιμο, ενώ σήμερα έχουμε μπερδευτεί και για να γδύσεις μια γυναίκα, πρέπει να την «ντύσεις» πρώτα,– όπως τους άρεσε και, γενικώς, υπήρχε μια ελευθερία και χαλαρότητα στα ήθη και τα έθιμα, που ήταν τελείως διαφορετικά απ’ τα σημερινά, που οδηγούσε στην πάταξη της σεξουαλικής πείνας και όλων των εξ αυτής παρελκομένων. Όταν όμως κατάλαβαν οι άντρες ότι το μωρό στην κοιλιά της γυναίκας δεν το βάζει η θεά, αλλά είχαν κι αυτοί συμμετοχή στην τεκνοποιία, οι γυναίκες ετέθησαν υπό περιορισμό. Η «λογική» των ανδρών, ―ο θεός να την κάνει λογική,― ήταν η εξής: «Δηλαδή, θα μεγαλώνω εγώ το παιδί κάποιου άλλου;» σκέψη που είναι βλακώδης, παράλογη και… εξωγήινη, γιατί γονείς του παιδιού δεν είναι μόνο εκείνοι που το γεννάνε, αλλά και ―κυρίως― εκείνοι που το μεγαλώνουν. Έπειτα, αν αυτή η σκέψη ήταν πολύ σύνθετη για τα τότε μυαλά, τα παιδιά τα δικά τους δεν θα τα μεγάλωναν άλλοι; Πάει κι αυτό. Μετά ακολούθησε μια περίοδος κάποιας σχετικής και μονόπλευρης (μόνο για τους άντρες) σεξουαλικής ελευθερίας, κυρίως με δούλες, εταίρες και ιερόδουλες―τις γυναίκες τους τις είχαν κλειδωμένες στο σπίτι, αφού οι δούλες και η πορνεία και άλλες ανωμαλίες ήταν επακόλουθα της σεξουαλικής πείνας των ανδρών, εκτός των άλλων― και μετά…
Μετά ήρθαν χρόνοι σκοτεινοί και σταμάτησε η λατρεία της ομορφιάς. Ήταν η νέα θρησκεία που επέβαλε άλλους τρόπους, ήθη και έθιμα. Ακολουθούσαμε τα ήθη των Εβραίων, όχι όπως τα είπε ο Χριστός, αλλά όπως διαμόρφωσε την διδασκαλία του και τα όσα σοφά είπε ο απόστολος των εθνών, που δεν ήταν και πολύ φανατικός άντρας, απ’ ό,τι έχω διαβάσει και κάτι άλλοι ανέραστοι «πατέρες» της εκκλησίας, που αν ήταν έτσι οι πατέρες, καλύτερα η εκκλησία να ήταν… ορφανή. Όλοι αυτοί ενέπνευσαν στον λαό το αίσθημα να ντρέπονται για το σώμα τους, οι γυναίκες ειδικά, που είναι, όπως πιστεύουν οι ίδιοι, ένα δημιούργημα του θεού και το να ντρεπόμαστε για τα δημιουργήματα του θεού, εγώ, τουλάχιστον, το βρίσκω παράλογο. Όλοι αυτοί οι παραπάνω λοιπόν, μετέτρεψαν τις γυναίκες σε… απόρρητα έγγραφα του ΓΕΣ και την έντυσαν από κεφαλής μέχρι ονύχων. Ούτε ένα τετραγωνικό εκατοστό γυμνής σάρκας να μην φαίνεται. Ρίξτε μια ματιά στις θεούσες και θα με καταλάβετε. Αν κάλυπταν και το πρόσωπο, δεν θα διέφεραν και πολύ απ’ τις μουσουλμάνες με την μπούρκα. Τότε ήταν που άρχισε να εφαρμόζεται το «(σεξουαλική) νηστεία και προσευχή» και γίναμε όπως γίναμε. Και θέλει μεγάλη δύναμη και πολύ σκέψη για να σπάσει κανείς αυτά τα δεσμά και να ελευθερωθεί. Αν δεν με πιστεύετε, βάλτε στην θέση των σεξουαλικά ελεύθερων ανθρώπων, των γυναικών ιδίως, τα παιδιά σας και μην περιοριστείτε στις θυγατέρες.
Το χειρότερο απ’ όλα αυτής της ιστορίας ήταν ότι χάθηκε η ελευθερία! Άρχισαν τα «μη» και τα «μα…» Ας πούμε: «μη, αυτό το απαγορεύει η θρησκεία» ή «σήμερα είναι Τετάρτη» και διάφορα άλλα. Μα η θρησκεία δεν λέει πουθενά ότι απαγορεύεται να κάνω έρωτα τις Τετάρτες ή τις Παρασκευές, ούτε και μας έχει δώσει κάνα μπούσουλα, για τις στάσεις που πρέπει να υιοθετούμε κατά την συνουσία, εκτός απ’ την «ιεραποστολική», που είναι μια αηδία σκέτη. Κάτι ανέραστοι παπάδες τα θέσπισαν αυτά, γιατί όταν κρατάς τον λαό φοβισμένο και καταπιεσμένο, μπορείς εύκολα να τους κουμαντάρεις.
Και επειδή το θέμα μας έπεσε λίγο βαρύ σήμερα, λέω να τελειώσουμε με ένα ανέκδοτο:
Συζητάνε ένας αστροναύτης κι ένας κρανιοχειρουργός.
Ο αστροναύτης λέει:
«Πήγα στην Σελήνη, στον Άρη, ταξίδεψα αρκετές φορές στο διάστημα, αλλά αγγέλους δεν είδα, ψαλμωδίες δεν άκουσα, άρα δεν υπάρχει θεός».
Κι ο καρδιοχειρουργός:
«Έχω ανοίξει πολλά κεφάλια κι έχω επεξεργαστεί τους εγκεφάλους τους, λόγω δουλειάς. Αλλά δεν είδα ούτε μία σκέψη!»
Τον διάλογο αυτόν σας τον είπα για να δείξω ότι αυτά είναι θέματα της ψυχοσύνθεσης και της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου και ότι δεν υπάρχουν κανόνες σε θέματα πίστης. Όπως τα καταλαβαίνει ο καθένας και είναι μάταιο να προσπαθούμε να εμφυτεύσουμε σε άλλους τις δικές μας ιδέες.Τον διάλογο αυτόν σας τον είπα για να δείξω ότι αυτά είναι θέματα της ψυχοσύνθεσης και της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου και ότι δεν υπάρχουν κανόνες σε θέματα πίστης. Όπως τα καταλαβαίνει ο καθένας και είναι μάταιο να προσπαθούμε να εμφυτεύσουμε σε άλλους τις δικές μας ιδέες.
(Την ιστορία αυτή την δανείστηκα απ’ το βιβλίο «Ο Κόσμος της Σοφίας» του Jostein Gaarder, εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη. Έχει πολλά ωραία εκεί μέσα και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Διαβάστε το! Καλό θα σας κάνει! Άλλωστε είναι και φτηνό, κάτω από €10).
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά
της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες. Έχουν και δυο chef de cuisine εξαιρετικούς, τον Ηλία Κόκκορη και τον Γιάννη Μήτσο. Δοκιμάστε την μαγειρική τους και θα με θυμηθείτε!
Και
Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.
Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.