Σκέψεις

Το αίσθημα που μ’ έχει καταλάβει τον τελευταίο καιρό είναι η ανία, που –το απεύχομαι βεβαίως,– θα οδηγήσει κάποια στιγμή στην άνοια και όλοι θα λέτε: τον καημένο τον θείο Τάκη, έπαθε Alzheimer, που είναι η μοντέρνα ονομασία της γεροντικής άνοιας, που πάντα την πάθαιναν οι γέροι που δεν χρησιμοποιούσαν το μυαλό τους και αφού δεν το χρησιμοποιούσαν, βάραγε κι εκείνο μια απεργία διαρκείας και δώθε πάν’ οι άλλοι. Τώρα βέβαια, αφού οι επιστήμονες έχουν βρει τα φάρμακα για όλες τις άλλες ασθένειες, (μην το πιστέψετε αυτό,) μόνο το απλό συνάχι έχει μείνει αθεράπευτο, αποφάσισαν να ασχοληθούν με την άνοια. Έτσι για να μην κάθονται και να ’χουν κάτι να κάνουν. (Όταν θεραπεύσουν και το Alzheimer, για να κρατάμε τους γιατρούς απασχολημένους και να μην μας ενοχλούν, θα πρέπει να εισάγουμε άλλες άγνωστες ασθένειες απ’ το… διάστημα ή να φτιάξουμε μερικούς ιούς στο εργαστήριο, όπως –λέγεται, σίγουρο δεν είναι τίποτα,– ότι έγινε με το AIDS. Αν αποφασίσουν να κατασκευάσουν ιούς στα εργαστήρια, έχω να προτείνω κάτι: Είναι γνωστό ότι οι μεγαλοπλούσιοι αυτού του κόσμου συγκεντρώνουν στα χέρια τους όλο το χρήμα του πλανήτη, με αποτέλεσμα οι λαοί να δυστυχούν. Η πρότασή μου είναι η εξής! Να φτιάξουν έναν ιό και το αντίδοντό του επίσης, να τους τον ρίξουν στο αίμα τους τον ιό και να τους βάλουν όλους σ’ ένα διαστημόπλοιο και να τους στείλουν σε κάποιον πλανήτη, που να μπορεί να διατηρεί ανθρώπινη ζωή, πέρα απ’ το ηλιακό μας σύστημα, όπου θα μπορούν να πάρουν το αντίδοντο, για να ησυχάσει ο κόσμος. Φυσικά δεν θα τους πούμε ότι αυτό θα είναι ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, αφού το διαστημόπλοιο θα είναι προγραμματισμένο να πάει μόνο, να προσεδαφιστεί και να μην απεδαφιστεί ποτέ πάλι.

 

Θα μου πείτε τώρα ότι σας λέω επιστημονική φαντασία, αλλά μήπως αυτά που γίνονται κάθε μέρα γύρω μας δεν είναι (αντι-)επιστημονική φαντασία; (Εμένα πάντως η επιστημονική φαντασία μ’ αρέσει κι έχω διαβάσει τα πάντα που έχουν γραφεί για το θέμα αυτό). Θα ξεκινήσω με το Αιγαίο και θα δούμε που θα το βγάλει η άκρη:

 

Κόσμος και κοσμάκης πνίγεται στο Αιγαίο, λόγω καιρού, τώρα που άρχισε να αγριεύει, αλλά, κυρίως, λόγω τον σαπιοκάραβων, που στοιβάζουν τους πρόσφυγες, μετανάστες κλπ οι γείτονες Τούρκοι. Δεν είναι καράβια αυτά. Σκυλοπνίχτες είναι! Και οι υπουργοί της Ευρώπης… χτενίζονται. Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος! Πάμε παρακάτω τώρα.

 

Έχουμε έναν πρωθυπουργό που το παίζει «τσαμπουκάς» όταν τον παίρνει κι όπου δεν τον παίρνει, στέκεται κλαρίνο. Παράδειγμα η στάση του στην Μόσχα και το Βερολίνο σε αντιδιαστολή με την στάση του στην Αθήνα, κατά την επίσκεψη Ολάντ. Κάποιος (Τάκης Θεοδωρόπουλος, στην «Καθημερινή» προ ημερών) χαρακτήρισε αυτή την στάση «υποπολιτισμένο επαρχιωτισμό» του υπερήφανου Έλληνος, που «έξω» συμπεριφέρεται με σχετική ευπρέπεια επειδή φοβάται μη φάει καμιά σφαλιάρα, «μέσα» όμως βρίσκει τον υπέροχο εαυτό του και με απλωμένη την αρίδα παραγγέλλει φρέντο». Θέλετε κι άλλα; Έχω πολλά ακόμη.

 

Τον Λ. Λαζόπουλο γιατί τον κάλεσαν στο επίσημο γεύμα; Είχε κάτι να προσφέρει, εκτός της άτυχης προπαγάνδας που κάνει στις εκπομπές του; Να πήγε άραγε ντυμένος ευπρεπώς, που δεν το πιστεύω, ή με το πουκάμισο ανοιχτό μέχρι τον αφαλό, όπως πρωθυπουργός και υπουργοί, για να δείξουν την λεβεντιά τους; Δεν είδα φωτογραφίες, άρα δεν ξέρω. Σαν χασάπηδες πήγαν οι περισσότεροι, ένας ειδικά με μαύρο πουκάμισο!

 

Δεν ξέρω τι καταλαβαίνετε εσείς από Ευρώπη, αλλά δεν είναι μόνο το ευρώ. Υπάρχουν κανόνες που πρέπει να τηρούνται. Έχει και τα κουσούρια της η Ευρώπη βεβαίως, αλλά αυτά τα κουσούρια δεν τα διορθώνουμε με τα ανοιχτά πουκάμισα, ούτε με την περιφρόνηση, που έχουμε μάθει να δείχνουμε εμείς οι Ελληνάρες προς τους θεσμούς. Φυσικά είναι πολύ να ζητάμε απ’ την κυβέρνηση να σοβαρευτεί. Έχουν άλλα να κάνουν, όπως να αλώσουν το κράτος.

 

Εισάγουν νόμο για τα ΜΜΕ, που φιμώνει την ελεύθερη έκφραση και φυσικά δεν θα είμ’ εγώ εκείνος που θα πει ότι τα ελληνικά ΜΜΕ είναι τα καλύτερα που υπάρχουν, θα ήταν βλασφημία, αλλά άλλο πράγμα αυτό κι άλλο το να μην μπορούν νε εκφέρουν μια γνώμη, εκτός αν είναι φιλοκυβερνητική. Αυτά γίνονται σε «δημοκρατίες» τύπου ΕΣΣΔ, –στις πρακτικές της οποίας γαλουχήθηκε ο κ. Τσίπρας, κατά την θητεία του στην ΚΝΕ,– σε «δημοκρατίες τύπου Γ΄ Ράιχ και λοιπών απάνθρωπων καθεστώτων. Κι όλ’ αυτά με την ψήφο του λαού! Την δική μας ψήφο! Συγχαρητήρια!

 

Κάναμε ένα δημοψήφισμα και τελικά ένας και μόνον άνθρωπος αποφάσισε ότι το «όχι» του λαού ήταν «ναι». Γιατί με την ανεδαφική απόφασή του, να πάμε σε δημοψήφισμα, δεν ήξερε τι να το κάνει το «όχι» που του ’δωσε ο λαός. Είμαι απ’ τους λίγους που ψήφισαν «ναι», αλλά έχω μάθει να σέβομαι την γνώμη των πολλών, όσο κι αν διαφωνώ μαζί τους. Πιστεύω ότι είναι καιρός να το μάθει κι ο πρωθυπουργός, που αν δεν μπορεί να διαχειριστεί τις αποφάσεις του λαού, ας μην κάνει δημοψηφίσματα.

 

Δεν γίναμε έτσι τώρα, δεν αποφασίσαμε τώρα να κάνουμε λάθος επιλογές. Διαβάστε την Ιστορία του Έθνους μας και θα βρείτε πολλά παραδείγματα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Έτσι και το «ΟΧΙ» του ’40, που ήταν «όχι» μόνο για τους Ιταλούς, αλλά «ΝΑΙ» προς την πατρίδα, ήταν μια λάθος επιλογή, κατά την γνώμη μου. Γιατί δεν είχαμε κανέναν λόγο να συνταχθούμε πάλι με τους «συμμάχους» και όπως έχω πει κι άλλες φορές: αν είναι έτσι οι σύμμαχοι, οι εχθροί πώς είναι; Έβαλαν τους Τούρκους να μας σφάξουν το ’22 κι οι Τούρκοι άλλο που δεν ήθελαν. Ήταν όμως με τους Γερμανούς στον Α΄ Παγκόσμιο, που τέλειωσε το ’18, ενώ εμείς με τους «συμμάχους», βλακωδώς πιστοί στη συμμαχία, σαν τα κακόμοιρα τα σκυλιά, που ακόμη κι αν τα κλωτσάς, έρχονται και σου γλείφουν τα χέρια. Γιατί να κάνουμε πάλι το ίδιο λάθος; Αλλά μας τα χάλασε εκείνος ο ηλίθιος Μουσολίνι με το τελεσίγραφό του. Δεν ζητάνε έτσι, βρε ζώον! Αλλά μέσα στην βλακεία του, ονειρευότανε την δόξα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κι ήθελε κατακτήσεις με το… belcanto.

 

Λανθασμένες επιλογές κάνουμε ακόμη. Θυμηθείτε το «λεφτά υπάρχουν» του GAP junior, το 2009. Υπήρχαν τόσο… πολλά, που 6 μήνες μετά μας έριξε στα σαγόνια του ΔΝΤ. Βοήθειά μας! Και δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν κι άλλα, που θα σας κάνουν να χτυπήσετε το κεφάλι σας στον τοίχο, αν δεν το χτυπάτε ήδη.

 

Αν όλ’ αυτά δεν είναι επιστημονική φαντασία, –για επιστημονική φαντασία μιλάμε ακόμη,– παρακαλώ να με βοηθήσετε να βρω κάποιον άλλον προσήκοντα χαρακτηρισμό!

 

ο θείος Τάκης  Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες. Ο καφές εκεί, ειδικά απ’ τον Κώστα Παραρά, είναι υπέροχος!

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες και γρήγορη, πολύ καλή εξυπηρέτηση. Έχουν και δυο chef de cousine καταπληκτικούς, τον Ηλία Κόκκορη και τον Γιάννη Μήτσο. Δοκιμάστε την μαγειρική τους και θα με θυμηθείτε.

 

Και

 

Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.

 

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.