Και το «Όχι» έγινε «Ναι»

Όλοι διαπιστώσαμε πόσο άχρηστο ήταν το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου. Ο πρωθυπουργός αρνήθηκε την ίδια του την γνώμη και ’κεί που μας τριβέλιζε το μυαλό να ψηφίσουμε «όχι», τελικά έκανε την κωλοτούμπα του, –μια απ’ τις πολλές μέχρι τώρα,– και είπε «ναι». Ένας άνθρωπος αποφάσισε για όλους εμάς ή, μάλλον, για εκείνους που ψήφισαν «όχι». Φυσικά δεν το ’κανε για να δικαιώσει όσους ψήφισαν «ναι». Μέσα στην άγνοια που τον διακρίνει, πίστεψε ότι το «όχι» που προπαγάνδιζε θα εκβίαζε την Ευρώπη. Πολύ που την νοιάζει την Ευρώπη αν εμείς θέλουμε ν’ αυτοκτονήσουμε. Δεκάρα δεν δίνουν και το ξέρουν και τα μικρά παιδιά, εκτός απ’ την κυβέρνηση και τον κ. Βαρουφάκη. Καλά, δεν κατάλαβαν ότι, μετά από 6 μήνες διαπραγματεύσεων, αν οι Ευρωπαίοι ενδιαφερόντουσαν να μας κρατήσουν στην Ευρώπη και το ευρώ, θα είχαν υποχωρήσει λίγο, θα είχαν κάνει το μνημόνιο λίγο ελαφρύτερο; Τόσο πολύ μυαλό χρειάζεται για να χωρέσει αυτή η σκέψη; Και οι Ευρωπαίοι απέρριπταν τις προτάσεις της κυβέρνησης, την μία μετά την άλλη, εμμένοντας στις δικές τους. Κι όταν ο πρωθυπουργός είδε ότι ο εκβιασμός του δημοψηφίσματος δεν έπιασε, πρόσφερε γην και ύδωρ, ήτοι έδωσε περισσότερα απ’ όσα του ζητούσαν και θα μας πάρει ο διάολος οσονούπω, ψάχνοντας να βρούμε ισοδύναμα, που δεν ξέρω γιατί είναι καλά τα ισοδύναμα, αφού πάλι εμείς θα τα πληρώσουμε. Για να το κάνω απλό: Για να αποσύρει το 23% ΦΠΑ απ’ την ιδιωτική Παιδεία, θα βάλει κάποιον άλλον φόρο, που θα κληθώ να πληρώσω και εγώ, που δεν έχω παιδιά που να φοιτούν είτε στην Δημόσια είτε στην Ιδιωτική Παιδεία. Άρα δεν με συγκινεί αυτό το ισοδύναμο. Κάτι ανάλογο θα είναι και τα υπόλοιπα. Εμάς θα φορτώσουν πάλι κι όχι το κόμμα τους. Γιατί, αν θέλουν να βρουν ισοδύναμα, ας τους κάνω εγώ μια πρόταση, που δεν είναι δική μου. Κάποιου αγανακτισμένου δάσκαλου είναι προς τον υπουργό (Υπο)παιδείας μας. «Αφού δεν μπορούν να κάνουν προσλήψεις και τα σχολεία στενάζουν από έλλειψη δασκάλων, ας απολύσουν μερικούς απ’ τους χρυσοπληρωμένους συμβούλους των υπουργών, που ανέρχονται σε δεκάδες για τον καθένας τους, κι ας προσλάβουν τρεις δασκάλους για κάθε απολυόμενο σύμβουλο». Αυτή η σκέψη όμως δεν περνάει καν απ’ το μυαλό τους για δυο λόγους:

 

·         Ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του δεν ενδιαφέρονται για τα χάλια της Παιδείας μας, αλλά μόνο για το πώς θα βολέψουν όσο το δυνατόν περισσότερους χρυσοπληρωμένους κομματανθρώπους τους στο Δημόσιο.

·         Τι θα μπορέσουν να κάνουν οι υπουργοί μας, με την μόρφωση που έχουν και τα μυαλά που κουμαντάρουν, χωρίς τις δεκάδες των συμβούλων έκαστος; Λόγου χάριν τι καταλαβαίνει ο κ. Φίλης από Παιδεία κι αν καταλαβαίνει κάτι, πού και πώς το έμαθε;

 

(Αυτό δεν σημαίνει ότι βγάζω λάδι τους προηγούμενους υπουργούς, αυτής ή παρελθουσών κυβερνήσεων. Ελάχιστοι ήσαν οι επιτυχημένοι! Από την «πρώτη και δεύτερη φορά αριστερά» κυβέρνησή μας όμως, άλλα περίμενα, γιατί μου είχαν γανώσει το κεφάλι με τα σχέδια και τις υποσχέσεις τους, ενώ τελικά αποδείχτηκε ότι ούτε τις υποσχέσεις τους είχαν σκοπό να τηρήσουν ούτε σχέδια είχαν).

 

Κι έτσι φτάσαμε στο 3^ο μνημόνιο, το χειρότερο όλων! Και μας το «παίζουν» και ήρωες! Μας λένε ότι αντιστάθηκαν. Σε ποιους και με ποιο αποτέλεσμα; Και ο πρωθυπουργός μας μάς επισείει την κόπωσή του, μετά από 17 ώρες συνεδρίαση του Eurogroup ή όποιου άλλου group. Καλά, οι άλλοι δεν κουράστηκαν; Μόνο ο καλομαθημένος κ. Τσίπρας, που δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του, κουράστηκε, που μετείχε στην συνεδρίαση παίζοντας κορώνα – γράμματα το αύριο της χώρας του; Οι άλλοι δεν κινδύνευαν, εμάς θα έπαιρνε ο διάολος σε περίπτωση ασυμφωνίας.

 

Αναρωτιέμαι καμιά φορά, ειδικά όταν βλέπω ανθρώπους, φαινομενικά φυσιολογικούς, που ξέρω ότι έχουν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, τι τους έπεισε και ψηφίσουν αυτό που ψήφισαν. Να ήταν ο «παιδικός αρνητισμός» του κόμματος αυτού; Να ήταν το «όχι σε όλα»; Μήπως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης; Ο τσαμπουκάς που επιδείκνυαν; Να ήταν οι υποσχέσεις; Υπολογίζω ότι τον «παιδικό αρνητισμό» και το «όχι σε όλα» τα πέρασαν για λεβεντιά και δεν θα πείστηκαν πολλοί. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης αμφιβάλλω αν το είχαν διαβάσει το 5% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Ο επιδειχθείς τσαμπουκάς μπορεί να έπεισε μερικά οργισμένα νιάτα, απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι με γροθιές λύνονται όλα τα προβλήματα. Τι μας έμεινε; Οι υποσχέσεις! «Σκίζουμε τα μνημόνια! Πλέρια δημοκρατία! Φέρνουμε την δημοκρατία και την αλλαγή στην Ευρώπη!» και λοιπές ηχηρές και ουτοπιστικές μπούρδες. Τι συνάγουμε απ’ αυτό; Ότι στην Ελλάδα έχουμε 35% + 4% = 39% κουτούς. Τουλάχιστον! Τέλεια, αν είναι μόνο αυτοί, γιατί διεθνείς στατιστικές έχουν δείξει ότι σε κάθε λαό μόνο το 2,6% είναι οι έξυπνοι κι οι υπόλοιποι από βλάκες και κάτω και το βαρέλι της βλακείας δεν έχει πάτο. Με καταλάβατε;

 

Και τώρα η κρίσιμη ερώτηση: Όταν θα τελειώσουν τα ψέματα, –αν είναι δυνατόν να τελειώσουν– και τα κόμματα υποχρεωθούν να πουν αλήθειες, όλα τα κόμματα, δεν εξαιτείται κανένα, πόσοι από μας είναι έτοιμοι να δεχτούν αυτές τις αλήθειες; Πόσοι θα μπορέσουν να καταλάβουν ότι, με την εγκληματική πολιτική του ΠαΣοΚ, ειδικά απ’ το ’85 και μετά, φτάσαμε σήμερα να σπρώχνουμε ένα κυκλώπειο τείχος, ένα βουνό από γρανίτη, γιατί εκεί έχουμε προσκρούσει. Και πόσοι από μας θα μπορέσουν να δεχτούν ότι η οικονομία της χώρας δεν ανορθώνεται με επιδοτήσεις, αλλά με ανασκούμπωμα και σκληρή δουλειά, με παραγωγή σ’ όλους τους τομείς, ώστε να μην έχουμε ανάγκη τα δανεικά των ξένων, αλλά να έχουμε τα δικά μας, για να πορευτούμε; Κι ας μην μου πει κανείς ότι επί ΠαΣοΚ είχαμε λεφτά, ότι η αγορά εκινείτο, γιατί θα απαντήσω: «Αν είχατε λεφτά τότε, ας φυλάγατε μερικά, να τα ξοδέψετε τώρα». Το ότι είχαμε λεφτά τότε μας έφτασε εδώ που είμαστε τώρα. Γιατί λεφτά χωρίς παραγωγή σημαίνει δανεικά, που κάποτε πρέπει να εξοφληθούν.

 

Ξέρω ότι πολλοί απ’ της αναγνώστες, αν είναι προοδευτικάριοι, θα χαρακτηρίζουν τα κείμενά μου δεξιά. Μπορεί και να ’ναι, –ποτέ δεν έκρυψα ότι είμαι δεξιός,– λένε όμως αλήθειες. Όλοι οι υπόλοιποι θα τα βρίσκουν σκληρά, αλλά δεν έχω μάθει να χαϊδεύω αυτιά, ούτε να δέχομαι ότι το «ναι» ενός και μόνου ανθρώπου μπορεί να αλλάξει το «όχι» του 62% του λαού, γιατί τότε δεν έχουμε αυτό το πράγμα που όλοι σας αποκαλείτε δημοκρατία, αλλά το πολίτευμά μας έχει πάρει άλλη μορφή, που δεν θα σας την πω, αλλά με καταλάβατε, είμαι βέβαιος.

 

ο θείος Τάκης  Παναγιώτης Περράκης

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες. Ο καφές εκεί, ειδικά απ’ τον Κώστα Παραρά, είναι υπέροχος!

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες και γρήγορη, πολύ καλή εξυπηρέτηση. Έχουν και δυο chef de cousine καταπληκτικούς, τον Ηλία Κόκκορη και τον Γιάννη Μήτσο. Δοκιμάστε την μαγειρική τους και θα με θυμηθείτε.

 

Και

 

Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.

 

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.