Παλιές ιστορίες με εκλογές και αριστερόφρονες (Ι)
Πάμε πίσω στο 1997. Το θυμάται κανείς το 1997; Στην αλλοδαπή είμαστε τώρα και δεν θα μιλήσουμε για δικές μας εκλογές, ούτε για δικούς μας αριστερόφρονες. Υπάρχουν κι αλλού, δεν έχουμε την αποκλειστικότητα.
1η Μαΐου 1997. Εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο.
«Μα…» θα μου πείτε τώρα, «η Πρωτομαγιά δεν έπεσε Κυριακή το ’97»
Σύμφωνοι, Πέμπτη έπεσε, αλλά οι εκλογές εκεί διεξάγονται πάντα κάποια Πέμπτη, ποτέ Κυριακή, γιατί αγριεύει η Εκκλησία. Ο κόσμος πρέπει να εκκλησιαστεί! Και την ψυχανεμίζομαι την αντίρρησή σας τώρα:
«Μα, Πρωτομαγιάτικα εκλογές; Δεν μπορούσαν να διαλέξουν μια άλλη Πέμπτη;»
Εκεί έχουν και μια άλλη ιδιομορφία: Η Πρωτομαγιά εορτάζεται την πρώτη Δευτέρα του Μαΐου, άρα το ’97 γιορτάσαμε την Πρωτομαγιά την Δευτέρα στις 5 του μηνός.
Αντί λοιπόν να πάνε να πιάσουνε τον Μάη, –που συνήθως πιάνουνε το μαγιόξυλο, πρόστυχο αυτό που είπα, αλλά το είπα τώρα,– έφοδο για τις κάλπες. Όπου σου δίνουν ένα τεράστιο σεντόνι με όλα τα κόμματα επάνω και τους υποψήφιους όλων των κομμάτων και σταυρώνεις ό,τι και όποιον θέλεις, ακόμη κι αν είναι άλλου κόμματος από εκείνο προ προτιμάς και σταύρωσες. Οικονομία στο χαρτί! Έξυπνα πράγματα!
Πήγανε λοιπόν και εξέλεξαν τον κ. Μπλερ, του Εργατικού κόμματος, που ήταν τυχερός, γιατί πέθανε ο αρχηγός των Εργατικών, (στα λόγια μόνο, τεμπελχανεία είναι όλοι τους,) που είχε κάποια εγκεφαλικά κύτταρα λειτουργούντα μέσα στο κεφάλι του και εξελέγη ο κ. Μπλερ ως αρχηγός του κόμματος. Το τι έκανε μετά που τον εξέλεξαν αρχηγό, όπως και μετά που μετακόμισε στην Downing St είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και συνθέτει μια τραγική ιστορία για τον λαό.
Στην γειτονιά που είχα το σπίτι μου ήταν όλοι Εργατικοί. Σε… σφηκοφωλιά είχα πέσει! Ήταν όμως καλοί άνθρωποι και γίναμε φίλοι. Βεβαίως δεν κουβεντιάζαμε πολιτικά, τι πολιτικά να κουβεντιάσει κανείς με τους εγγλέζους; Τους κοροϊδεύουν κι εκείνοι που παίρνουν την ψήφο τους. Όταν, για παράδειγμα, δεν θέλουν να καταλάβει το ακροατήριό τους τι ακριβώς λένε, ανακατεύουν κάτι ελληνικές λέξεις μέσα, που έχουν υιοθετήσει στην γλώσσα τους, αλλά που ο λαός δεν τις ξέρει και πρέπει να κουβαλάνε καλά και μεγάλα λεξικά μαζί τους, για να καταλάβουν τι ακούνε, που μπορεί να είναι και… υβριστικά! Μαζευόμαστε λοιπόν, πίναμε καμιά μπίρα, άλλη εγώ, (5,7% αλκοόλ η δικιά μου,) άλλη εκείνοι, (3 – 3,2% οι εγγλέζοι,) ψήναμε καμιά μπριζόλα ή κάνα μπιφτεκάκι, όταν ο καιρός το επέτρεπε και περνάγαμε ωραία!
Κάποτε λοιπόν είδα τον Ντέιβιντ να κάθεται μόνος του στα σκαλοπάτια της εισόδου του σπιτιού του και να πίνει την μπίρα του. Πάω κοντά.
«Τι έχεις, ρε; Γιατί τα πίνεις μόνος σου;» ρώτησα.
«Μα δεν τους βλέπεις τι κάνουν; Θα μας ξεπαστρέψουν όλους μας. Τις είδες τις ουρές στα νοσοκομεία; Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;» ρώτησε, αντί για απάντηση.
Εγώ το είχα δει το έργο απ’ το ΠαΣοΚ στην Ελλάδα και γέλασα.
«Γιατί γελάς, ρε συ; Αν πάθω τίποτα, θα με προλάβουν, με τέτοιες ουρές;»
«Έλα σπίτι μου, που το πιάνει ο ήλιος τέτοια ώρα, θα φωνάξω και τους άλλους, να τα πιούμε όλοι μαζί και να συζητήσουμε. Κάποια άκρη θα βρούμε».
Μαζευτήκαμε όλοι σπίτι μου, ανοίξαμε τις μπίρες μας κι αρχίσαμε το συμβούλιο. Ο Ντέιβιντ ήταν ανήσυχος, γιατί ήταν λίγο μεγαλούτσικος και όλο και κάτι θα είχε να τον παιδεύει.
«Μάγκες», λέω, «έχω έναν φίλο γιατρό στο Λονδίνο, θα του τηλεφωνήσω να μου πει μερικές… μοντέρνες, αρρώστιες και τα συμπτώματά τους, αρρώστιες οι οποίες να έχουν θεραπεία, γιατί αν είναι ανίατες, δεν κάνουμε τίποτα. Θα πάμε λοιπόν στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων και θα τους περιγράψουμε από τι… πάσχουμε. Θα μας παραπέμψουν στις καλένδες του… 8 – 10 μήνες μετά, άρα για τότε θα έχουμε πρόσβαση σε νοσοκομείο, αν, ο μη γένοιτο, μας έχει συμβεί κάτι. Για νωρίτερα δεν γίνεται τίποτα, ξεχάστε το!»
Τότε τους εξήγησα ότι γι’ αυτό είχαν ψηφίσει Εργατικούς, για να φτιάξουν και την υγεία, μαζί μ’ όλα τ’ άλλα, που χρειαζόντουσαν φτιάξιμο, αλλά ο Μπλερ άλλα είχε στο μυαλό του, όπως το να ακολουθεί τον Κλίντον και τον Μπους αργότερα, κηρύσσοντας πολέμους και άσε το Ηνωμένο Βασίλειο να… κουρεύεται. Και αν επί συντηρητικών, το τέλος της ουράς το έβλεπε κανείς μ’ ένα ζευγάρι καλά ναυτικά κιάλια, 3 – 4 μήνες μετά την εκλογή του Μπλερ και των Εργατικών του, χρειαζόσουνα το τηλεσκόπιο του αστεροσκοπείου του Greenwich, που δεν είναι και το μεγαλύτερο του κόσμου, αλλά είναι μεγάλο κι αυτό, για να διακρίνεις το τέλος της ουράς. Γι’ αυτό γελάω, που ακούω καμιά φορά στις ειδήσεις από την «κοινή γνώμη» ότι τους έριξαν 3 μήνες αργότερα για την εξέταση που τους είχε γράψει ο γιατρός. «Αν ήσαστε στην Αγγλία τι θα κάνατε;» θέλω να ρωτήσω, αλλά δεν μπορώ. Θα τα πούμε αυτά όμως στο επόμενο…
Με το αστείο που τους είπα, για τις… μοντέρνες αρρώστιες, έφτιαξε το κέφι τους κι ανοίξαμε και δεύτερη μπίρα. Κι εκείνη τη στιγμή κατέφτασε η γυναίκα του Ντέιβιντ με την κόρη τους, που όταν μάθανε τι λέγαμε, η κόρη είπε:
«Τάκη, βάλ’ του μυαλό, που με κουβάλησε απ’ την Ισπανία, για να ψηφίσω και χάλασα τις διακοπές μου».
«Προσπαθώ, γλυκιά μου, μπροσπαθώ, αλλά ο μπαμπάς σου είναι μπουμπουνοκέφαλος κα δεν πιάνει σταθμό πουθενά».
Η γυναίκα του Ντέιβιντ, που κράταγε ένα μεγάλο δίσκο, όπου είχε σπείρει φυτά, είπε:
«Θέλεις φυτά να βάλεις στον κήπο σου; Πάρε όσα θέλεις».
«Για μια στιγμή, θα ανοίξεις Garden Centre;» τη ρώτησα.
«Όχι, μωρέ, ένα ήθελα και μου ζήταγαν ₤1 και την λυπήθηκα την λιρίτσα. Την έδωσα και πήρα ένα φακελάκι με σπόρους, τους έσπειρα και μου βγήκανε 300, που δεν ξέρω τι να τα κάνω. Λυπάμαι να τα πετάξω και τα μοιράζω στη γειτονιά».
Πενία τέχνας κατεργάζεται!
Κάπως έτσι περνάγαμε επί Εργατικών στην Αγγλία. Θα σας πω περισσότερα αργότερα…
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά
της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες. Ο καφές απ’ τον Κώστα Παραρά θα σας ικανοποιήσει. Ο άνθρωπος είναι μαστορας και μερακλής!
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες. Έχουν και δυο chef de cuisine εξαιρετικούς, τον Ηλία Κόκκορη και τον Γιάννη Μήτσο. Δοκιμάστε την μαγειρική τους και θα με θυμηθείτε!
Και
Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.
Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.
