Μια αναποφάσιστη και μπερδεμένη Ιστορία

Κάποτε, που λέτε, σε μια άκρη του σκοτεινού δάσους, ζούσε μια Ιστορία, που ήταν πολύ στενοχωρημένη, γιατί δεν ήξερε τι να γράψει. Όλες οι άλλες αδελφές της είχαν καταφέρει να γράψουν κάτι για την περιοχή που ζούσαν. Δεν ήταν όλα σωστά βεβαίως, αυτό θα μας έλειπε δα. Φαντάσου, λέει, να μαθαίναμε την πραγματική Ιστορία, τι πραγματικά είχε γίνει στο παρελθόν και για ποιο λόγο. Θα είχαμε διορθωθεί άραγε; Καλά, θα τα βρει η Ιστορία αυτά.

 

Την Ιστορία της ιστορίας  μας την απασχολούσαν κάμποσα ερωτήματα κι έψαχνε να βρει τις απαντήσεις, όπως φέρ’ ειπείν, είναι οι Έλληνες –στη δική μας άκρη του δάσους ζούσε η Ιστορία μας– ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου; Και η Ιστορία μας –για τις ανάγκες του κειμένου, ας την πούμε Αρχοντούλα,– όλο έκλαιγε, δεν έτρωγε καλά και αδυνάτιζε συνεχώς, έχοντας χάσει σχεδόν τελείως τις δυνάμεις της. Οι άλλες αδελφές της προσπαθούσαν να την βοηθήσουν και απαριθμούσαν αρχαίους φιλοσόφους, επιστήμονες, καλλιτέχνες και μνημεία που κατάφεραν να διασωθούν στο πέρασμα των αιώνων, όπως ο Παρθενώνας. Η γειτόνισσα αδελφή της αντιπαρέβαλε τον ελληνικό πολιτισμό με τον ελληνορωμαϊκό, λέγοντας της ότι εκείνοι δεν είχαν αναπτύξει πολιτισμό κι έπρεπε να ανακατέψουν και τους Έλληνες, για να ’χουν κάτι να λένε. Φυσικό ήταν. Με μονομάχους να αλληλοσκοτώνονται, για την διασκέδαση του όχλου, με άλλους που τους μεζέδιαζαν (από το μεζεδιάζω = τρώω μεζέ, καινούργιο ρήμα αυτό) τα άγρια θηρία, πάλι για την ψυχαγωγία του όχλου, μόνο πολιτισμός δεν αναπτύσσεται, γνωστά πράγματα αυτά. Η Αρχοντούλα μας όμως δεν άκουγε τίποτα. Έλεγε:

 

«Αυτά ήσαν στο ένδοξο παρελθόν. Τώρα τι γράφουμε και για ποιους;» και απάντηση δεν έπαιρνε, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλαν οι άλλες αδελφές της.

 

Κάποτε όμως τα νέα για την λύπη και το μπέρδεμα της Αρχοντούλας έφτασαν και στ’ αυτιά της μαμάς–Ιστορίας, που επέβλεπε τα πεπραγμένων όλων των άλλων επί μέρους Ιστοριών. Και επειδή δουλειά της ήταν να κατευθύνει τις μικρότερες, κάλεσε την Αρχοντούλα για μια συζήτηση. Εκεί της είπε:

 

«Γράψε ό,τι θέλεις. Μήπως θα τα διαβάσει κανείς; Κι αν τα διαβάσουν, θα τα πιστέψουν; Μαθαίνει κανείς Ιστορία; Ό,τι κι αν γράψουμε, θα βρεθούν κάποιοι που θα το αρνηθούν και θα το απορρίψουν».

 

«Μα για ποιον να γράψω; Υπάρχει κανείς που ν’ αξίζει ν’ αναφερθεί;» αντέτεινε η Αρχοντούλα.

 

«Γράψε για τον πρωθυπουργό», την συμβούλεψε η μαμά–Ιστορία. «Γράψε για τον μεγαλειώδη αγώνα του, να αλλάξει την Ευρώπη, που είναι πράγματα που θα τα πιστέψουν, γιατί τα πίστεψαν σε δυο περιπτώσεις μέχρι τώρα. Και τον ψήφισαν! Γράψε για την επική 17ωρη μάχη που έδωσε και πολύ εξαντλήθηκε, ενώ ήξερε ότι θα την χάσει, την είχε χαμένη εξ αρχής, για να λέμε αλήθειες. Αυτό είναι ηρωισμός! Βεβαίως υπάρχει κι άλλη λέξη που το περιγράφει, αλλά αυτά θα τα γράψουν άλλοι, οι αντιπολιτευόμενοι. Λένε ότι ο Λεωνίδας ήταν ήρωας, γιατί πήγε στις Θερμοπύλες για να πεθάνει. Αυτό δεν είναι τίποτα. Όταν πεθαίνει κανείς, δεν έχει να αντιμετωπίσει συνέπειες, ενώ ο πρωθυπουργός μας έπρεπε να επιστρέψει οίκαδε και να κοιτάξει στα μάτια όλους τους ψηφοφόρους του, άσε τους άλλους, γραμμένους τους έχει και δεν θέλεις να σου πω πού. Κατάλαβες; Τι να τους πει και πώς να δικαιολογηθεί; Βεβαίως ο λαός που εκλήθη να κυβερνήσει έχει μια παροιμία και γι’ αυτό. ‘Γαϊδουρινό το μνημόνιο, ζωή χαριτωμένη’ λένε, χωρίς να θέλω να προσβάλω τα συμπαθέστατα γαϊδουράκια. Κατάλαβες;»

 

«Ναι, μα…»

 

«Δεν έχει ‘μα’ και ‘ξεμά’. Ξέρεις πόσες ευκαιρίες σου δίδονται τους σημερινούς καιρούς να εξασκηθείς στην συγγραφή της ιλαροτραγωδίας; Πάρε τον προηγούμενο υπουργό Παιδείας, ας πούμε. Κατάργησε την αριστεία, επανέφερε, μαζί με τον νυν, τους αιώνιους φοιτητές στα ΑΕΙ, άσε που τώρα θα έχουν λόγο και για την εκλογή των πρυτάνεων των σχολών τους και των καθηγητών τους, ενώ πριν μόνο τους έχτιζαν μέσα στα γραφεία τους. Με άλλα λόγια, επιχειρείται μια άκρως φιλότιμη προσπάθεια να κάνουν τα ΑΕΙ χαμαιτυπεία, είμαι σίγουρη ότι την ξέρεις τη λέξη, με το σεξ έχει να κάνει και με την… οικονομία του σεξ. Και ας μην συζητήσουμε για έλλειψη γεωγραφικών γνώσεων, π.χ. προσπαθούν να διαχωρίσουν την Λέσβο απ’ την Μυτιλήνη, πράγμα αδύνατον, γιατί είναι μαζί από αρχαιοτάτων χρόνων και η Μυτιλήνη είναι η πρωτεύουσα της νήσου Λέσβου. Ας μη μιλήσουμε για σχεδόν πλήρη άγνοια της ελληνικής γλώσσας και των ρημάτων της, γιατί είναι πράγματα που τους ‘εκτίθουν’. Άλλωστε αυτά είναι θέματα που με καλούς δασκάλους και φιλότιμη προσπάθεια, μαθαίνονται. Η ψευτιά και η υποκρισία όμως δεν φεύγουν με τίποτα. Τα έχεις απ’ τα μικράτα σου, γιατί αυτά διδάσκουν στην ΚΟΒΑ και σου μένουν για μια ζωή. Είναι και πολλά άλλα ακόμη που θα πρέπει να αναφέρεις, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα τα βρεις μόνη σου. Κατάλαβες, κόρη μου;»
 

«Κατάλαβα, αλλά αν τα γράψω έτσι, θα είναι όλα ψέματα!»

 

«Και ποιος σου είπε εσένα ότι η Ιστορία λέει πάντα αλήθειες;» είχε τις αντιρρήσεις της η μαμά – Ιστορία. «Για να βρεις την αλήθεια, καλή μου, λόγω του ότι η Ιστορία γράφεται πάντα απ’ τους νικητές, που δεν μπορεί, δεν δέχονται να έχουν άδικο, πρέπει να ψάξεις πολύ βαθιά και σε πολλές πηγές», συνέχισε. «Κατάλαβέ το! Οι νικητές κρατούν πάντα ‘κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα’, όπως μας τραγούδαγε κι η μακαρίτισσα Σωτηρία Μπέλλου. Για να μην τους πάρουν με τις πέτρες ακόμη και οι πιο πιστοί τους υπήκοοι. Υπήκοοι, είπα, όχι πολίτες, έχει διαφορά! Αν ήσαν έτσι οι πολίτες, θα πηγαίναμε όλοι χαμένοι».

 

Τότε μόνο κατάλαβε η Αρχοντούλα τα μηνύματα που ήθελε να της περάσει η έμπειρη μαμά της κι άρχισε να γράφει Ιστορία. Που θα παραποιηθεί απ’ τους νικητές βεβαίως, όποιοι κι αν είναι αυτοί οι νικητές! Γιατί έτσι γίνεται πάντα…

 

ο θείος Τάκης  Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες. Ο καφές εκεί, ειδικά απ’ τον Κώστα Παραρά, είναι υπέροχος!

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπίρες και γρήγορη, πολύ καλή εξυπηρέτηση. Έχουν και δυο chef de cousine καταπληκτικούς, τον Ηλία Κόκκορη και τον Γιάννη Μήτσο. Δοκιμάστε την μαγειρική τους και θα με θυμηθείτε.

 

Και

 

Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.

 

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.