Νέες Ιστορίες με πολλή τρέλα…(ΙΙ)

Στο προηγούμενο είχαμε μείνει λοιπόν εκεί που θα βγάζαμε τα άπλυτά μας στη φόρα. Όσα θα πούμε, δεν θα απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο κόμμα, ούτε θα είναι τερτίπια ενός κόμματος μόνο και αν/όταν είναι, θα το αναφέρω. Γενικότητες θα πούμε, που θα έχουν κάποια σχέση με την ψυχολογία, την ψυχολογία όπως την καταλαβαίνω εγώ, –οι ψυχολόγοι μπορεί να καταλαβαίνουν άλλα πράγματα. Πάμε λοιπόν.

 

Συγκεντρωτικά, όλ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, συμβαίνουν από:

1. Τις Εμμονές μας
2. Τις βλακώδεις ιδέες, που κάποιοι βάζουν στα κεφάλια μας
3. Τα ηλίθια στερεότυπα που μας έχουν ποτίσει
4. Την επαναστατικότητα που ορισμένοι καλλιεργούν μέσα μας
5. Την μανία μας για αλλαγή και την γοητεία που ασκεί πάνω μας το άγνωστο.

Για να τα δούμε αυτά ένα–ένα, μήπως και βγάλουμε άκρη.

 

Εμμονές

Όλοι και κάτι κουβαλάμε μέσα μας, που είτε ακούσαμε ή διαβάσαμε είτε κάτι στο οποίο καταλήξαμε κατόπιν ωρίμου σκέψεως ή τέλειας απουσίας σκέψεως, –υπάρχουν και οι ανίκανοι να σκεφτούν οτιδήποτε, τι να κάνουμε τώρα;

Παραδείγματα:

«Η οικογένειά μου ψήφιζε αυτό το κόμμα, (δεν ενδιαφέρει ποιο) από κτίσεως κόσμου, άρα αυτό πρέπει να ψηφίζω κι εγώ, ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση».

«Το τάδε κόμμα (δεν ενδιαφέρει ποιο) με έχει αδικήσει, (κατά την άποψη του αδικημένου), άρα πρέπει να ψηφίσω το αντίπαλο κόμμα». Τέτοιες εμμονές υπάρχουν πολλές σε πολλά κεφάλια και –ίσως– αυτός είναι ο λόγος που δεν πάμε πουθενά, δεν ψηφίζουμε σωστά. Ξέρω κάποιον που, κάποτε, όταν ήταν μικρός, ένας αξιωματικός της Χωροφυλακής του ’χε δώσει δυο μπατσάκια και ο Τάσος, επειδή ο αστυνομικός ήταν δεξιός, έγινε αντιδεξιός και περαστικά του!

 

Βλακώδεις ιδέες στα κεφάλια μας

Μας έπεισαν, ειδικά μετά απ’ την μεταπολίτευση, ότι η αριστερά έχει τις λύσεις για όλα τα προβλήματα και δεν τις έχει, γιατί η αριστερά έχει να πει κάτι καινούργιο απ’ το 1850 και το «Κεφάλαιο» του Καρλ Μαρξ, που μπορεί και να μην τα λέει σωστά, αλλά τότε ήταν καινούργιο οπωσδήποτε. Αν προσπαθούμε λοιπόν να λύσουμε τα σύγχρονα προβλήματα με τις ιδέες του 1850, θα πάμε στραβά, θα κάνουμε λάθος και το αποτέλεσμα θα είναι μια τρύπα στο νερό, που δεν είναι αποκλειστικότητα μόνο της αριστεράς. Άλλαξαν οι καταστάσεις από τότε κι αν κάνω λάθος, συγχωρέστε με. Σύγχρονα προβλήματα απαιτούν σύγχρονες λύσεις!

 

Τα ηλίθια στερεότυπα που μας έχουν ποτίσει

Ακούσατε ότι η δεξιά είναι κακή και η αριστερά καλή! Να συμφωνήσω; Άντε, κομμάτια να γίνει, συμφωνώ! Έχω και μια ερώτηση όμως: Γιατί η αριστερά δεν διατηρήθηκε πουθενά στον κόσμο, όπου επικράτησε; Μόλις την περασμένη Κυριακή ο λαός της Βενεζουέλας έδωσε μια τέτοια σφαλιάρα στον Μαδούρο, τον αριστερό, προσφιλή ηγέτη τους ντε, που θα την θυμάται και στην άλλη ζωή. Θα μου πείτε τώρα ότι στην Β. Κορέα το καθεστώς διατηρείται ακόμη. Θα θέλατε να ζήσετε στην Β. Κορέα; Ψηφίζουν στην Β. Κορέα και αν ψηφίζουν ποιοι; Ερωτήσεις κρίσεως αυτές. Μετά απ’ όλ’ αυτά, ξανασκεφτείτε το! Μήπως το σύστημα δεν είναι τόσο καλό; Ή μήπως δεν εφαρμόζεται σωστά; Κάτι πρέπει να φταίει πάντως, δεν μπορεί να συμβαίνουν στην τύχη όλες αυτές οι αποτυχίες, έτσι δεν είναι; Στερεότυπα σαν κι αυτά, δεν μας αφήνουν να σκεφτούμε σωστά. Και τα ίδια μπορεί να υπάρχουν και για όλα τα άλλα κόμματα, θα υπάρχουν σίγουρα και ο κόσμος πάει κατά διαόλου, ή όπως συνηθίζω να λέω, «έτσι προχωράει ο κόσμος, δυο βήματα μπροστά, ένα βήμα πίσω». Απ ό,τι φαίνεται, τώρα είμαστε στο «βήμα πίσω».

 

Η επαναστατικότητα που ορισμένοι καλλιεργούν μέσα μας

Ενώ εμείς είμαστε αραχτοί στον καναπέ και παρακολουθούμε τα διαδραματιζόμενα απ’ το γυαλί της τηλεόρασης, μερικοί θέλουν να μας κάνουν… επαναστάτες, ξέρουν όμως ότι ο Έλληνας δεν πρόκειται να σηκωθεί απ’ τον καναπέ και να βγει στους δρόμους, εκτός κι αν ο Ολυμπιακός κατακτήσει το Champions League, δηλαδή στις 36 Αυγούστου κάποιου έτους στο αόρατο μέλλον. Φροντίζουν λοιπόν να ενισχύουν την επαναστατικότητά μας με διάφορα τερτίπια, όπως αρνήσεις εκεί που δεν χρειάζονται και μονοήμερες απεργίες. Για τους συνδικαλιστές λέμε τώρα, που φυσικά έχουν κέρδος απ’ αυτές τις κινητοποιήσεις. Καλά τώρα, σιγά τις κινητοποιήσεις, γιατί συγκινούμαι. Με κάτι τέτοια θα επανεκλεγούν απ’ το επαναστατικό πόπολο, με κάτι τέτοια θα παρακινήσουν τον όχλο να τους ψηφίσει, για να κερδίσουν ένα έδρανο στη Βουλή. Και αυτά είναι καταστάσεις που συμβαίνουν πάντα, ανεξαρτήτως του κόμματος που κυβερνάει. Η επαναστατικότητα και οι συνδικαλιστές δεν αλλάζουν.

 

Η μανία μας για αλλαγή και την γοητεία που ασκεί πάνω μας το άγνωστο

Πάντα θέλουμε ν’ αλλάζουμε, ν’ αλλάζουμε τα πάντα, να τα φέρουμε όλα τούμπα, όχι γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη για αλλαγή, αλλά έτσι, από περιέργεια. Και είμαστε έτοιμοι να εμπιστευτούμε όλους εκείνους που μας υπόσχονται αυτήν την περιπόθητη αλλαγή, χωρίς να σκεφτούμε ούτε αν η αλλαγή χρειάζεται ούτε προς τα πού θα μας πάει. Θέλετε και παραδείγματα τώρα, είμαι σίγουρος.

• Από 1974 που ιδρύθηκε το ΠαΣοΚ μέχρι το 1981 που κατέκτησε την εξουσία, μας πιπίλαγε το μυαλό μα την υπόσχεση της αλλαγής. Χρησιμοποίησε όλα τα συνθήματα της αριστεράς, που ήταν της μόδας τότε, αμέσως μετά την μεταπολίτευση και όλοι τα πιστέψατε όλα και αγαλλιάσατε. Το ότι με την χρήση των συνθημάτων της αριστεράς, το ΠαΣοΚ μείωνε την δύναμη της αριστεράς δεν το σκέφτηκε κανείς. «Γιατί να ψηφίσω ΚΚΕ και να μου κάνουν φάκελο και να μην ψηφίσω ΠαΣοΚ, που επαγγέλλεται τα ίδια;» αναρωτήθηκε ο κόσμος τότε κι η Ελλάδα γέμισε σοσιαλιστές!
• Το 2009 είχαμε άλλη υπόσχεση: «Λεφτά υπάρχουν» απ’ τον GAP, (κατάρα αυτή η οικογένεια για την χώρα, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο). Τον ψηφίσατε και 6 μήνες μετά, μας έβαλε στο ΔΝΤ.
• Το 2012 είχαμε άλλες παραστάσεις: Ο Α. Σαμαράς είχε τα «Ζάππειο Ι», «Ζάππειο ΙΙ» και «Ζάππειο ΙΙΙ» και σε όλα υποσχότανε ότι θα άλλαζε την πολιτική της χώρας και θα βγαίναμε απ’ το μνημόνιο. Και δεν βγήκαμε, αν και προσπάθησε, για να λέμε και του στραβού το δίκιο.
• Το 2015 μας υποσχέθηκαν άλλη αλλαγή, σε ύφος Andrew Papandrew! Θα σκίζαμε τα μνημόνια, που δεν τα σκίσαμε. Αντ’ αυτού μας έφεραν ένα άλλο χειρότερο, επαχθέστερο και απεχθέστερο απ’ τα προηγούμενα. Και τσινάνε –υποτίθεται,– γιατί μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου στην Βουλή, (από τους ίδιους) τώρα καλούνται να το εφαρμόσουν, αφού τους ψηφίσαμε και δεύτερη φορά.

 

Ελπίζω να με καταλάβατε.

 

Και τώρα που έβγαλα μερικά απ’ τ’ άπλυτά μας στην φόρα, που είμαι σιγουρος ότι όλοι τα ξέρατε, δεν πιστεύω να απορείτε ακόμη για τους λόγους που είμαστε σ’ αυτά τα χάλια.

 

ο θείος Τάκης  Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες. Ο καφές εκεί, ειδικά απ’ τον Κώστα Παραρά, είναι υπέροχος!

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες και γρήγορη, πολύ καλή εξυπηρέτηση. Έχουν και δυο chef de cousine καταπληκτικούς, τον Ηλία Κόκκορη και τον Γιάννη Μήτσο. Δοκιμάστε την μαγειρική τους και θα με θυμηθείτε.

 

Και

 

Της ταβέρνας «Τα Φανάρια», Σταϊκοπούλου 13, με σπιτική, ελληνική κουζίνα, άμεμπτη καθαριότητα, φαγητά της ώρας στα κάρβουνα κα οικογενειακή ατμόσφαιρα.

 

Στα δύο πρώτα μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.