Κατά την διάρκεια της χούντας, όλοι περίμεναν πότε θα τέλειωνε εκείνο το κακό. Εγώ τα έλεγα διαφορετικά τα πράγματα, σαν της γειτονιάς μας τον τρελό, που όλα ανάποδα τα βλέπει. Έλεγα τότε ότι τα κακά της χούντας θα μας χτυπήσουν μετά την χούντα. Τα βασανιστήρια, οι φυλακίσεις, οι εξορίες, η τρομοκρατία και η βραχνή φωνή του αρχιδικτάτορα, που έβγαινε σαν απ’ την πίσσα του βυθού ή το θειάφι, δεν έφταναν. Θα έρχονταν κι άλλα και ποιος να ’ξερε ποια θα ’ταν τα χειρότερα. Έβλεπα ότι η αριστερά είχε πάρει κεφάλι στον αγώνα κατά των στρατιωτικών του πραξικοπήματος, άρα έβλεπα μια επανάληψη της Κατοχής, που μετά έγινε ό,τι έγινε. Δεν περίμενα βεβαίως ένοπλη σύρραξη, αλλά για το ότι η αριστερά θα έπαιρνε κεφάλι ήμουν σίγουρος. Τα έλεγα αυτά κι όταν τα έλεγα, όλοι με κοίταζαν σαν «παράξενο ζώο». Γεγονός είναι ότι δεν μ’ ένοιαζε. Και γιατί να με νοιάζει; Επειδή κάμποσοι αδαείς δεν καταλάβαιναν; Αυτό θα μου ’λειπε…
Και φτάσαμε και στο τέλος της δικτατορίας, όχι λόγω της αντίστασης της αριστεράς, –σιγά την σοβαρή αντίσταση!– αλλά λόγω της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο, επειδή οι στρατιωτικοί που κυβερνούσαν ήσαν σαν τους στρατηγούς του τραγουδιού, «τρεις στρατηγοί κινάν και παν για πόλεμο στο μακρινό Ιράν» και ούτε από πόλεμο δεν κάτεχαν. Και τότε όλοι οι «αντιστασιακοί» θέλησαν να εξαργυρώσουν τις περγαμηνές τους, τα… κόπια τους και τις… θυσίες τους ντε. Είχαμε μπει στην εποχή της μεταπολίτευσης κι ο θεός να μας βόηθαγε. Και περάσαμε από διακυβέρνηση του Andrew, με όλη την φαυλότητα που έσερνε μαζί του και που εμείς δεν μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε από πριν, περάσαμε από Σημίτη, από συγκυβερνήσεις, εξωκοινοβουλευτικούς πρωθυπουργούς και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε: Σε κυβέρνηση της αριστεράς, της… οραματικής και ονειροπόλας αριστεράς, της… συμπάσχουσας και… συμπονετικής αριστεράς, ήτοι ξαναζούμε την άλωση του κράτους, όπως τότε, το ’81, ξαναζούμε τους συριζοφρουρούς, όπως τότε, με τους πρασινοφρουρούς.
Οι δημόσιες θέσεις καταλαμβάνονται από άσχετους, που μοναδικό προσόν έχουν ότι είναι «κολλητοί» κάποιου υπουργού ή μεγαλοκεφάλα στην ιεραρχία τους κυβερνώντος κόμματος, αλλά αυτό δεν είναι προσόν για να γίνει κανείς διοικητής νοσοκομείου, ας πούμε, το καταλαβαίνετε αυτό, ακόμη κι οι συριζαίοι, μ’ ό,τι κι αν έχουν μέσα στα κεφάλια τους, πρέπει να το καταλαβαίνουν. Άλλα προσόντα απαιτούνται για την δουλειά και άλλα πτυχία, αλλά αφού έχουμε υπουργό Παιδείας επιστήμονα μη πτυχιούχο, –για το πώς γίνεται κανείς επιστήμων χωρίς πτυχίο, βγάζοντας δηλαδή όλους τους πτυχιούχους μακάκες, να ρωτήσετε τον ίδιο τον κ. υπουργό,– τι να περιμένει κανείς;
Η μεταπολίτευση, κατά την γνώμη μου, –την γνώμη μου σας λέω εδώ και τις γνώμες άλλων διαβάστε τες αλλού,– σηματοδοτεί το τέλος μια εποχής, που σαν πολύ να κράτησε. Αρκετά υποφέραμε έναν αιώνα τώρα. Όλα άρχισαν με την διαμάχη του Βασιλέως Κωνσταντίνου με τον Ελ. Βενιζέλο. Συνεχίστηκε με την Μικρασιατική καταστροφή, κορυφώθηκε με τον εμφύλιο και ολοκληρώνεται με τον διχασμό δεξιάς και αριστεράς και την κωμική εκδοχή αυτού του διχασμού, μνημόνιο και αντιμνημόνιο, αφού μας έφερε κάμποσες δικτατορίες στο ενδιάμεσο. Κάποια στιγμή πρέπει να σοβαρευτούμε και να τελειώσουμε μ’ αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας μας. Και πιστεύω ότι αυτό κάνει τώρα ο Αλ. Τσίπρας, με την εφαρμογή του μνημονίου, αλλά παραμένοντας πιστός στην αντιμνημονιακή ρητορική του. Στην προσπάθειά του να μας αποδείξει το μαύρο άσπρο, ότι δηλαδή το μνημόνιο δεν είναι… μνημόνιο, στην ουσία βάζει ταφόπλακα σ’ αυτήν την μακρά περίοδο διχασμών, που πολλά μας κόστισε. Μακάρι να το πετύχει και αύριο κιόλας! Διατηρώ όμως τις αμφιβολίες μου, γιατί απευθύνεται σ’ έναν λαό, που θα έκανε τ’ αδύνατα δυνατά, για να μην αλλάξει κεφάλαιο η Ιστορία, ει δυνατόν, να μην αλλάξει ούτε σελίδα.
Πότε θα επέλθει το τέλος της μεταπολίτευσης; Μα όταν εμφανιστεί η μετα–μεταπολίτευση και μας καταστήσει γνωστούς τους όρους της. Όταν θα έχουν εμφανιστεί οι νέοι πολιτικοί, με γνώση, σταθερότητα, ειλικρίνεια και σοβαρότητα και αναλάβουν τις τύχες μας. Όταν μας γίνει βίωμα και συνείδηση ότι ο αιώνας των διχασμών έκλεισε, νερό κι αλάτι ό,τι έγινε στο παρελθόν, τώρα όλοι μαζί, χωρίς τίποτα να μας χωρίζει, κοιτάζουμε μπροστά. Φτάνει οι επόμενοι να είναι αρκετά ισχυροί, ώστε να μην χαλάσουν τους μεθεπόμενους, γιατί τότε θα έχουμε ανοίξει άλλο ένα κεφάλαιο διχασμού, έχοντας κάνει μια τρύπα στο νερό.
Δύσκολο; Ναι, είναι δύσκολο, γιατί θέλουμε ν’ αλλάξουμε ένα σύστημα, που βολεύει. Βολεύει εκείνους που μπορούν να τ’ αλλάξουν και που δεν θα κάνουν ποτέ τίποτα για να επιφέρουν τις αλλαγές που απαιτούνται. Γιατί το σύστημα θέλει να βολέψει τους αποτυχημένους του, τους αποτυχημένους βουλευτές και μπορεί οι θέσεις στη Βουλή να είναι μόνο τριακόσιες, οι καλές, προσοδοφόρες θέσεις στον δημόσιο τομέα όμως, είναι χιλιάδες. Τι να πουν λοιπόν σ’ αυτούς τους ανθρώπους; «Είσαστε άχρηστοι, πηγαίνετε σπίτια σας τώρα; Θα φέρουμε χρήσιμους;» Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Ελπίζω να καταλάβατε τώρα γιατί πηγαίνουμε απ’ το κακό στο χειρότερο. Γιατί οι άξιοι, οι χρήσιμοι, εκείνοι που μπορούν να προσφέρουν μένουν απ’ έξω. Και πολλοί φεύγουν για το εξωτερικό, παθητικό στην πατρίδα τους, που τους μόρφωσε, τους έδωσε τα εφόδια, για να πάνε να προσφέρουν τις γνώσεις τους αλλού, σε άλλους, που δεν έχουν πληρώσει ούτε μονόλεπτο για την μόρφωση των ξενιτεμένων. Δεν τους κατηγορώ! Τι να ’καναν; Να έμεναν εδώ με €500 τον μήνα; Και το κράτος να έχει απαιτήσεις να κάνουν παιδιά, επειδή αντιμετωπίζουμε δημογραφικό πρόβλημα. Με τι λεφτά να τα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά; Με τα €500 το μήνα; Γιατί νομίζετε ότι μας έρχονται τόσοι μετανάστες; Επειδή είμαστε λίγοι σε μεγάλο χώρο, ενώ οι Σύροι είναι 20.000.000 σε μια χώρα όση περίπου η δική μας. Δεν χωράνε. Θα σκοτωθούν πολλοί με τους βομβαρδισμούς, θα εκπατριστούν μερικά εκατομμύρια και θα πάρουν τα ίσια τους. Είναι μελετημένο το σχέδιο και γνωστή η ικανότητά μας να κάνουμε πατρίδα μας όποια χώρα μας καλοδέχεται. Στην αρχαιότητα, όταν γινόμαστε πολλοί εδώ, ιδρύαμε αποικίες. Γιατί νομίζετε αποικήσαμε όλη την Μεσόγειο;
Πάντως είμαι αισιόδοξος. Πάντα, όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, κάτι γίνεται και παίρνουμε τα πάνω μας πάλι. Ετούτη τη φορά όμως, όταν γίνει το θαύμα, να είμαστε όλοι μαζί, για πρώτη φορά στην ιστορία μας! Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροδέξιοι κλπ, χωρίς πείσματα και μισαλλοδοξίες. Δεν μας χρειάζεται ένας ακόμη διχασμός! Αρκετά μέχρι εδώ!
Είμαι αισιόδοξος!
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά
της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες. Ο καφές εκεί, ειδικά απ’ τον Κώστα Παραρά, είναι υπέροχος!
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες και γρήγορη, πολύ καλή εξυπηρέτηση. Έχουν και δυο chef de cousine καταπληκτικούς, τον Ηλία Κόκκορη και τον Γιάννη Μήτσο. Δοκιμάστε την μαγειρική τους και θα με θυμηθείτε.
Και
Της ταβέρνας «Τα Φανάρια», Σταϊκοπούλου 13, με σπιτική, ελληνική κουζίνα, άμεμπτη καθαριότητα, άψογη εξυπηρέτηση, φαγητά της ώρας στα κάρβουνα και οικογενειακή ατμόσφαιρα.
Στα δύο πρώτα μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.