Γκουρμέ εδέσματα προτείνονται καθημερινά σε όλα τα κανάλια, προτείνοντας προκλητικά, σε εκατομμύρια σπίτια μη εχόντων ούτε για ένα τυπικό καθημερινό γεύμα, αστακομακαρονάδες, μοσχαράκι νουά, πάπιες, ορτύκια, συναγρίδες χαβιάρια, σολομό, γλυκά από βατόμουρα και σος από φράουλα, σαμπάνιες Κρυστάλ, για να έχει ωραίες αναμνήσεις πριν πέσει από το μπαλκόνι του ο άνεργος, ο οικογενειάρχης, ο μικροσυνταξιούχος, που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και οι απελπισμένοι νέοι που λένε «..να κάνω κάτι ρε παιδια, να μπω στη φυλακή, για να σιτίζομαι..».
Οι επαγγελματίες συμπαθείς σεφ και οι παρουσιαστές, τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι. Το ίδιο οι καμεράμεν και οι τεχνικοί, που υπηρετούν αναγκαστικά-για να κρατήσουν τις δουλειές τους πάσει θυσία-την παγκοσμιοποιημένη θλίψη. Κάτι τέτοιες στιγμές, μεταξύ άλλων, μου θυμίζουν τους περίφημους στίχους του Σαββόπουλου «.. ο άλλος νικάει κι η καρδούλα του σπάει..». Έτσι νιώθουν αυτοί που εργάζονται, για τα εκατομμύρια των ανέργων που πεινάνε κυριολεκτικά.
Την κορυφαία λοιπόν στιγμή της γευστικής αποθέωσης, ακούγεται ο γδούπος του έντιμου οικογενειάρχη στο πεζοδρόμιο. Οι εκπομπές γκουρμέ συνεχίζονται ακάθεκτες με τους σεφ να τσουρουφλίζουν τα στιγματισμένα από τατουάζ με φίδια , αφρικάνικα πουλιά, σανσκριτικά σύμβολα, γυμνά κορίτσια, χέρια τους μέσα στις σάλτσες και στους ατμούς της κατσαρόλας. Κάποιες φορές τρομάζει κανείς στην ιδέα, μήπως τα κεντημένα φίδια που κατρακυλούν στο σώμα τους, ζωντανέψουν μέσα στις σούπες και κατακλύσουν την οθόνη.
Την προσοχή μας αποσπά η έλευση του νοσοκομειακού που παίρνει τον νεκρό για τα περαιτέρω. Η τηλεόραση συνεχίζει να παίζει διαφημίζοντας την αυριανή πρόταση για ένα ακόμα γκουρμέ γεύμα, ορτύκια με φρέσκα σιγοψημμένα αμύγδαλα και σάλτσα από βατόμουρα…
Η εκπομπή θα συμπέσει ίσως και αύριο με την επόμενη αυτοκτονία ΤΟΥ ΜΗ ΙΔΑΝΙΚΟΥ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ και στην ξώπορτα του ενοικιαζόμενου σπιτιού του, δίπλα από το νεκρόσημο με την αναγγελία της κηδείας, που γίνεται με έρανο από τους γείτονες, κολλημένη η τελεσίδικη δικαστική απόφαση για την έξωση.
Ασφαλώς υπάρχουν άνθρωποι- και δεν είναι λίγοι- από όλες τις κοινωνικές τάξεις, οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν με τρόπο διακριτικό για να ανακουφίσουν κάπως τις μεγάλες κατηγορίες των συμπατριωτών μας που υποφέρουν μέσα σε ένα ανελέητο οικονομικό σύστημα. Παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες, μέσα από κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες δεν βρέθηκε ένα άλλο βιώσιμο σύστημα να το αντικαταστήσει.
Ωστόσο, η μεγαλύτερη αξία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η αλληλεγγύη και η έμπρακτη κοινωνική δικαιοσύνη. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ως σήμερα και η ευθύνη όλων των κοινωνικών εταίρων είναι αναλογική.
Ευχόμαστε να μετριαστούν κάποτε οι κάθε μορφής προκλήσεις. Δεν υπάρχουν περιθώρια για ακραίες κοινωνικές συγκρούσεις, παρά μόνον ρεαλιστικές διεκδικήσεις μέσα στα συνταγματικά πλαίσια, απομονώνοντας πολιτικά και κοινωνικά τους νοσταλγούς του ναζισμού, του ρατσισμού και των κρεματορίων.
* Ο Μανόλης Τσακίρης είναι συγγραφέας (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών, Ηθικής Τάξεως, 1977)