Αγραμματοσύνης συνέχεια και παγκοσμιοποίηση
Πάλι τα ίδια; θα ρωτήσετε. Ναι λοιπόν, πάλι τα ίδια, γιατί μ’ αυτά που βλέπω γύρω μου, βγαίνω απ’ τα ρούχα μου. Το να κάνει λάθος ένας αγράμματος, θα μπορούσα να πω ότι το καταλαβαίνω, που δεν το καταλαβαίνω με τίποτα, αφού κι οι αγράμματοι πρέπει να μάθουν. Το να κάνει λάθος όμως ένα υπουργείο είναι ασυγχώρητο! Αυτά τα λέω γιατί είδα προχτές ένα φορτηγάκι του υπουργείου Υγείας ή όπως αλλιώς το λένε τώρα. Με μια επιγραφή και στα δυο πλαϊνά του, που περιείχε ένα εγκληματικό λάθος.
Εν τάξει, καταλαβαίνω ότι ο αρμόδιος υπουργός δεν έχει διαπιστώσει ποτέ το ορθογραφικό λάθος πάνω στο φορτηγάκι του υπουργείου του, οι άλλοι όμως, οι ανοιχτομάτηδες, οι υφιστάμενοί του δεν το βλέπουν; τυφλοί τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματ’ είναι; (Από τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλέους αυτό και θεός σ’χωρέστον τον δάσκαλό μου, που μου (μας) έμαθε γράμματα. Ο Δημήτριος Αργείτης ήταν αυτός ο δάσκαλος και μακάρι να ’χαμε πολλούς δασκάλους σαν κι αυτόν!) Επειδή, αν σας έλεγα, χωρίς απτά στοιχεία, ποιο ήταν το λάθος, ήξερα ότι δεν θα με πιστεύατε, γι’ αυτό φωτογράφισα το φορτηγάκι, αυτό που στα ξενόγλωσσα οι προοδευτικάριοι λένε van και σας παρακαλώ να ρίξετε μια ματιά στην φωτογραφία της κορυφής αυτού του κειμένου και μετά να μου πείτε πώς γράφεται η λέξη αλληλεγγύη, ακόμη και η κοινωνική αλληλεγγύη.
Προσπαθούμε να σκοτώσουμε την γλώσσα μας, την πιο πλήρη γλώσσα του κόσμου! Καταργήσαμε το «ν» στο τέλος της αιτιατικής πτώσεως αρσενικών και θηλυκών ουσιαστικών και επιθέτων, που είναι ένας άχρηστος βαρβαρισμός, βαρβαρισμός χωρίς λόγο. Γιατί καθιερώσαμε την δημοτική, για να μπορούν να καταλαβαίνουν οι αγράμματοι, που θα μπορούσαν να μάθουν την γλώσσα την ελληνική. Γιατί δεν καθιερώνουμε και την αλβανική για τους αλβανόφωνους; Απορία μου.
Τώρα έχουμε αρχίσει και καταργούμε το «ν» και από λέξεις στην ονομαστική πτώση, όπως απ’ τη λέξη εμβαδόν, που το γράφουμε εμβαδό και κάτι μου ’ρχεται να πω τώρα, αλλά, για ευνοήτους λόγους, το πνίγω. Η πρόβλεψή μου είναι ότι θα καταργηθούν κι άλλα, με αποτέλεσμα, σε λίγα χρόνια, –λίγα χρόνια σε σύγκριση με την… αιωνιότητα, δεν μιλάμε για του χρόνου ή του αντίχρονου,– να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, στην γλώσσα μας, γιατί δεν θα ’ναι γλώσσα μας πια. Εξαιρετικά!
Τότε θα έχουν πετύχει τον σκοπό τους και δεν μιλάμε για τους προοδευτικάριους τώρα. Αυτοί είναι ηλίθιοι παπαγάλοι, που παπαγαλίζουν ό,τι τους λένε οι απ έξω. Εκείνους φοβάμαι! Τους απ’ έξω, τους εξ’ από ’δώ! Τους παγκοσμιοποιητές! Αυτούς που θέλουν να τα κάνουν όλα ίσωμα. Για να μπορέσει να μας έρθει μια παγκόσμια κυβέρνηση, που θα στοιχίζει φθηνότερα στους παγκοσμιοποιητές. Θα με ρωτήσετε τώρα: Τα πιστεύεις αυτά τα πράγματα; Να πω την αλήθεια, δεν ξέρω τι να πιστέψω. Έχουν δει πολλά τα μάτια μου και είναι γεγονός ότι μια παγκόσμια κυβέρνηση θα τους κόστιζε φθηνότερα, απ’ την άλλη μεριά όμως, δεν ξέρω τι θα έκαναν με την πολεμική τους βιομηχανία, αφού, σ’ έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη, δεν θα υπάρχει ανάγκη πολέμων και, ως εκ τούτου, όπλων, αλλά κάτι θα έχουν σκεφτεί, για να προωθείται ακόμη το σχέδιο της παγκοσμιοποίησης.
Γιατί το σχέδιο προωθείται ακόμη. Ρίξτε μια ματιά στο πρόγραμμα ομιλιών του παραρτήματος του Harvard στο Ναύπλιο και θα καταλάβετε. Παγκοσμιοποίηση εξ απαλών ονύχων. Μας το φέρνουν λίγο–λίγο, όπως παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και έπεται συνέχεια. Και για όσους δεν έχουν πειστεί ακόμη, θα ρωτήσω: Τι έγινε το «ν»; Γιατί γράφουμε αλλυλεγγύη, που δεν σημαίνει τίποτα και δεν είναι καν ελληνικά. Η απάντηση είναι απλή: Για να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε εν καιρώ, οπότε θα μάθουμε μια άλλη γλώσσα, την ΗΠΑτζίδικια και βοήθειά μας. Κάπως έτσι επέρχονται οι αλλαγές. Με το μαλακό. Η βίαια επιβολή δεν είναι λύση. Κι όταν επέλθουν αυτές οι αλλαγές, με την συγκατάθεσή μας πάντα, αφού και εμείς συναινούμε στην καταστροφή της γλώσσας μας, θα έχουμε αλλάξει, δεν θα είμαστε οι ίδιοι πλέον, θα έχουμε γίνει ένας εσμός άβουλων όντων, ένα κοπάδι σκλάβων των επικυρίαρχων!
Γι’ αυτό επιμένω και λέω: ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΊΤΕ! Πετάξτε την δημοτική των αγραμμάτων στα σκουπίδια, που δεν είναι γλώσσα του… λαού, όπως σας είπαν, γιατί κι εγώ λαός είμαι, δεν είμαι από βασιλική γενιά και μιλάω σωστά ελληνικά. Γλώσσα των άγλωσσων αγραμμάτων είναι! Πετάξτε και την γραμματική αυτής της γλώσσας στα άχρηστα. Είχαμε και γλώσσα και γραμματική και τα καταργήσαμε. Κακώς τα καταργήσαμε φυσικά. Ας πούμε όμως ότι τότε επηρεαστήκαμε απ’ τις ιδέες των προοδευτικάριων και δεν σκεφτήκαμε. Τώρα όμως, που μας τα λένε τόσοι και τόσοι, άνθρωποι που έχουν μεγάλη σχέση με την γλώσσα και την διαμόρφωσή της, γιατί δεν αντιδρούμε να αναφωνήσουμε, δυνατά, μέχρι να τους ξεκουφάνουμε: Θέλουμε πίσω το «ν»! Θέλουμε πίσω την γλώσσα μας! Θα ήταν ευχής έργο, αν μπορούσαμε να ενωθούμε σ’ αυτό. Αλλά οι προοδευτικάριοι θα μας την έχουν στημένη: «Δεξιοί είσαστε και θέλετε να γυρίσετε στα παλιά;» θα ρωτήσουν. Πόσοι από μας θα έχουν το θάρρος να απαντήσουν, χωρίς να σκύψουν το κεφάλι, χωρίς να γυρίσουν τα μάτια αλλού, αλλάζοντας θέμα: «Ναι, δεξιοί είμαστε! Στα θέματα γλώσσας και Παιδείας είμαστε όλοι δεξιοί!» Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μην θέλουν και οι μη δεξιοί μια ελληνική γλώσσα, με την οποίαν να μπορούμε να συνεννοηθούμε.
Ελπίζω να συνεννοηθήκαμε, αν και σας έγραψα σε στρωτά ελληνικά.
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά
της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες. Ο καφές εκεί είναι υπέροχος!
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες και γρήγορη, πολύ καλή εξυπηρέτηση.
Και
Της ταβέρνας «Τα Φανάρια», Σταϊκοπούλου 13, με σπιτική, ελληνική κουζίνα, άμεμπτη καθαριότητα, φαγητά της ώρας στα κάρβουνα και οικογενειακή, φιλική ατμόσφαιρα.
Στα δύο πρώτα μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.