Κι όσοι τον άκουσαν αισθανθήκανε σαν να ζούσαν σε χαβούζα. Ναι, για τον Λαζόπουλο πρόκειται να μιλήσουμε και τα όσα πρόστυχα, χυδαία και απαράδεκτα είπε την περασμένη Τρίτη, 16/2/2016, από την τηλεόραση.
Δεν πρόκειται ούτε να προσπαθήσω να θεσπίσω κανόνες για το τι να σκέπτεται ο καθένας. Έχετε αναφαίρετο δικαίωμα να σκεπτόσαστε ό,τι θέλετε, ό,τι σας κάνει κέφι. Εκείνο, φυσικά, που δεν είναι δικαίωμά σας είναι το να μολύνετε τους άλλους με την ανακοίνωση αυτών των καμιά φορά απαράδεκτων σκέψεών σας. Δεν μπορείτε, μ’ άλλα λόγια να ανακοινώνετε προσβλητικές σκέψεις για άτομα ή για ομάδες ατόμων, δεν μπορείτε να κατηγορείτε ανθρώπους για την σημερινή κατάστασή τους, όταν δεν ευθύνονται σε τίποτα για την κατάσταση αυτή.
Την περασμένη Τρίτη, ο Λαζόπουλος πρόσβαλε όλους τους αναπήρους, όσους είναι αναγκασμένοι να περνάνε την ζωή τους σε αναπηρικό καροτσάκι. Και δεν είχε κανένα τέτοιο δικαίωμα ο χυδαίος! Δεν ζούμε σε χρόνια βαρβαρότητας, για να λέμε: οι ανάπηροι στον Καιάδα, για να τους κοροϊδεύουμε και να τους λοιδορούμε, για το ατύχημα που τους συνέβη. Ίσως ζούμε σε χρόνια άλλου είδους βαρβαρότητας, της λεκτικής βαρβαρότητας, που την μεταμφιέζουμε κάτω απ’ τον μανδύα της σάτιρας και την εκτοξεύουμε για να γελάνε οι ανεγκέφαλοι, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και την ρίζα του έχει στην αμορφωσιά, που φέρνει την χοντράδα, που καταργεί το χιούμορ και που επιτρέπει τέτοιας λογής αποκοτιές, που απευθύνονται σε εξ ίσου αμόρφωτους ακροατές.
Και ξεσηκώθηκαν όλοι οι σύλλογοι, σύνδεσμοι, όμιλοι ή δεν ξέρω και ’γώ τι άλλο αναπήρων κι έπεσαν επάνω του να τον φάνε. Και καλά έκαναν. Ανάγκασαν τον χυδαίο να ζητήσει μια χυδαία –τι άλλο;– συγγνώμη απ’ τους Έλληνες αναπήρους. Για τους άλλους δεν πείραζε και πολύ. Αυτή είναι η λογική… πατάτας του εθνικού μας Λάκη. Και διευκρίνισε ότι εννοούσε τον κ. Schäuble. Από πού έλκει το δικαίωμα αυτό ο εθνικός μας γελωτοποιός; (Ζητώ συγγνώμη απ’ τους γελωτοποιούς, που, σε σύγκριση με τον Λαζόπουλο, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση!) Περιορίζοντας την σάτιρά του στον κ. Schäuble, ξέρετε τι έκανε; Μπορεί να την γλίτωσαν οι δικοί μας οι ανάπηροι, που δεν κατάλαβα γιατί την γλίτωσαν, αφού το κόλλημα στο καροτσάκι και το κόλλημα του μυαλού δεν συμβαίνουν μόνο στη Γερμανία, αλλά καλή τη πίστει, είμαι διατεθειμένος να δεχτώ ότι δεν συμβαίνουν εδώ, για να έχει και κάποια αξία η συγγνώμη του.
Ξέρετε πώς μετέφρασα εγώ αυτήν την χυδαία συγγνώμη; Ότι ο Λαζόπουλος δεν έβρισε μόνο τον κ. Schäuble, αλλά και όλη την κυβέρνηση της Γερμανίας και τους ψηφοφόρους της, που εμπιστεύτηκαν το μέλλον τους στα χέρια ενός, –κατά τον Λαζόπουλο,– «κολλημένου».
Θα ήθελα να σας πληροφορήσω ότι αυτό δεν είναι σάτιρα, χυδαιολογία είναι και αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω αυτήν την διευκρίνιση, γιατί έχουμε εθιστεί τόσο πολύ στο χυδαίο, που το θεωρούμε φυσικό πλέον. Και εδώ έχω μια άλλη απορία, που μπορεί να απασχόλησε και σας, μπορεί και όχι, λόγω εθισμού στην χυδαιότητα. Το κοινό που παρακολουθούσε το γύρισμα της εκπομπής τι μυαλό κουμαντάριζε; Δεν κατάλαβαν την χυδαιότητα; Ή μήπως την εξέλαβαν σαν αστείο; Αν δεν κατάλαβαν το χυδαίο του πράγματος, την προστυχιά του Λαζόπουλου, έχουν μια καλή δικαιολογία: Δεν καταλαβαίνουν και πολλά πράγματα! Κανείς απ’ αυτούς, θα απορήσετε; Τι να πω αφού δεν άκουσα να σηκωθεί να φύγει κανένας; (Δεν έχω τηλεόραση, άρα δεν είδα την εκπομπή, ακόμη κι αν είχα όμως, δεν θα έβλεπα Λαζόπουλο. Εξηγηθήκαμε;) Τι μας έμεινε; Το ότι εξέλαβαν την χυδαιότητα σαν αστείο. Γιατί όμως να είναι αστείο η παράβαση όλων των κανόνων του πολιτισμού, που, μετά από τόσα πισωγυρίσματα, έχουμε διαμορφώσει; Του ότι, δηλαδή, ο δυνατότερος έχει ευθύνη για τον ασθενέστερο και ασθενέστεροι είναι οι ανάπηροι. Δεν μπορούν να έχουν ούτε την δικαιολογία του ότι αυτά έβλεπαν τόσα χρόνια, αυτά έμαθαν. Έχουν περάσει απ’ την παιδική ηλικία, είναι ενήλικες άνθρωποι πια κι έχουν ευθύνη για τις πράξεις τους και τις επιλογές τους. Όπως και για την αίσθησή τους του αστείου.
Είπε κι άλλα, όπως ότι ρατσιστής έγινε για πολιτικούς λόγους, που είναι προϊόν παντελούς έλλειψης ικανότητας σκέψης. Γιατί ο ρατσισμός μόνο με την ηλιθιότητα έχει σχέση κι όχι με την πολιτική. Και αφού μας καταδυναστεύει –κατά την γνώμη του διασκεδαστή των μη δυνάμενων να σκεφτούν– και η κ. Μέρκελ, σε μια προσπάθειά της να μας κάνει κράτος και να φύγουμε απ’ το επίπεδο του χαμαιτυπείου (ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Οίκος ανοχής σημαίνει!) που είμαστε τώρα, ας γίνει και σεξιστής, που ούτε αυτό έχει σχέση με την πολιτική και ακόμη λιγότερο με την λογική. Είμαι περίεργος τι θ’ ακούσω ακόμη, αν δεν μεινει άνεργος…
Δεν πρόκειται ν’ ασχοληθώ με τις επιλογές του κ. Τσίπρα να του πρότεινε την πρώτη θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας του κόμματος του ούτε και για το ότι τον προσκάλεσε στην κατ’ ιδίαν συνάντηση που είχε με τον Γάλλο πρόεδρο Ολάντ. (Πρόγευμα ήταν; Γεύμα; Πού να θυμάμαι τώρα;) Τόσο μυαλό έχει κι αυτός, τέτοιους προσκαλεί! Αλλά εμείς, το κοινό, πώς αντιδρούμε σε τέτοιες χυδαιότητες; Θέλετε να πιστέψω ότι κανείς απ’ το ακροατήριο δεν είχε ένα ανάπηρο μέλος στην οικογένειά του; Ή τους είχαν… διαλεγμένους;
Το ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στον εθνικό μας Λάκη. Και να σας πω και τι με διαολίζει; Να σας το πω κι αυτό: Ακόμη κι αν ο Alpha τον απολύσει, δεν πρόκειται να χαθεί ο Λαζόπουλος. Κάποια άλλα κανάλια περιμένουν την διακοπή της συνεργασίας πώς και τι κι έχουν έτοιμα τα νέα συμβόλαια. Και σεις θα τον ακολουθήσετε στο διάδοχο κανάλι, για ν’ απολαύσετε ακόμη μεγαλύτερη χυδαιότητα. Είναι θέμα μόρφωσης και καλλιέργειας. Και εκείνο το ΕΣΡ υπάρχει και λειτουργεί ακόμη ή το κατάργησε η δεύτερη φορά αριστερά; Λίγη τσίπα, μωρέ, δεν πρόκειται να βλάψει ποτέ κανέναν!
Και κάτι άλλο ακόμη, για να καταλάβετε το άνανδρο του πράγματος: Είπε όσα είπε, γιατί ήξερε ότι ο W. Schäuble δεν θα αντιδράσει. Αν τον είχε στο στούντιο, θα τα ’λεγε; Ή θα τον είχε κάνει ασήκωτο η φρουρά του Γερμανού υπουργού; Από άνθρωπο όμως που το ’παιζε τρελός για να πάρει Ι-5 απ’ το στρατό, τι να περιμένει κανείς;
Σκεφτείτε και μάθετε ποιους θαυμάζετε!
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες και γρήγορη, πολύ καλή εξυπηρέτηση.
Και
Της Ταβέρνας «Τα Φανάρια», Σταϊκοπούλου 13, με σπιτική, ελληνική κουζίνα, άμεμπτη καθαριότητα, φαγητά της ώρας στα κάρβουνα και οικογενειακή, φιλική ατμόσφαιρα και γρήγορη κι ευγενική εξυπηρέτηση.
Στο «Popeye bistro», προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους, εκτός όλων των άλλων. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.