Ο γραφικός περίπατος της Αρβανιτιάς πάντα έχει κάτι αναζογωνητικό να μας προσφέρει αλλά ενίοτε κρύβει και εκπλήξεις! Μία από αυτές συναντήσαμε το απόγευμα της Τετάρτης διαβαίνοντας το λιθόχτιστο μονοπάτι.
Το φυσικό περιβάλλον έδειχνε να συμπληρώνεται αρμονικά από μία «εικαστική παρέμβαση» η οποία αντλεί τις ρίζες της δεκαετίες πριν. Ναι, δεκαετίες πριν, όταν συνάνθρωποί μας έβρισκαν καταφύγιο στις σπηλιές του βράχου αφήνοντας για σουβενίρ εκατοντάδες πλαστικά, κουτάκια από αναψυκτικά, ρούχα, φιάλες κρασιού και άλλων αλκοολούχων, σύριγγες, γκαζάκια κλπ.
Τα σουβενίρς αυτά τα βρήκε ποιός άλλος; Ο κύριος Θανάσης, ο ένας εκ των ελαχίστων ευαισθητοποιημένων πολιτών (είδος υπό εξαφάνιση πλέον), ο οποίος εθελοντικά φροντίζει τα δέντρα που υπάρχουν σε αυτή την όμορφη διαδρομή. Τυχαία λοιπόν και ενώ έκανε κηπουρική στα ξερά κυπαρίσσια, βρέθηκε μπροστά σε μία χαβούζα από κάθε λογής σκουπίδια τα οποία ήταν πεταμένα μέσα στους κάκτους και σκεπασμένα με χώμα και φύλλα. Παραδίπλα στα καμουφλαρισμένα σκουπίδια υπήρχαν θαμμένες κάποιες μαύρες πλαστικές σακούλες σκουπιδιών οι οποίες ήταν άδειες!
Ο κύριος Θανάσης φρόντισε να μαζέψει και να τοποθετήσει μέσα σε σακούλες τα θαμμένα σκουπίδια, αφήνοντάς τα για ενθύμιο κατά μήκος της διαδρομής, μαζί με ένα σημείωμα το οποίο διηγείται μία ιστορία, η οποία δεον είναι να ερευνηθεί…
Σύμφωνα με τον «μύθο», κάποτε (ίσως πριν 5 ή 6 χρόνια) κάποιος περαστικός ειδοποίησε το Δήμο για τη «χαβούζα» και αυτός με τη σειρά του έστειλε ένα συνεργείο να τα μαζέψει. Το συνεργείο φαίνεται πως δεν είχε και πολύ διάθεση για δουλειά και αποφάσισε να καμουφλάρει τα σκουπίδια αντί να τα μαζέψει σε σακούλες όπως είχαν εντολή να κάνουν. Και μαζί με τα σκουπίδια αυτοί οι κάποιοι φρόντισαν να θάψουν άθικτες και τις σακούλες που είχαν μαζί τους!!!
Μετά από αυτή την ομολογουμένως κουραστική δουλειά, και αφού έκαναν κανονικά το καθήκον τους, θα πρέπει να πήγαν για για μπύρες τις οποίες πλήρωσαν κανονικά με τον μισθό τους, ο οποίος εννοείται ότι συνέχιζε να πέφτει…
Ίσως τελικά τα σκουπίδια που επιτέλους μετά από δεκαετίες μαζεύτηκαν, θα πρέπει να μείνουν εκεί ως μνημείο αδιαφορίας και ανευθυνότητας. Ως μνημείο αφιλοτιμίας και αναισθησίας. Ως ένα μνημείο που θα μας κάνει παραδειγματιστούμε. Και ίσως κάποια στιγμή να αποφασίσουμε να γίνουμε κι’ εμείς σαν τον κύριο Θανάση…