Δεν είμαστε, αλλά μήπως θα ’πρεπε; Ακούω διάφορα τον τελευταίο καιρό και με πιάνουν τα γέλια. Ο πρωθυπουργός χαρακτηρίζει τον αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης ως νεοφιλελεύθερο κι εγώ αναρωτιέμαι από πότε ο πρωθυπουργός παινεύει τους αντιπάλους του. Έχει μια καλή δικαιολογία ο άνθρωπος: Δεν ξέρει τι λέει, γιατί αν ξέρει τι λέει, μ’ αυτά που λέει, όταν μιλάει στην Βουλή, πρέπει να πιστεύει ότι απευθύνεται σε αδαείς ή προπαγανδίζει ασύστολα, λέγοντας πράγματα χωρίς λογική. Η επιλογή δική σας, διαλέγετε και παίρνετε τι απ’ τα δυο συμβαίνει.
Σήμερα λοιπόν, θα ήθελα να απευθυνθώ στον πρωθυπουργό και να του εξηγήσω ορισμένα πραγματάκια. Πιστεύω ότι εκτός απ’ την γεωγραφία, (μας παρουσίασε την Λέσβο και την Μυτιλήνη σαν δυο ξεχωριστά νησιά, έλα όμως που η Μυτιλήνη δεν είναι νησί, αλλά πόλη) και την ελληνική γλώσσα, (εκείνο το ότι «τον εκτίθουν» παραλίγο να μου βγάλει το μάτι,) χρειάζεται μαθήματα και στην πολιτική ιστορία, για να μάθει επί τέλους τι είναι ο νεοφιλελευθερισμός και να μην με γεμίζει αλογόμυγες και κατσαρίδες, κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του. Θα μου πείρε τώρα: «Ρε φίλε, μάθημα στον πρωθυπουργό θα κάνεις;» Ε, αφού δεν ξέρει, κάποιος πρέπει να τον διδάξει.
Θα αρχίσω με τον φιλελευθερισμό και θα φτάσουμε και στον νεοφιλελευθερισμό. Απ’ την αρχή πιάνουμε τα θέματα πάντα. Ο φιλελευθερισμός λοιπόν, γεννήθηκε τον 17ο αιώνα, ως αντίδοτο στην απολυταρχία και την φεουδαρχία και εισήγαγε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Στην Ευρώπη ταυτίστηκε με την προσπάθεια περιορισμού του κρατικού παρεμβατισμού έναντι της προσωπικής ελευθερίας και της ατομικής ιδιοκτησίας. Καλά μέχρι εδώ; Υπάρχει βεβαίως και το «αλλά».
Σε μερικές χώρες ο φιλελευθερισμός εξελίχθηκε σε σύστημα-πρόσχημα για την διατήρηση των προνομίων των ισχυρών, που ήλεγχαν και το κράτος και τότε, το 1938, γεννήθηκε ο νεοφιλελευθερισμός, για να μην επαναληφθούν οι συνθήκες που οδήγησαν στο οικονομικό κραχ το 1929 και την δημιουργία του εθνικοσοσιαλισμού. Όποιο λεξικό κι αν ανοίξετε, θα διαβάσετε ότι ο νεοφιλελευθερισμός, μαζί με την ελεύθερη διαμόρφωση των τιμών, την επιχειρηματικότητα και τον ελεύθερο ανταγωνισμό, προτάσσει και την ανάγκη ύπαρξης ενός ισχυρού και άτεγκτου κράτους δικαίου. Για να καταπολεμηθούν στην ρίζα τους τα ολιγοπώλια. Μ’ άλλα λόγια ο ανεξέλεγκτος καπιταλισμός και ο άκρατος κρατικός παρεμβατισμός. Σας ενοχλεί αυτό; Αν σας ενοχλεί, παρακαλώ εξηγήστε μου τους λόγους.
Πρωτόγνωρα όλ’ αυτά; Μέχρι τώρα πιστεύατε ότι οι νεοφιλελεύθεροι είναι οι βρικόλακες, που θέλουν να σας πιουν το αίμα με χοντρό μπουρί και να σας παραδώσουν σκλάβους στο μεγάλο κεφάλαιο. Ε, πάρτε το απόφαση, δεν είναι έτσι. Ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα. Κάνουν μια προσπάθεια για να μην σας πιει το αίμα ο καπιταλισμός! Και μετά απ’ όλ’ αυτά που εξέθεσα παραπάνω και που μπορεί ο καθένας να βρει ακόμη και στην Wikipedia, –όχι ότι η Wikipedia είναι καμιά εγκυρότατη εγκυκλοπαίδεια, αλλά ψάξτε κι αλλού, στην Βιβλιοθήκη «ο Παλαμήδης» έχει αρκετές,– ακόμη προσπαθώ να καταλάβω γιατί εκείνο που πέταξε ο κ. Τσίπρας στην Βουλή ήταν κατηγόρια κατά του κ. Μητσοτάκη. Και αφού, όπως μας λέει και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο κατ’ εξοχήν νεοφιλελεύθερος στην Ελλάδα: «Οι βασικές αρχές μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής μπορούν να συνοψισθούν στην δραστική μείωση των φόρων, την κατάργηση των παρεμβάσεων στην λειτουργία της οικονομίας, στον περιορισμό της γραφειοκρατίας, στη μείωση της κρατικής ιδιοκτησίας μέσω ιδιωτικοποιήσεων, και κυρίως στην ενίσχυση των μηχανισμών ελέγχων των τραστ για την εφαρμογή ενός πραγματικά ελεύθερου ανταγωνισμού στην οικονομία», δεν καταλαβαίνω γιατί ο νεοφιλελευθερισμός είναι κακή και αντιλαϊκή πολιτική. Διαφωνείτε με τα παραπάνω; Πρέπει να σας πω ότι συμφωνώ σε όλα!
Φυσικά καταλαβαίνω τον κ. Τσίπρα. Θέλει να το παίξει «προστάτης μνημονιόπληκτων και αδυνάτων», όλων όσων έχουν χτυπηθεί απ’ τα δύο πρώτα μνημόνια και το σουρεαλιστικό της σκέψης του είναι ότι παραγνωρίζει και αφήνει στο απυρόβλητο το 3ο μνημόνιο, που ο ίδιος έφερε, –παρά τις υποσχέσεις του,– στους πτωχούς και τους αδύνατους και που είναι χειρότερο απ’ ό,τι ήταν τα άλλα δύο μαζί. Βρήκε λοιπόν να κατηγορήσει τον κ. Μητσοτάκη, τον πρόεδρο της μεγαλύτερης δύναμης της αντιπολίτευσης, για να ανεβάσει τις μετοχές του κόμματός του, μ’ άλλα λόγια και ήταν σαν να είπε: «Να, αυτός είναι χειρότερος από μένα. Με το μπουρί θα σας το πιει το αίμα, ενώ εγώ, ο ολιγαρκής, σας αφαιμάζω με την σύριγγα». Τι να του πει όμως; Σκέφτηκε διάφορα αλλά τα απέρριψε. Του έμεινε το «νεοφιλελεύθερος» κι αν έκανε τον κόπο να ανοίξει και κάνα λεξικό, να βρει τι σημαίνει η λέξη, θα σκέφτηκε: «Έλα, μωρέ, που θα ξέρουν οι αδαείς τι σημαίνει αυτό. Ούτε οι βουλευτές και οι υπουργοί δεν ξέρουν» και το πέταξε χωρίς να κοκκινίζει. (Αν κοκκίνιζε, θα είχε και φιλότιμο, αλλά έχει μόνο αριστερή νοοτροπία).
Δεν διάβασα πουθενά αν ο κ. Μητσοτάκης ευχαρίστησε τον πρωθυπουργό. Κανονικά θα έπρεπε, η ευγένεια και η αβροφροσύνη το επιβάλλουν. Θα έπρεπε να πάρει τον λόγο (ο προεδρεύων της Βουλής θα του τον έδινε, αν επικαλείτο το «επί προσωπικού») και να ευχαριστήσει τον κ. Τσίπρα και να κάνει και μια μικρή διάλεξη, για να διαφωτίσει τους ανίδεους που ψηφίζουμε και τους βάζουμε στη Βουλή με παχυλούς μισθούς περί «νεοφιλελευθερισμού». Κι όσοι παρακολουθούσαν την συνεδρίαση της Βουλής θα είχαν την ευκαιρία να μάθουν μερικά πράγματα, για να μην τους δουλεύουν τόσο πολύ ψιλό γαζί, ως συνήθως γίνεται. Δεν ξέρω αν το ’κανε, γιατί από ανταποκρίσεις έφτασε στ’ αυτιά μου η είδηση, λόγω του ότι αρνούμαι να αγοράσω τηλεόραση.
Για πέστε μου τώρα: Πιστεύετε ακόμη αυτά που σας λένε; Ότι, δηλαδή, ο νεοφιλελευθερισμός είναι κακή και αντιλαϊκή πολιτική; Ότι οι νεοφιλελεύθεροι είναι βρικόλακες που διψάνε για το αίμα σας; Να σας πω την μαύρη αλήθεια, κι εγώ, αν δεν ήξερα, θα πίστευα ότι είναι η χειρότερη ρετσινιά που μπορούμε να εκτοξεύσουμε εναντίον οποιουδήποτε. Τελείως ανεξίτηλη! Αλλά συμβαίνει να ξέρω και τώρα ξέρετε και σεις!
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες και γρήγορη, πολύ καλή εξυπηρέτηση.
Και
Της ταβέρνας «Τα Φανάρια», Σταϊκοπούλου 13, με σπιτική, ελληνική κουζίνα, άμεμπτη καθαριότητα, φαγητά της ώρας στα κάρβουνα και οικογενειακή, φιλική ατμόσφαιρα και γρήγορη κι ευγενική εξυπηρέτηση.
Στο «Popeye bistro» προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους, εκτός των άλλων. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.