Δεν ξέρω κι ούτε θέλω να γίνομαι απαισιόδοξος, αλλά θέλει ο άγιος ν’ αγιάσει, τον αφήνουν ο διαβόλοι; Όπου άγιος είμαι εγώ, οσιομάρτυρας έχω καταντήσει, θα ρέψω στα πόδια μου, από πείνα θα πάω, και οι διαβόλοι είναι οι… ε, σκεφτείτε και σεις λιγάκι, όλα βρεμένο παξιμάδι;
Χωρίς να θέλω να είμαι απαισιόδοξος, πιστεύω ότι μας παίρνει και μας σηκώνει. (Για τον διάολο μιλάμε ακόμη). Σας τα χάλασα τώρα, ε; Ειδικά οι αριστερόστροφοι προοδευτικοί, αυτοί που με λένε φασίστα και χρυσαυγίτη ντε, θα σηκώσουν επανάσταση. Γιατί έχουν καταλάβει πού το πάω και, σαν αριστεροί, πιστεύουν ότι η αριστερά δεν κάνει αλακίες, (είπαμε: έχει και «μ» μπροστά, αλλά δεν μ’ αφήνουν να το γράψω, γιατί θεωρείται ύβρις, λένε όσοι ξέρουν κι εγώ προσπαθώ να καταλάβω από πότε η αλήθεια έγινε ύβρις). Κάνει όμως και η αριστερά, όλοι κάνουμε. Ένα πετσάκι μας έδωσε ο θεός κι οι αριστεροί το έκαναν βυρσοδεψείο και μη χειρότερα! Να ξέρουν ένα πράγμα όμως: Μπορούν να με λένε ό,τι τους αρέσει, δεν πρόκειται να παρεξηγηθώ, αλλά ηλίθιος δεν είμαι. Δεν έχω κολλήσει στην «18η Μπρυμαίρ» του Μαρξ ούτε έχω διαβάσει τα παμφλέτα του Λένιν, –να τα κάνω τι;– άρα είμαι ελεύθερος να σκέπτομαι όπως θέλω, χωρίς ινστρούχτορες. Αλλού ας ψάξουν να βρουν τους ηλίθιους!
Για όσους δεν έχουν καταλάβει ακόμη, το πάω εκεί που πάει μόνο του, εκεί που το πάει η κυβέρνηση: Αν στην Διεύθυνση Στρατηγικού Σχεδιασμού διορίζουμε κάποιον απόφοιτο ΤΕΙ Τουριστικών Επαγγελμάτων, τότε το μόνο που μένει είναι να μας πάρει ο διάολος! Και το ερώτημα που ανακύπτει αυτόματα είναι το εξής απλό: Διεύθυνση Στρατηγικού Σχεδιασμού έχουμε, Στρατηγικό Σχεδιασμό έχουμε; Με ποιους, μωρέ; Με τους σερβιτόρους;
Δεν υποτιμώ τους σερβιτόρους, κανέναν δεν υποτιμώ, ούτε καν τους ηλίθιους. Τους μόνους που υποτιμώ είναι τους ηλίθιους που θέλουν να το «παίζουν» έξυπνοι και (παντο) γνώστες. Αλλά, στον θεό που πιστεύετε, πέστε μου τι μπορεί να προσφέρει ένας σερβιτόρος στον Στρατηγικό Σχεδιασμό μιας χώρας; Ένας σερβιτόρος που δεν μπορεί να χειριστεί ούτε την γλώσσα του; Θα παραθέσω ένα κείμενό του από σελίδα των social media, μήπως θυμάμαι που το βρήκα; Και θα διατηρήσω την ορθογραφία και την σύνταξη:
«Η δημοκρατία η διαχείριση της πολιτικής ζωής,της πόλης,του κράτους,του πλανήτη είναι υπόθεση των αντρών,των γυναικών, [του tranς]και των παιδιών.όχι των ειδήμων». Καταλάβατε τι αστέρας θα ρυθμίζει από ’δώ και πέρα τον Στρατηγικό Σχεδιασμό της πατρίδας μας; Φυσικά, όλοι γνωρίζετε το γνωμικό που λέει τι είναι παράδεισος και τι κόλαση. Το παραθέτω για όσους δεν το έχουν ακούσει ακόμη:
Παράδεισος είναι εκεί όπου:
1. Οι αστυνομικοί είναι Άγγλοι.
2. Οι μάγειροι είναι Γάλλοι.
3. Οι μηχανικοί είναι Γερμανοί.
4. Οι εραστές είναι Έλληνες.
5. Οργανωτές είναι Ελβετοί.
Κόλαση είναι εκεί όπου:
1. Οι μάγειροι είναι Άγγλοι.
2. Οι μηχανικοί είναι Γάλλοι.
3. Οι εραστές είναι Ελβετοί.
4. Οι αστυνομικοί είναι Γερμανοί.
5. Οργανωτές είναι οι Έλληνες.
Φανταστείτε πόσο πιο κόλαση θα ήταν, αν στον Προγραμματισμό (Σχεδιασμό) μετέχουν και αναλφάβητοι, όπως ο περί ου ο λόγος!
Πάμε να δούμε τα προσόντα του τώρα και θα ήθελα να μου πει και ο πιο φανατικός συριζαίος αν επαρκούν για την θέση που τον διόρισε ο Αλ. Τσίπρας: α) Είναι φίλος του πρωθυπουργού (δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι και μετά απ’ τις δηλώσεις του εν λόγω, που εξέθεσα παραπάνω, καταλαβαίνετε ότι ο κ. Τσίπρας δικαιολογείται να σκοτώνει, με περισσή… ευλάβεια και μένος την ελληνική γλώσσα και να λέει ότι «τον εκτίθουν») β) Είναι αριστερός! (Με το μυαλό που κουβαλάει, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;) γ) Ξέρει να σερβίρει καφέδες (μήπως γι’ αυτό τον πήραν εκεί όπου τον πήραν; μια ερώτηση που ζητάει επειγόντως απάντηση). Αυτά είναι όλα. Βέβαια, αφού έγιναν γνωστά τα προσόντα του καφετζή, θα βγουν οι διάφοροι παρατρεχάμενοι και θα σας πουν ότι έχει και μεταπτυχιακό στην χόβολη και διδακτορικό στο πλύσιμο των φλιτζανιών του καφέ και ό,τι άλλο κατεβάσει το κλούβιο κεφάλι τους. Είναι αρκετά αυτά τα προσόντα (για τα ουσιαστικά λέμε, όχι για ’κείνα που θα σας πουν,) για τον Στρατηγικό Σχεδιασμό; Εγώ λέω ότι δεν είναι, γιατί αν είναι, ας πάρουν και μένα, που στο κάτω-κάτω της γραφής και περισσότερες γνώσεις έχω και μπορώ να εκθέσω τις ιδέες μου στα ελληνικά κι όχι στα αλαμπουρνέζικα. (Άκου «των ειδήμων», έλα μ…ί στον τόπο σου, μ’ άλλα λόγια).
Αν ο πρωθυπουργός ήθελε να βολέψει έναν φίλο του, που είναι θεμιτό, ακόμη κι αν ο φίλος δεν έχει προσόντα, (μήπως έχει ο πρωθυπουργός;) γιατί η φιλία είναι ιερό πράγμα, θα μπορούσε να τον διορίσει «σεντραφυλαρούχα» ας πούμε, σε καμιά ομάδα, την Γ.Γ.Α. τι την έχουμε; μόνο για να διακόπτει το Κύπελλο Ελλάδος, χωρίς να κάνει τίποτ’ άλλο, πονάει μάτι, βγάζει μάτι δηλαδή; Ή να διώχνει τα χελιδόνια, που θα μας έρθουν σύντομα, απ’ τα καλώδια της ΔΕΗ, μπας και πάθει καμιά βαρβάτη ηλεκτροπληξία και ησυχάσουμε όλοι. Ελπίζω τα προσόντα του να επαρκούν για τις δυο θέσεις που προανέφερα. Αν όχι, ας ψάξουν να του βρουν κάτι άλλο, πιο απλό, πιο εύκολο. Αργόσχολους το Δημόσιο έχει πολλούς! Ρε, κουτσαίνει η γίδα απ’ τα’ αυτί; Πάντως όχι στον Στρατηγικό Σχεδιασμό, που μπορεί να μην σχεδιάζει τίποτα, αλλά πού ξέρεις καμιά φορά; Στην Ελλάδα ζούμε και εδώ δεν μπορούμε να αποκλείουμε τίποτα. Μέχρι ο κ. Φλαμπουράρης έγινε υπουργός.
Βέβαια τα χάλια μας αυτά θα μπορούσαν να προβλεφθούν απ’ τους μελλοντολόγους. Τι διάολο πια; Τόσοι και τόσοι κυκλοφορούν στα κανάλια μας και μας λένε το μέλλον μας με κάθε… αφηρημένη και συγκεχυμένη λεπτομέρεια, δεν βρέθηκε κανείς να προβλέψει ότι, αφού έχουμε υπουργό Παιδείας χωρίς πτυχίο ΑΕΙ, (για τον κ. Φίλη, τον επιστήμονα, λέω,) γιατί να μην έχουμε κι έναν καφετζή στον Στρατηγικό Σχεδιασμό, μια Διεύθυνση που στο κάτω-κάτω δεν κάνει τίποτα, ενώ η Παιδεία κάτι πρέπει να κάνει.
Φυσικά δεν κατηγορώ κανέναν. Δεν φταίνε αυτοί. Τόσοι είναι, (αυτό είναι το μέγεθός τους,) τέτοια κάνουν!
Καταλάβατε τώρα τον τίτλο του κειμένου αυτού; Μπορεί να σας έπεσε βαρύς κατ’ αρχήν, αλλά αλήθειες λέω κι έχω μάθει να λέω τα πράγματα με τ’ όνομά τους.
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες και γρήγορη, πολύ καλή εξυπηρέτηση.
Και
Της ταβέρνας «Τα Φανάρια», Σταϊκοπούλου 13, με σπιτική, ελληνική κουζίνα, άμεμπτη καθαριότητα, φαγητά της ώρας στα κάρβουνα και οικογενειακή, φιλική ατμόσφαιρα και γρήγορη κι ευγενική εξυπηρέτηση.
Στο «Popeye bistro» προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους, εκτός των άλλων.Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.