Η μέρα της γυναίκας

Του Άκη Ντάνου

ΕΛΕΓΑ να μην γράψω. Είναι προσβλητικό να μην γράφουν γυναίκες και να γράφουν άντρες για την μέρα της Γυναίκας. Γελούσα καθώς έβλεπα κύριο ομιλητή έναν πολύ αξιόλογο άνθρωπο αλλά άντρα, να μιλάει για την γυναίκα σ έναν κυρίως ανδροκρατούμενο πνευματικό χώρο στο Άργος.

ΑΝΑΡΩΤΙΩΜΟΥΝ τι απέγιναν εκείνες οι γυναίκες, όπως η μακαρίτισσα η μητέρα μου, όταν αρχές του 80 αποφάσιζαν να σπάσουν τα στεγανά των ανδροκρατούμενων καφενείων και κάθονταν για καφέ εκεί που κάποτε ήταν αντρικά άνδρα (πως συγγενεύουν οι λέξεις) και ούτε συνοδευόμενες δεν μπορούσαν οι γυναίκες να καθίσουν.

ΚΑΛΑ, η μητέρα μου έφυγε στα 52 της, οι φίλες της όμως που ζουν; Οι μαθήτριές της; Οι συναδέλφισσές της στο δημόσιο, στον ερυθρό σταυρό, οι συντρόφισσές της στην ΕΓΕ; Τι απέγιναν, που χάθηκαν; Παρασύρθηκαν ή απογοητευτήκαν; Ίσως και τα δυο μαζί. Έτσι είναι ο Καπιταλισμός, έτσι είναι και η αριστερά. Ο Καπιταλισμός απ την μια μεριά σε αναγκάζει σε ωθεί σε ακρότητες προκειμένου να πάψεις να αδικείσαι. Η Αριστερά στηρίζει αυτές τις ακρότητες προκειμένου να φτάσει σε μια πιο τίμια κοινωνία, όμως και οι δυο σε εγκαταλείπουν πριν το τέλος.

ΜΟΛΙΣ ο καπιταλισμός δει πως κινδυνεύει να πέσει, γίνεται πιο ανθρώπινος. Σου προσφέρει την κατανάλωση, σε εντάσσει σε μια κοινωνία παραγωγής αχρήστων αντικειμένων και σε κάνει να τα θεωρείς αναγκαία για την ύπαρξή σου. Στην πραγματικότητα όμως είναι αναγκαία για την αύξηση του κέρδους των καπιταλιστών.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ σε μαθαίνει την λειτουργία του καπιταλισμού, το πόσο απάνθρωπος είναι, πόσο ξένος προς την ανθρώπινη ύπαρξη και την φύση και πως για να τα κάνει όλα αυτά χρειάζεται το κράτος. Έναν μηχανισμό που τον ελέγχουν οι λίγοι. Αυτοί που κερδίζουν εις βάρος των υπολοίπων. Αυτοί που εξουσιάζουν.

ΚΑΙ ξαφνικά, βλέπουν οι γυναίκες (πιο εύκολα από μας τους άντρες)πως οι νόμοι που τις απελευθερώνουν είναι αντρικοί. Οι σύντροφοί τους σεξιστές, οι φίλοι τους φαλλοκράτες και η μέρα των αγώνων τους γιορτή για τσιφτετέλια και κόρδακες. Ίσως αυτές που δεν βλέπω την μέρα της γυναίκας να είναι αυτές που πράγματι τιμούν τους αγώνες του γυναικείου φύλου πραγματικά κι όχι στα λόγια. Που ντρέπονται για τα ζόμπι των ξενυχτάδικων και τις Μπάρμπυ των αντρικών φαντασιώσεων.

ΙΣΩΣ έκανα και πάλι λάθος που έγραψα για την μέρα της γυναίκας, χωρίς αυτές. Επιτρέψτε μου όμως μια απλή δικαιολογία. Άντρας είμαι κι αυτό μ έκανε να γράψω , ίσως για να μην γράψετε εσείς γι αυτήν την μέρα.