-Όχι μάνα δεν έκανα τίποτα!
Ο Νίκος και μαζί όλος ο θάλαμος ξύπνησαν από τις φωνές του Γιώργη. Κοιμόταν στο πάνω κρεβάτι, ονειροτρομοκρατημένος στριφογύριζε πότε από την μια και πότε από την άλλη πλευρά. Λίγο ακόμα και θα έκανε μια επικίνδυνη κοιμισμένη βουτιά στο τσιμεντένιο πάτωμα του στρατιωτικού θαλάμου.
-Ε Γιώργη ξύπνα , όνειρο είναι , ξύπνα φίλε!
Τα χέρια του Νίκου φρέναραν τον παλινδρομικό φόβο του φίλου του. Ο Γιώργης άνοιξε τα μάτια του μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Ακίνητο το βλέμμα , κρατά ακόμα την τελευταία εικόνα του ονείρου. Οι βολβοί έτοιμοι να στροβιλίσουν σε εικόνες της πραγματικότητας. Τράβηξε το δεξί του χέρι και το έβαλε προστατευτικά στο δεξί του μάγουλο και αυτί.
-Η μάνα με χτύπησε στο μάγουλο!
-Γιώργη ξύπνα όνειρο ήταν.
-Η μάνα μου δεν με χτύπησε ποτέ ούτε στον ύπνο ούτε στον ξύπνιο μου.
-Γιώργη ξύπνα το χθεσινό χαστούκι του λοχαγού είδες στο ύπνο σου!
Ο Νίκος ταρακούνησε το στρώμα, η κυματοειδής κίνηση του συρμάτινου κρεβατιού έφερε το νου του Γιώργη στην ακρογιαλιά της πραγματικότητας. Ξύπνησε, κατάλαβε ότι είχε ναυαγήσει σε ονειρικές εικόνες.
-Ναι ρε σειρά δίκιο έχεις…. ( τώρα τα μάτια του σε ανάστροφη ροή τραβούσαν από το πίσω μέρος του μυαλού του εικόνες της χθεσινής ημέρας).
-Κύριε λοχαγέ παρουσιάζομαι στην πρωινή αναφορά του λόχου να σας αναφέρω ότι το τρίτο άλογο του λόχου ο Κοκκίνης παρουσιάζει επικίνδυνη συμπεριφορά, είναι εκνευρισμένος όταν έχει φορτίο. Μήπως πρέπει να ελέγξουμε τα πέταλα του;
-Σκάσε στραβάδι ( το πέτσινο γάντι του μονίμως θυμωμένου στρατιωτικού κοκκίνισε το δέρμα στο πρόσωπο του Γιώργη και ο νους του σκοτείνιασε) δεν ξέρω εγώ και ξέρεις εσύ; Τίποτα δεν έχει ο Κοκκίνης. Στην χθεσινή επιθεώρηση αναφέρω γραπτώς ότι όλα τα άλογα του λόχου είναι σε άριστη κατάσταση. Τολμάς και αμφισβητείς την αναφορά ενός Έλληνα αξιωματικού; Θα ελέγξω ξανά τα κοινωνικά σου φρονήματα, ελεεινέ. Πίσω ηλίθιε.
Ο Γιώργης κατακόκκινος πιο πολύ από την ντροπή παρά τον πόνο του γάντινου χαστουκιού πήγε στην θέση του. Στον σκοτεινιασμένο νου του μόνο η εικόνα της μάνας του έφεγγε λίγο μέσα στο σκοτάδι.
-Άντε γιε μου να υπηρετήσεις την πατρίδα, να σέβεσαι και να ακούς τους ανωτέρους σου.
Δυο μεγάλα δάκρυα κύλησαν μια παρηγοριά δροσιάς στα κορωμένα του μάγουλα, οι φωνές του λοχαγού χτυπούσαν διπλές σφυριές στα αυτιά του. Ήταν σε στάση προσοχής δεν τόλμησε να σηκώσει τα χέρια του για προστασία. Είχε επιστρέψει στην πραγματικότητα , κατέβασε το χέρι του από το μάγουλο , κατάλαβε πως η φαντασία και η πραγματικότητα έφτιαξαν ονειρικές εικόνες. Χτύπησε εγερτήριο. Όλοι με αυτόματες βουβές γρήγορες κινήσεις ετοιμάστηκαν για την πρωινή αναφορά.
Ο Νίκος και ο Γιώργος είχαν αναλάβει την συντήρηση στα πενηντάρια Μπράουνιγκ, βουβοί έκαναν τις απαραίτητες εργασίες σε ένα ύψωμα του στρατοπέδου, από εκεί έβλεπαν προς τις αποθήκες. Οι υπόλοιποι φαντάροι έκαναν καταγραφή των αποθηκών. Σε λίγες μέρες θα είχαν στρατηγική επιθεώρηση και όλα έπρεπε να αστράφτουν και να είναι στην εντέλεια. Με τα άλογα θα μετέφεραν πυρομαχικά σε μία άδεια καινούργια αποθήκη. Ο Γιώργης είδε φαντάρους να βγάζουν από το στάβλο τα άλογα του λόχου. Πρόσεξε ότι ο Κοκκίνης έκανε ένα άρρυθμο βάδισμα στα πίσω του πόδια, σαν κάτι να τον ενοχλούσε.
-Νίκο κοίτα δεν το πατάει καλά το πόδι του.
Ο Νίκος στερέωσε το πολυβόλο στο τρίποδο και κοίταξε προς τον στάβλο.
-Δίκιο έχεις.
-Δίκιο έχω αλλά με ξεφτίλισε χθες.
-Μην δίνεις σημασία, αφού είχε κάνει γραπτή αναφορά δεν μπορούσε να παραδεχτεί κάτι διαφορετικό.
Δυο φαντάροι πέρασαν στα πλαϊνά του αλόγου δυο κασέλες με πυρομαχικά και πήραν κατεύθυνση για την νέα αποθήκη. Ο Κοκκίνης έκανε υπάκουα την διαδρομή του και το ίδιο υπάκουα ξεκίνησε να γυρίσει πίσω. Καθώς γυρίζανε προς την παλιά αποθήκη ο Κοκκίνης σαν λουφαδόρος στρατιώτης πήρε γραμμή για τον στάβλο. Δυο στρατιώτες τραβώντας έντονα τα χαλινάρια του τον έφεραν πίσω στην θέση φόρτωσης. Το άλογο κουνούσε αρνητικά το κεφάλι του, έκανε άρρυθμο νευρώδες βάδισμα.
-Νίκο κάτι θα γίνει.
– Ε όλο και κάτι γίνεται , στρώσου στην δουλειά γιατί δεν θα τα έχουμε ετοιμάσει μέχρι το μεσημέρι τα πολυβόλα.
-Νίκο κοίτα.
Δυο φαντάροι είχαν ετοιμάσει μια κασέλα για να την φορτώσουν στο ζωντανό. Αυτό μόλις είδε το φορτίο να πλησιάζει κάνει μια περιστροφική κίνηση και τους τινάζει με τα πίσω πόδια του. Αφηνιασμένο χάνεται μέσα στο στρατόπεδο. Κανείς δεν τολμάει να το πλησιάσει. Επικρατεί πανδαιμόνιο, φαντάροι κουβαλάνε φορεία και ο γιατρός τρέχει αλαφιασμένος από τις έντρομες κραυγές. Κατέβηκε και ο διοικητής του στρατοπέδου. Οι δυο φαντάροι είχαν χτυπήσει σοβαρά αλλά είχαν γλιτώσει τα χειρότερα.
-Θα γίνουν καλά κύριε διοικητά. ( Απάντησε στο έντονο βλέμμα του Συνταγματάρχη ο γιατρός. )
-Να διαταχθεί αμέσως Ένορκη Διοικητική Εξέταση, ΕΔΕ τώρα είπα.
Τώρα το θυμωμένο βλέμμα του με περιστροφική κίνηση παρακολουθούσε το αφηνιασμένο άλογο. Καλπάζοντας έφτανε στους συντηρητές των πολυβόλων. Το μόνο που έλλειπε τώρα που είχαν την στρατηγική επιθεώρηση ήταν ζημιές σε πανάκριβα όπλα. Ο λοχαγός σε στάση προσοχής, μια ακίνητη άσπρη φιγούρα, το αίμα και ο παραμικρός σφυγμός είχαν χαθεί. Το ζώο με έντονο καλπασμό πλησίαζε στο σημείο με τα πολυβόλα. Ο Νίκος με σβέλτες κινήσεις τραβάει δυο όπλα στην άκρη. Ο Γιώργης πετάγεται απάνω με ένα μεγάλο κομμάτι πανί.
-Ε τι κάνεις εκεί;
Δεν πρόλαβε να πει τίποτα άλλο. Ο Γιώργης με απλωμένο το πανί μπροστά από το άλογο έκρυβε από το οπτικό πεδίο του τα όπλα. Το ζώο ήταν έτοιμο να του χιμήξει. Λύθηκε από τον φόβο του. Στα μέσα αυτιά του νου του άκουσε το τραγούδι της μάνας του όταν ήταν άρρωστος με υψηλό πυρετό: Μωρη κοντού- μωρη κοντούλα λεμονιά. Με τα πολλά λεμό- λεμόνια, Βησσανιώτισσα, σε φίλησα κι αρρώστησσα.
Καλοφωνάρης ο Γιώργης άπλωσε την ζεστή μπάσα φωνή στο παγωμένο από την αγωνία στρατόπεδο.
Όλο το στρατόπεδο έβλεπε το σύγχρονο Ορφέα χωρίς λύρα με ένα πανί στο χέρι και ένα ηπειρώτικο τραγούδι να ηρεμεί το αφηνιασμένο άλογο. Τέλειωσε το τραγούδι με ένα νανουριστικό μουρμουρητό στα πατήματα του κλαρίνου. Ο Γιώργης πέρασε το πανί στο κεφάλι του αλόγου. Σιγομουρμουρίζοντας το ηπειρώτικο τραγούδι το πήγε στον στάβλο . Ο λοχαγός σε θέση προσοχής πήρε ξανά το γνωστό κόκκινο χρώμα στο πρόσωπο του.
-Πώς λέγεσαι στρατιώτη; (Ρώτησε ο διοικητής.)
-Γιώργης Ηπειρώτης.
-Και ο άλλος που τράβηξε τα όπλα ;
-Νίκος Πελοποννήσιος
-Από δέκα μέρες τιμητική άδεια στον καθένα. Κύριε Λοχαγέ να ξεκινήσουν άμεσα οι διαδικασίες ΕΔΕ. ( Πάλι το άσπρο χρώμα άρχισε να κυριαρχεί στο πρόσωπο του λοχαγού)
Το άλογο τελικά είχε πρόβλημα με το ένα πέταλο στο πίσω αριστερό του πόδι. Όλοι περίμεναν να δουν τι αποτελέσματα θα βγάλει η ΕΔΕ, η ένορκη διοικητική εξέταση. Ο συνταγματάρχης ήταν έξυπνος άκακος και συναισθηματικός άνθρωπος , δεν ήθελε εντάσεις μέσα στην μονάδα του και προώθησε το αποτέλεσμα που επιθυμούσε και εξυπηρετούσε όλους!
-Ένοχος για την απρόσμενη βίαιη επίθεση και ελαφρύ τραυματισμό των δυο στρατιωτών κρίνεται το άλογο Κοκκίνης του 3ΟΥ λόχου. Κρίνεται σκόπιμος η παραδειγματική του τιμωρία! Θα φέρει περιμετρικώς του στρατοπέδου 150 κιλά επί δέκα φορές! Αν επιζήσει θα παραμείνει στην μονάδα! Την ποινή θα εκτελέσει ο στρατιώτης Γιώργης Ηπειρώτης.
Μουρμουρίζοντας και τραγουδώντας επί δέκα φορές «την κοντούλα λεμονιά» και το μεγάλο πανί περασμένο στο κεφάλι του ζώου ο Γιώργης βοήθησε τον Κοκκίνη να εκτελέσει την ποινή του.
*Η ιστορία στηρίχθηκε σε πραγματικό γεγονός. Την δεκαετία του πενήντα σε στρατόπεδο των Ιωαννίνων τιμωρήθηκε το μουλάρι και ο όχι ο υπεύθυνος του. Τιμωρία του ήταν η μεταφορά φορτίου. Το γεγονός διηγήθηκε ο πατέρας μου Νίκος, μου δάνεισε και τις στρατιωτικές φωτογραφίες του με ημερομηνία 27/1/1954. Εξήντα χρόνια μετά μάλλον παρόμοιες τεχνικές ακολουθούμε στην απονομή ευθυνών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
**Ζούμε την εποχή του παράλογου, αντί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ατομικές και συλλογικές σε παρόντα χρόνο, χανόμαστε στα μεγαλεία του παρελθόντος και στις υποσχέσεις ή τις απειλές ενός αν-ύπαρκτου μέλλοντος. Απόγονοι αυτών που έδωσαν στον κόσμο τον Λόγο προτιμάμε να τιμωρούμε το «ά-λογο» για να δικαιολογούμε το παροντικό ιστορικό μας παράλογο. Η κρίση που μας ζώνει δεν είναι μόνο οικονομική αλλά κυρίως πολιτιστική, ιδεολογική , ταξική και επαναξίωσης. Μόνη σανίδα σωτηρίας ο Λόγος, όσο κακοί κληρονόμοι και αν αποδειχτήκαμε έχουμε ακόμα την δυνατότητα σιγομουρμουρίζοντας εκείνους του παλιούς σκοπούς να αποκτήσουμε την όραση του παρόντος….. και να σηκώσουμε το φορτίο όσο βαρύ και αν είναι….
Φώτο: Ο παππούς Νίκος Καπετάνιος 27 ιανουαρίου 1954