Λίνα Παπαδάκη: Πώς γεννήθηκε το Ποτάμι

«Ο Σταύρος δεν έγινε πολιτικός αρχηγός από τη μια στιγμή στην άλλη. Ήταν πολιτικοποιημένος από παιδί, τα ρεπορτάζ του, τα κείμενα και οι εκπομπές του χαράσσονταν από την επικαιρότητα, αλλά και τα ιδανικά του», δηλώνει η διευθύντρια του γραφείου Τύπου στο ΠΟΤΑΜΙ Λίνα Παπαδάκη στη συνέντευξη που δίνει στον Άκη Γκάτζιο, αποκαλύπτοντας πώς γεννήθηκε το κόμμα και ποιοί γνώριζαν το καλά κρυμμένο μυστικό.

«Όλοι οι άνθρωποι που δουλεύαμε με τον Σταύρο κάτι είχαμε υποψιαστεί. Αλλά οι τελικές αποφάσεις ήταν μόνο δικές του και μας αιφνιδίασαν» συμπληρώνει και ξεδιπλώνει στιγμές και εικόνες από την προ – Ποταμιού εποχές.

Η Λίνα Παπαδάκη καταγράφει μια μακρά πορεία στη δημοσιογραφία που γνώρισε στα 20 της στα «Νέα» της Χρήστου Λαδά. Πρόλαβε τον Καραπαναγιώτη διευθυντή και τον Λαμπράκη να κατεβαίνει σφυρίζοντας πάντα ένα ρεφρέν στη σκάλα.

Στην αρχή της τηλεοπτικής σεζόν 2000-2001, όπου ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει ξεκινήσει τους Πρωταγωνιστές του στην ΕΡΤ, η Λίνα μεταπηδά στην τηλεόραση (από σύμπτωση) και μένει στην ίδια εκπομπή μέχρι το τέλος της. Ούτε τη διαφορά beta με vhs δεν ήξερε (για όσους ξέρουν από τηλεόραση θα θυμούνται τις παλιές κασέτες βίντεο που γράφαμε πλάνα).

φωτό: Θοδωρής Μανωλόπουλος

Η Λίνα Παπαδάκη, μέχρι τις 26 Φεβρουαρίου του 2014 που έγινε το «Ποτάμι» έμεινε στην εκπομπή. Μπήκε ρεπόρτερ, έγινε αρχισυντάκτρια. Τα τελευταία 2 χρόνια είναι η διευθύντρια του Γραφείου Τύπου του Κινήματος.

Η Λίνα Παπαδάκη μεγάλωσε στο Τολό κι έφυγε για τη Γαλλική Φιλολογία. Είναι ένα κορίτσι με γαλλικά και πιάνο αλλά και βόλεϊ (στην «Αλκυών»). Πολιτικοποιημένη από μικρή, σημαιοφόρος και πρόεδρος του 15μελούς. Είναι επίσης μοναχοπαίδι που, όπως η ίδια συνηθίζει να λέει (και να γράφει) είναι τα αδικημένα (κοινωνικά), αλλά χορτασμένα (από ζωή και αγάπη) παιδιά.

Η συνέντευξη της Λίνας Παπαδάκη στον Άκη Γκάτζιο:

ΑΚΗΣ ΓΚΑΤΖΙΟΣ: Με τον Σταύρο Θεοδωράκη πώς γνωριστήκατε;

ΛΙΝΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ:  Το 2000 όταν πήγα να δουλέψω στους «Πρωταγωνιστές». Ακολούθησα από τότε όλα τα εγχειρήματά του και αυτό δείχνει την εκτίμηση που του ‘χω. Ο Σταύρος δεν έγινε πολιτικός αρχηγός από τη μια στιγμή στην άλλη. Ήταν πολιτικοποιημένος από παιδί, τα ρεπορτάζ του, τα κείμενα και οι εκπομπές του χαράσσονταν από την επικαιρότητα, αλλά και τα ιδανικά του. Δείτε τα σκαλοπάτια της ζωής του και λάβετε υπόψιν τη δουλειά που χει ρίξει όλα αυτά τα χρόνια. Από την Αγία Βαρβάρα, στις εφημερίδες, μετά τα ραδιόφωνα, την τηλεόραση, στο «protagon», το «Αλάτσι». Και μετά το μεγάλο ρίσκο της πολιτικής. Δεν υπάρχουν και πολλοί στη χώρα με αυτή την τόλμη.

Α.Γ.: Ήξερες για το «ΠΟΤΑΜΙ», πριν «τρέξει νερό»;

Λ.Π.:  Όλοι οι άνθρωποι που δουλεύαμε με τον Σταύρο κάτι είχαμε υποψιαστεί. Αλλά οι τελικές αποφάσεις ήταν μόνο δικές του και μας αιφνιδίασαν. Είχε μεγάλη αγωνία. Για τα προβλήματα που μεγάλωναν και για τους πολιτικούς που ήταν ανίκανοι ή παραδομένοι. «Να κάνουμε ένα κόμμα να έχουμε τι να ψηφίζουμε» έλεγε καμιά φορά για πλάκα. Τελικά το έκανε. Η κρίση των παραδοσιακών κομματικών σχεδιασμών δημιούργησε χώρο για ένα φρέσκο κίνημα. Και τώρα είναι αυτό που μπαίνει μπροστά με λύσεις και προτάσεις. Μια σοβαρή και λογική φωνή. Κάτι που σίγουρα έχει ανάγκη η χώρα.

Α.Γ.: Πόσες ώρες δουλεύεις;

Λ.Π.:  Δουλεύω αρκετές ώρες αλλά δουλεύω. Δεν μου αρέσει να παραπονιέμαι, η ζωή μας πηγαίνει μπροστά κι εμείς κρατάμε το τιμόνι.

φωτό: Θοδωρής Μανωλόπουλος

Α.Γ.: Τον ελεύθερο χρόνο σου πώς τον περνάς;

Λ.Π.:  Μου αρέσει το θέαμα που παίζει με τις αισθήσεις (θέατρο, μουσική, κινηματογράφος) και τα τραπέζια. Όλα τα σημαντικά της ζωής συμβαίνουν γύρω από ένα τραπέζι. Οι αποφάσεις μας, οι χαρές μας, οι λύπες μας. Εμένα μου αρέσει η εικόνα της ζεστής παρέας.

Α.Γ.: Θα ακολουθήσεις τον δρόμο της πολιτικής;

Λ.Π.:  Θα παραμείνω πιστή στην ιδεολογία μου και τις αρχές μου.

Α.Γ.: Η απάντηση είναι ανοιχτή.

Λ.Π.:  Στη ζωή όπως και στην πολιτική σημασία έχει ποιους συναντάς.

φωτό: Θοδωρής Μανωλόπουλος

Λίνα Παπαδάκη: Όλα τα σημαντικά της ζωής συμβαίνουν γύρω από ένα τραπέζι. Οι αποφάσεις μας, οι χαρές μας, οι λύπες μας…

Α.Γ.: Λίνα, πάμε λίγο πίσω; Τι σου έχει μείνει από το Τολό; Αναπολείς πράγματα;

Λ.Π.:  Στο Τολό είναι το σπίτι μου, οι γονείς μου. Δεν έφυγα ποτέ απ’ αυτό. Δεν θέλω να αναπολώ, προσπαθώ να ‘ρχομαι όσο πιο συχνά μπορώ, να κάνω μπάνιο τα καλοκαίρια  στην εφηβική μου παραλία, να ´μαι παρούσα στα μεγάλα οικογενειακά τραπέζια, να κυκλοφορώ στο Ναύπλιο, να περνάω ώρες με τους παιδικούς μου φίλους και φυσικά δεν σταματώ ποτέ να μιλάω για το χωριό μου!  Στην πραγματικότητα η γενιά μου ήταν πολύ τυχερή. Γεύτηκε ωραίες θάλασσες, ωραία φύση, ωραίο κόσμο, ωραίο τουρισμό. Μεγάλωσε στο καλύτερο κομμάτι της Ελλάδας, ένα ανοιχτό φυσικό λιμάνι που φιλοξένησε ανοιχτόχερα αμάγαλμα ανθρώπων, τουριστών, εμπόρων, μεταναστών, δυτικών, ανατολικών. Όλοι μαζί με δουλειές και σπίτια.

Α.Γ.: Δεν σε ενοχλεί κάτι στον τόπο σου, στο Τολό, στο Ναύπλιο;

Λ.Π.:  Θα θελα κάποια πράγματα να ήταν αλλιώς. Αλλά επειδή η δουλειά μου, η δημοσιογραφία με έμαθε τα πράγματα να τα βλέπω από διάφορες πτυχές , πιστεύω πολύ στην επανάσταση της νοοτροπίας. Εμείς πρέπει να αλλάξουμε, εμείς πρέπει να βελτιώσουμε το μέσα και το έξω μας για να πάμε μπροστά. Κάθε τόπος έχει τα προβλήματά του, τα μεγάλα μας προβλήματα όμως σήμερα – και ειδικά στις μέρες αυτές – είναι της καθημερινής μας ζωής. Τα οικιακά μας σκουπίδια επί παραδείγματι, εμείς πρέπει να μάθουμε να τα βάζουμε σε σακούλες και να τα βγάζουμε στους κάδους, όταν ξέρουμε ότι θα περάσει το απορριμματοφόρο και να μην απολαμβάνουμε την αδιαφορία μας στο θέαμα των ξέχειλων κουβάδων.

φωτό: Θοδωρής Μανωλόπουλος

Με τον Σταύρο Θεοδωράκη στο Μέγαρο Μαξίμου