Από εκβαθύνσεις λιμανιών, κρουαζιερόπλοια και μαρίνες έχετε αρκούντως “χορτάσει” οπότε λέω να πούμε και τίποτα άλλο. Ήταν λοιπόν πριν 2 χρόνια, στις 7 Απριλίου του 2014, όταν διατύπωσα δημόσια κάποιες σκέψεις-προτάσεις για το θέμα της εισόδου μιας παραθαλάσσιας πόλης σαν την δική μας, για την δημιουργία ποδηλατοδρόμων και πότε αυτοί έχουν νόημα καθώς και για το άνευ πεζοδρομίου τμήμα από το ΚΕΜΧ έως την Άρια.
Έλεγα λοιπόν, και αποτελεί σταθερή μου πεποίθηση, ότι η δύναμη και το συγκριτικό μας πλεονέκτημα ήταν και είναι η θάλασσα. Ότι η είσοδος του Ναυπλίου θα έπρεπε να είναι από την παραλιακή Ναυπλίου-Ν.Κίου και ότι προς αυτή την θαλάσσια πλευρά πρέπει να αναπτυχθούμε με διάφορους τρόπους, όπως για παράδειγμα με την δημιουργία ενός ποδηλατοδρόμου-πεζόδρομου που έχει αξία μόνο όταν συνδέει περιοχές, όταν έχει αφετηρία και προορισμό.
Ξεκινώντας από το Ναύπλιο και φθάνοντας έως τη Ν. Κίο μέσω ποδηλατοδρόμου ή πεζόδρομου έχεις μίας απίστευτης ομορφιάς διαδρομή, εισερχόμενος δε από αυτή την διαδρομή στο Ναύπλιο έχοντας μπροστά σου το Παλαμήδι, δεξιά σου το Μπούρτζι και ανάμεσα το “κάδρο” της παλιάς πόλης αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις εισέλθει σε μία ακόμη αδιάφορη επαρχιακή πόλη, αλλά ότι έχεις πατήσει το πόδι σου σε μία ξεχωριστή περιοχή.
Τις προτάσεις μου αυτές τις συνόδευα με μερικά σκίτσα-προσχέδια, τα υλικά που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν, κυβόλιθοι-συμπυκνωμένο ψιλό χαλίκι (αγαπημένα υλικά του γράφοντος) και ορισμένους ενδεικτικούς προϋπολογισμούς. Φυσικά όπως ήταν αναμενόμενο υπήρξαν και αντιδράσεις και αντίλογος… περί υδροβιότοπου, περί απαλλοτριώσεων (για την Άρια)…είχα απαντήσει αναλυτικά τότε σε όλα αυτά λέγοντας ότι τα πλάτη των παρεμβάσεων δεν ήταν απαγορευτικά και ότι φυσικά αλίμονό μας αν την στοιχειώδη υποχρέωση μας για ένα πεζοδρόμιο για τον πεζό την υπερνικά το κόστος μίας στενής λωρίδας απαλλοτρίωσης…Έτσι μετά από 2 χρόνια από εκείνη την παρέμβαση μου θεώρησα σκόπιμο να την υπενθυμίσω…(περισσότερα για εκείνη την πρόταση Εδώ).
* Ο Χρήστος Γραμματικόπουλος είναι Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.