ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ, στην γη και στο νερό στρέφεται τώρα η δημοτική αρχή του Δήμου Άργους – Μυκηνών προκειμένου να βρει διεξόδους απ την οικονομική κρίση που εδώ και 20 περίπου χρόνια πνίγει ασφυκτικά την κραταιά κάποτε πόλη της Πελοποννήσου.
Από εμπορικός κόμβος το Άργος άρχισε να ξεπέφτει σε μια αδύναμη αγροτική πόλη με σοβαρά αναπτυξιακά προβλήματα που οφείλονταν στην αδυναμία των τότε αρχών να καταλάβουν τον κίνδυνο που προερχόταν απ τις ΖΟΕ και την έλλειψη Βιομηχανικής ζώνης, βιοτεχνικού πάρκου, αλλά και κτηνοτροφικής ζώνης με αποτέλεσμα, ΖΟΕ, χείμαρροι, βουνά και νησίδες βιομηχανιών να πνίγουν περεταίρω την ανάπτυξη του σχεδίου πόλης. Στον επιπλέον μαρασμό συνέτεινε και η Παγκόσμια κρίση που χτύπησε την πόρτα της χώρας μας και … την πήρε μαζί της.
Η ΣΤΡΟΦΗ της δημοτικής αρχής του Άργους προς την επαναφορά σε λειτουργία του σιδηρόδρομου ναι μεν γέμισε ικανοποίηση του φίλους του μέσου καθώς και τους οικολογικά σκεπτόμενους πολίτες, αλλά να γεννάς ελπίδες χωρίς μια μελέτη βιωσιμότητας, όχι απλά θέτεις σε κίνδυνο μια μελλοντική επένδυση αλλά κινδυνεύεις να απαξιώσεις ένα μέσο μεταφοράς που σ όλη την Ευρώπη παίζει πρωταρχικό ρόλο. Μοιάζει με την χάραξη επί χάρτου ενός «μελλοντικού ποδηλατόδρομου» απ το Ναύπλιο έως την Ν. Κίο που προτείνει ναυπλιώτης πολιτικός χωρίς να υπολογίσει πως από εκεί που θέλει να περάσει τον ποδηλατόδρομο υπάρχει βιότοπος όπου απαγορεύεται ακόμα και η βοσκή. Μα το ποδήλατο οικολογικό μέσο είναι. Σύμφωνοι οικολογικότατο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν διαταράσσει στα συγκεκριμένα σημεία τον υγροβιότοπο που ήδη η αστική πίεση και η εγκληματική για το περιβάλλον επιλογή της τελευταίας νομαρχιακής διοίκησης να μεταφέρει τον δρόμο προς τον υγροβιότοπο, τον έχουν περιορίσει κατά πολύ.
ΤΟ ΛΕΩ βέβαια της νύφης για να τα ακούσει η πεθερά, αφού θα βγουν κάποιοι και θα πουν, άσε το Ναύπλιο και τι μας νοιάζει εμάς στο Άργος. Πιο ανόητη βέβαια θέση απ αυτή δεν υπάρχει αφού τα διοικητικά όρια δεν αναγνωρίζονται απ την φύση. Επομένως ότι πονάει το Ναύπλιο, πονάει και τα Άργος κι αντίστροφα. Ας δούμε λοιπόν τον Ερασίνο. Το ονομάσαμε αλιευτικό καταφύγιο, ενώ ενδόμυχα ονειρευόμασταν Μαρίνα. Όσο για τον βάτο του Τημενίου, εκεί να δεις αγάπη για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής. Κάποιοι ξύπνιοι άρχισαν να τον κόβουν σε οικόπεδα, χωρίς δρόμους, χωρίς αποχετεύσεις, χωρίς τίποτα παρά με μια παράνομη φωτινή πινακίδα να παίρνουν ρεύμα απ την διαφήμιση. Το μεγαλείο της εξυπνάδας. Δώσε στον έλληνα ευκαιρία παρανομίας και να δεις πρωτιές στον κόσμο. Τι κι αν κινδυνεύει να ανέβει η θερμοκρασία στους 8 βαθμούς στον κάμπο και στο Άργος, τι κι αν βλέπει τον απέναντι πως ροχαλίζει αντι να βλέπει θάλασσα, τι κι αν είναι μόλις 3-4 χιλ μακριά απ το σπίτι του, αυτός απολαμβάνει το «εξοχικό του» μέσα σε σύννεφα κουνουπιών.
ΤΩΡΑ όμως θέλει και Κολυμβητήριο. Δεν σκέπτεται το κόστος λειτουργίας. Δεν σκέπτεται την αύξηση των τελών των δήμων, δεν σκέφτεται πως το Ναύπλιο που έτυχε να τόχει δεν το δουλεύει τον χειμώνα γιατί έχει μεγάλο κόστος. Δεν μπορεί ο γείτονας νάχει σκάφος πάνω από 5 μέτρα, 7 εμείς να του μπούμε στο μάτι κι ας τόχουμε αραχτό να μην πληρώνουμε φόρους.