Καθήλωσε την Επίδαυρο το ΚΘΒΕ

Χωρίς ανάσα άφησε τους θεατές του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου ο Λιθουανός Τσέζαρις Γκραουζίνις, που σκηνοθέτησε το έργο «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου, με σεβασμό στον χώρο και τον θεσμό.

Η παρουσία ουσιαστικά σκηνικού – που περιορίστηκε σε δύο ξύλινες σκάλες – πέρασε απαρατήρητη, αφού οι ίδιοι οι ηθοποιοί με τις κινήσεις τους και την εξαιρετική απόδοση του ρόλου τους γέμιζαν το χώρο και έδιναν το στίγμα της πολιορκημένης πόλης, καθώς και τα συναισθήματά τους με τον καλύτερο τρόπο, δημιουργώντας παράλληλα μια γέφυρα επικοινωνίας με τους θεατές.

Ο χορός δείχνοντας το ένστικτο της επιβίωσης και βγάζοντας με κάθε τρόπο έντονα συναισθήματα προς τα έξω, είχε άριστη παρουσία και ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις της συγκεκριμένης παράστασης.

Επίσης, η μουσική του Δημήτρη Θεοχάρη, ήταν συμβατή με τον χώρο, έδινε έμφαση και προκαλούσε και τον πιο απρόσεκτο θεατή να παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα.

Τι ήθελε όμως να δώσει στο κοινό ο δημοφιλής σκηνοθέτης, παρουσιάζοντας με τον δικό του τρόπο το έργο «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου;

Σημειώνει ο ίδιος: «Φαίνεται πως όλοι μας –όχι μόνο οι Έλληνες αλλά όλοι όσοι μένουμε στην Ευρώπη– ζούμε με την αίσθηση πως κάποιοι εξαιρετικά απειλητικοί εχθροί στέκονται έξω από τα εύθραυστα τείχη της συνηθισμένης, μίζερης αλλά βολικής –ακόμη–  ζωής  μας.

Δεν γνωρίζουμε το όνομα του εχθρού – ο εχθρός έχει πολλά προσωπεία, πολλά ονόματα. Μερικές φορές μοιάζει πως ο χειρότερος εχθρός μας έχει το ίδιο πρόσωπο με εμάς τους ίδιους, το ίδιο όνομα.

Χρειαζόμαστε μια τραγωδία, προκειμένου να ανακαλύψουμε ξανά ότι είμαστε άνθρωποι και μας ενώνει η κοινή ανθρώπινη μοίρα. Το σίδερο και το ατσάλι θα γίνουν σκόνη, εμείς θα παραμείνουμε.

Όλοι οι συντελεστές των «Επτά επί Θήβας» αντιμετωπίζουμε την εξής πρόκληση: προσπαθούμε να ερευνήσουμε πώς το κοινό μας ένστικτο επιβίωσης μπορεί να συμβαδίσει με την ανάγκη που έχουμε κληρονομήσει από τους προγόνους μας και είμαστε υποχρεωμένοι να περάσουμε στα παιδιά μας, την ανάγκη να παραμείνουμε άνθρωποι, παρά τον φόβο, την ανασφάλεια, την απελπισία».

Άκης Γκάτζιος