Στις 29 Αυγούστου 1949 τα όπλα των δύο αντιμαχόμενων πλευρών σίγησαν στο Γράμμο, σηματοδοτώντας το τέλος του Ελληνικού εμφύλιου σπαραγμού . Το ίδιο βράδυ εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος , αλλά και άμαχοι κάτοικοι ορεινών χωριών που είχαν καταλάβει οι αντάρτες , γυναικόπαιδα και κομματικά στελέχη του ΚΚΕ περνούσαν τα σύνορα προς την Γιουγκοσλαβία , διασκορπιζόμενοι στην συνέχεια σε όλα τα Ανατολικά κράτη , με τον μεγαλύτερο όγκο να εγκαθίσταται στην τότε Σοβιετική Ένωση .
Στις 16 Οκτωβρίου του 1949 , από το ελεγχόμενο ραδιόφωνο του Βουκουρεστίου ο Νίκος Ζαχαριάδης Γεν. Γραμματέας του ΚΚΕ έστελνε το περίφημο μήνυμα προς τους συντρόφους του , αλλά και την Ελλάδα: «βάζουμε το όπλο παρά πόδα». Στην ουσία ο Ζαχαριάδης ανακοίνωνε την απόφαση της 6ης ολομέλειας της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. που είχε γίνει μια εβδομάδα νωρίτερα στις 9 Οκτωβρίου , που σηματοδοτούσε και τυπικά τη λήξη του Εμφυλίου , που ταλάνισε την Χώρα αφήνοντας πίσω του δεκάδες χιλιάδες νεκρούς , αλλά ταυτόχρονα εξέπεμπε την προειδοποίηση «ότι ο Εμφύλιος δεν είχε τελειώσει , αντίθετα με το όπλο παρά πόδα , ανέμενε τις συνθήκες που θα επέτρεπαν τη συνέχισή του»!…
Μετά από 67 χρόνια , παρά το ότι αυτή η απόφαση δεν έχει ανατραπεί από καμιά άλλη ολομέλεια, γνωρίζουμε πλέον ότι αυτοί οι λεονταρισμοί δεν είχαν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Ήταν όμως ενδεικτικοί της νοοτροπίας που διαπότιζε βαθειά την κομμουνιστική ηγεσία. Μιας νοοτροπίας ρεβανσισμού που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στην φράση: «χάσαμε μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο». Ο πόλεμος θα συνεχιστεί ήταν το μήνυμα. Ευτυχώς η πραγματικότητα τους διέψευσε!… Και κυρίως τους διέψευσε ο ίδιος ο Ελληνικός λαός που πέταξε στα σκουπίδια τα πάθη και τα μίση, ακόμα και τα πιο προσωπικά κι έπεσε με τα μούτρα στον αγώνα να ξανακτίσει τη ζωή του και μια νέα Ελλάδα. Η περίοδος 1950-1967 ήταν η πιο δημιουργική γι’ αυτή τη χώρα!…
Όσον αφορά τις διώξεις εναντίον αριστερών από τις μετέπειτα δεξιές κυβερνήσεις κακώς έγιναν, αλλά στηρίχτηκαν στα αδικήματα της «ένοπλης απόπειρας ανατροπής του κράτους», η προστασία του οποίου ήταν και είναι συνταγματικά επιβεβλημένη. Από την άλλη φανταστείτε τι θα είχε γίνει αν επικρατούσαν οι αριστερές δυνάμεις… Μόνο φρίκη μπορεί να αισθανθούν οι γενιές που ανδρώθηκαν από το 1950 μέχρι το 1989, που λογικά με την πτώση του τείχους κατέρρευσε και ο «υπαρκτός σοσιαλισμός»!!!…
Εκτός από τον Τσίπρα και την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που επαναλαμβάνουν πανομοιότυπα, μετά από τόσα χρόνια, τη ρεβανσιστική ρητορεία του Ζαχαριάδη, για να υπερασπιστούν την κυβίστηση και την υπογραφή της συμφωνίας με τους Εταίρους…
Εξηγώντας «αντιμνημονιακά» το γιατί υπέγραψε το νέο μνημόνιο ο ίδιος ο Τσίπρας στον κομματικό ραδιοσταθμό «στο Κόκκινο» προσέφυγε στον Λένιν και το πόνημά του «Αριστερισμός, παιδική ασθένεια του Κομμουνισμού» υποστηρίζοντας ότι «οι συμβιβασμοί είναι μέρος της επαναστατικής τακτικής». Μάλιστα παρομοιάζοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση με έναν ληστή που έρχεται «και σου ζητάει με το όπλο παρατεταμένο τα λεφτά σου (!!!) ή τη ζωή σου». Επικαλείται και πάλι τον Λένιν λέγοντας: «Εσύ ως επαναστάτης τι πρέπει να κάνεις; Να του δώσεις τη ζωή σου; Όχι, θα του δώσεις τα λεφτά σου ώστε να συνεχίσεις να ζεις και να αγωνίζεσαι. Άρα δεν γίνεσαι συνένοχος με το ληστή, απλά κάνεις έναν άθλιο συμβιβασμό χωρίς να γίνεσαι συνυπεύθυνος με τη ληστή!. Τα έλεγε ο Λένιν αυτά τότε»!…
Βέβαια κανείς από τους άθλιους δημοσιογράφους του κόμματος δεν του έκανε την απλή ερώτηση: «Είναι ληστής η Ε.Ε.; ή ζητάει πίσω τα δανεικά λεφτά που μας έδωσε για να επιβιώσουμε; »…Τη θέση αυτή ανέλαβαν μετά να τεκμηριώσουν οι αρθρογράφοι της «Αυγής» και διάφοροι «θεωρητικοί» και ερμηνευτές της επαναστατικής μαρξιστικής – λενινιστικής θεωρίας, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, μαζί με τα μούσια, τις μπότες, τα αμπέχονα και τα άλλα επαναστατικά εξαρτήματα, στα αμφιθέατρα, τα κομματικά γραφεία και αργότερα στα ταβερνάκια των Εξαρχείων και των πέριξ… Περιττό να τονίσουμε ότι όσοι περάσαμε τότε, σαν «ενθουσιώδεις επαναστάτες» από αυτούς τους σχηματισμούς και «γαλουχηθήκαμε» με αυτές τις θεωρίες και τα τσιτάτα, τα θεωρούμε εδώ και χρόνια σαν τα «ποντιακά ανέκδοτα»…
Παρ’ όλα αυτά, ο κεντρικός ιδεολογικός εξοπλισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μαρξισμός – λενινισμός και η ελληνική κρίση αντιμετωπίζεται από τον αρχηγό και τα στελέχη του με βάση αυτόν. Έχοντας πυροδοτήσει επί χρόνια το λόγο του μίσους, που ηγεμόνευσε και ηγεμονεύει στην ελληνική κοινωνία, συνεχίζουν να στοχοποιούν την Ευρώπη, την Γερμανία και την εγχώρια «Πέμπτη φάλαγγα» γιατί χωρίς την ύπαρξη εχθρών δεν έχουν πλέον λόγο ύπαρξης οι ίδιοι. Κατά συνέπεια, με τη λογική του «όπλου παρά πόδα» και οι εχθροί συνεχίζουν να υπάρχουν κι εμείς φαντασιωνόμαστε ότι συνθηκολογήσαμε προσωρινά, αλλά «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι»…
Το ερώτημα είναι αν αυτή η «αντιμνημονιακή» ρητορεία που συνοδεύει τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σχήμα λόγου κενό περιεχομένου, ή αν συνιστά πραγματικά πολιτική στρατηγική! Τα γεγονότα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για πολιτική στρατηγική, στην οποία διαφώνησε η αριστερότερη πλατφόρμα μόνο επί της τακτικής: αυτοί ήθελαν την εξ εφόδου κατάληψη της εξουσίας (και του Νομισματοκοπείου…) οι δε Τσιπρικοί την σταδιακή, πράγμα που υλοποιούν καθημερινώς με στελέχωση κρίσιμων πόστων από δικούς τους, με μοναδικό κριτήριο την κομματική προσήλωση… περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για την υλοποίηση του επόμενου γύρου της σύγκρουσης με την «ευρωζωνική φυλακή» με την οποία είμαστε σε πόλεμο, άσχετα αν προσωρινά συνθηκολογήσαμε και ο Τσίπρας ανταλλάσσει δημόσιους ασπασμούς με τον Γιούνκερ και τη Μέρκελ!…
Η αντιμνημονιακή ρητορεία με το όπλο παρά πόδα είναι μύθος πολιτικής στρατηγικής! Όταν διακηρύσσεις σε όλους τους τόνους ότι είσαι σε πόλεμο είναι προφανές ότι αυτός που έχεις ορίσει ως εχθρό δεν θα καθίσει με σταυρωμένα χέρια. Και βεβαίως ο συσχετισμός δυνάμεων είναι εις βάρος σου… Επιπλέον αυτή η ρητορεία είναι αδιέξοδη, υπονομεύοντας και κάθε πιθανότητα μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ευρωπαϊκό κόμμα. Ποιος θα πάρει στα σοβαρά αυτούς τους βαθειά αναχρονιστικούς ιδεολογικά ανθρώπους της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και την πλήρη αδυναμία τους να εκπονήσουν ένα οποιοδήποτε πολιτικό σχέδιο, πέραν της λαϊκιστικής καταγγελίας των «εχθρών» του νεοφιλελευθερισμού της Γερμανίας, του Σόιμπλε, της Ευρώπης, με την επίκληση αναχρονιστικών αποσπασμάτων από λενινιστικές δοξασίες;
Πρόκειται για το ιδεολογικό αδιέξοδο ενός πολιτικού σχηματισμού που συνεχίζει να σκέπτεται και να δρα με όρους του προηγούμενοι αιώνα που έχουν οριστικά και αμετάκλητα ξεπεραστεί, αφού στοίχισαν στην ανθρωπότητα λουτρά αίματος, στο όνομα μιας ακαθόριστης «σοσιαλιστικής αναδιοργάνωσης» της κοινωνίας. Μπορεί η ελληνική κοινωνία να εγκλωβιστεί τον 21ο αιώνα της καλπάζουσας τεχνολογίας με τέτοιο αναχρονισμό; Η απάντηση είναι δική της.
Υ.Γ. Όσον αφορά τους συνεταίρους του ΣΥΡΙΖΑ τους ΑΝΕΛ αυτοί δεν ζητάνε και πολλά για να λένε ναι σε όλα. Ένα υπουργείο για τον αρχηγό και 2-3 υφυπουργεία για τους απαιτητικούς. Ένα ξεροκόμματο δηλαδή!…
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι εκτελεστικός Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και Τ. Πρόεδρος της Ένωσης Επαρχιακού Τύπου.