ΣΥΝΗΘΩΣ όταν μιλάμε για σκύλευση αναφερόμαστε στην διαρπαγή των ενδυμάτων και των όπλων εχθρού που έχει σκοτωθεί. Ο όρος δεν αναφέρεται στον ανθρώπινο πόνο και πως θα μπορούσε άλλωστε αφού ο πόνος δεν είναι υλικό αγαθό. Πράγματι δεν είναι αλλά τι είναι ένα υλικό αγαθό. Ένα χρήσιμο αντικείμενο που έχει αξία, που αποκτά αξία, υπεραξία και μπορεί να την καρπωθεί κάποιος, να την επενδύσει προς ίδιον όφελος, να την εμπορευτεί.
ΥΠΟ ΑΥΤΗΝ την μορφή ας δούμε τον ανθρώπινο πόνο, το τραυματισμένο συναίσθημα. Δεν είναι λίγες οι φορές που σε όλους μας γίνεται αντιληπτό πως το “δάκρυ” των τηλεοπτικών εκπομπών, των πολιτικών, των δημοσιογράφων και κατ απομίμηση αυτών του απλού πολίτη, δεν περιέχει μόνο αισθήματα ανθρώπινης ταύτισης με τον πάσχοντα-ες, ως συμπάσχοντες συνάνθρωποι, αλλά και προθέσεις εκμετάλλευσης του πόνου και μέσω της σύγκλησης κοινών συναισθημάτων στην καπήλευση αυτών προς ίδιον όφελος.
ΕΙΝΑΙ η περίπτωση, όπου η σκύλευση του νεκρού δεν αφορά τα όπλα ή τον ρουχισμό του, αλλά τον πόνο του χαμού του, ο οποίος μεταφράζεται σε ψήφους, σε δημοσιότητα, σε πρωτοσέλιδα, σε οικονομικό ή πολιτικό όφελος το οποίο δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τα ανθρώπινα συναισθήματα των συμπασχόντων, παρά μόνο με την στυγνή εκμετάλλευση του θνήσκοντος, την σκύλευση της μνήμης του.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ γίναμε μάρτυρες το τελευταίο διάστημα πολλών “Τατιάνων” και “Μένιων”, που φρόντισαν να εντάξουν στο βιογραφικό τους τα δάκρυα για τον ‘Κωστάκη”, την ΄”Ασπασία” και για όσους συνανθρώπους μας η μοίρα ήταν σκληρή απέναντί τους, αλλά παράλληλα και το δημόσιο αίσθημα έτοιμο να συγκινηθεί.
ΔΕΝ ΕΊΔΑΜΕ ούτε ένα δάκρυ γι αυτούς που βγάζουν απ τους κάδους των σκουπιδιών τα προς το Ζην, ούτε για τα παιδάκια των προσφύγων και τους γονείς τους που βρέθηκαν χωρίς πατρίδα. Όμως και γι αυτά υπάρχει η σκύλευση του πόνου τους, μόνο που εδώ το δάκρυ αντικαθίσταται από το μίσος γιατί αυτό βολεύει εκείνους που πίσω από αυτό θα φροντίσουν να ανέλθουν πολιτικά και κοινωνικά.
(Άκης Ντάνος 2016/11/03)