Η επιλογή της Μαρώς Σεφέρη να δημοσιεύσει μια γυμνή φωτογραφία της τραβηγμένη τον Αύγουστο του 1938, στην Ασίνη, στον Α΄ τόμο με τίτλο: «Σεφέρης και Μαρώ. ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ (1936 -1940)», που εξέδωσε η Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηρακλείου, το 1989, σε φιλολογική επιμέλεια Μ. Ζ. Κοπιδάκη, λειτουργεί ως υπερρεαλιστική απελευθερωτική καλλιτεχνική χειρονομία.
Μάλιστα η φωτογραφία της Μαρώς, ανάμεσα στην επιστολή της προς τον Γιώργο Σεφέρη, σελ. 294-297, με συχνές αναφορές σε κορυφαία ποιήματά του, όπως το «Επιφάνια, 1937», ή το «Ο βασιλιάς της Ασίνης», εξακτινώνεται ως όχημα ποίησης μέσα στη ζωή του ποιητή. Είχε τη συνείδηση πως το σώμα της ως αυταξία είναι καθολικός πομπός ποιητικής έμπνευσης και ερωτικής απογείωσης. Απόσπασμα της επιστολής:
Γράμμα της Μαρώς
22 Αυγούστου (1938), Πόρος.
«Αντρα μου, Καλή σου μέρα! Εχω να γράψω πολλά γράμματα, μα δεν μπορώ, αρχίζω σε σένα και μετά θα σκεφθώ πάλι και πάλι εσένα. Είμαι ήσυχη στο κρεβάτι, θα μείνω όλη τη μέρα.
Εγώ όμως… Σκέπτομαι πως Τολό και πάλι Τολό, κι ας ήταν το στρώμα μας, από φύκια, βαλμένα εκεί στη γωνιά της κάμαρας πάνω σε κάτι ξύλινες τάβλες.
Τι σκληρό που ’ταν! Και τι ωραία που κοιμόσουν εσύ! Μα είσαι πολύ εύκολος, κι εδώ τούτες τις μέρες στο στενό σου κρεβάτι αισθανόσουν βασιλιάς. Τι περίεργο, όλο η λέξη ‘‘βασιλιάς’’ έρχεται και ξανάρχεται. Λες να ’ναι από το ‘‘Βασιλιάς της Ασίνης’’ μας;[…] Λοιπόν, πριν κλειστούμε στα σπίτια μας για τον χειμώνα, μου χρωστάς ακόμη ένα Πόρο με πολλούς περιπάτους. Σε περιμένω. Σε τρεις μέρες θα ’μαι καλά πάλι και ξεκούραστη. Δεν έχω φέρει μαζί μου τα ποιήματά σου, γιατί δεν υπάρχουν (;), με βασανίζουν.
Αλλοτε το δικό μου το ’ξερα, τώρα τα χάνω, κομπιάζω, θέλω να πω τα ‘‘Επιφάνια’’. Ολο ψιθυρίζω: Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων. Οχι πια, αγάπη, παγωμένο, όχι. Είναι δικό μας, ολοτρόγυρά μας, το χαιρόμαστε. Ελα πάλι να πάμε πέρα στο φάρο να χαθούμε στα νερά τα ολοκάθαρα και τα ζεστά.
Αρκετά κρατήσαμε τη ζωή μας, αρκετά πονέσαμε. Φτάνει, όχι άλλο. Σταματώ. Με πήρε ο κατήφορος της φρίκης… Πάλι ξαστόχησα. Είμαι αδιόρθωτη. Τα κοχύλια περιμένουν να τα κρατήσεις μέσα στη ζεστή σου παλάμη, αλλιώς μπορεί να μαραθούν. Κι όπως είπες – ‘‘δεν έχουμε καιρό’’. ΜΑΡΩ
Το ύφος της Μαρώς, οι λέξεις που χρησιμοποιεί στην επιστολή της προς τον Σεφέρη είναι βγαλμένα από τα ποιήματα του ποιητή. Η γυμνή φωτογραφία της δίπλα στη συγκεκριμένη επιστολή με τη λεζάντα «Η Μαρώ στην παραλία της Ασίνης, Αύγουστος του 1938», είναι ένα αυτοτελές ποίημα ή τόπος των ποιημάτων;
Του Παναγιώτη Γεωργουδή (efsyn.gr)