Σύμφωνα με τον Krueger, όπου υπάρχει πλήρης έλλειψη πολιτικών ελευθεριών δεν υπάρχει κίνδυνος τρομοκρατίας, γιατί στις χώρες αυτές, όπου ακόμα και η σκέψη σε στέλνει φυλακή, είναι αδύνατον να οργανωθεί τρομοκρατική οργάνωση.
Στις χώρες με πλήρη πολιτική ελευθερία η τρομοκρατία δεν χρειάζεται, αφού οι πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές γίνονται γρήγορα. Επομένως, εκεί όπου η τρομοκρατία ανθεί είναι στις χώρες, όπου υπάρχουν λίγες πολιτικές ελευθερίες, διότι οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών δεν είναι αρκετά δικτατορικές, για να τσακίσουν τρομοκρατικές οργανώσεις, αλλά ούτε αρκετά φιλελεύθερες, ώστε να συμβούν γρήγορα πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές.
Η τρομοκρατία μπήκε για καλά στη ζωή μας. Δεν είναι θεαματική. Όπως τότε με τις αεροπειρατείες. Δεν έχει τα χιλιάδες θύματα. Όπως τότε στους Δίδυμους Πύργους, στη Νέα Υόρκη, το Σεπτέμβριο του 2001. Δεν έχει «στόχους». Όπως στην τρομοκρατία, που μας βασάνισε, εμάς στην Ελλάδα, στη Μεταπολίτευση και τις πρώτες δεκαετίες της. Είναι καθημερινή. Στα πόδια μας. Απ’ τους ανθρώπους της «διπλανής πόρτας». Από φίλους, που γεννηθήκαμε, περίπου, τον ίδιο χρόνο. Με δεσμούς ταξικούς, καμιά φορά, ιδεολογικούς ή μάλλον συντροφικούς. Και μια βασική αίσθηση. Το χτύπημα τη τρομοκρατίας το περιμένεις ακόμα και στο επόμενο λεπτό.
Δεν είναι βέβαιο ότι σε ξέρουν οι τρομοκράτες. Ούτε με τα γενικά χαρακτηριστικά σου. Είσαι «εχθρός», γιατί υπάρχεις. Γιατί βρέθηκες στο δρόμο τους. Γιατί κοιμάσαι στην ίδια γειτονιά. Γιατί δεν σε χωρίζει τίποτα από αυτούς. Ούτε υπολογίζουν σε κάτι από σένα. Όλα είναι «χύμα» μέσα στο μυαλό του τρομοκράτη. Τα σωματικά χαρακτηριστικά σου. Τα ιδεολογικά σου σημάδια. Τα ταξικά σου χαρακτηριστικά. Δεν ξεχωρίζεις σ’ αυτούς αν είσαι πλουτοκράτης ή εργάτης. Αν το σπίτι, που σε στεγάζει, έχει ή δεν έχει κήπους. Αν είναι ταπεινό, αλλά επαρκές. «Χύμα» είναι στο μυαλό τους αν πρόλαβες να γευτείς αρκετά χρόνια απ’ τη ζωή σου, ή έμεινες με τη δίψα, που σου γενούν όλα τα οράματα.
Ο τρομοκράτης θέλει να σε καταστρέψει, να σε φέρει στην άγνωστη, γι’ αυτόν, χώρα του μηδέν. Να καταστρέψει όλη σου την ύπαρξη. Να σβήσει την αναπνοή σου. Να σβήσει τη μνήμη σου. Την προσωπική και τη συλλογική. Το παρόν και το παρελθόν. Τον πολιτισμό των πατεράδων σου. Σαν να ομολογεί έτσι ότι ο κόσμος του είναι μικρός. Τόσο μικρός! Σαν να θέλει να τον μισήσεις πριν σε εκμηδενίσει. Αυτή είναι η μεγαλύτερή του εκδίκηση. Η πιο σκληρή. Αυτή, που ανταποκρίνεται στον σκοτεινό του κόσμο.
Άλλες φορές για οικονομικούς σκοπούς άλλες με φόντο τον ισλαμικό φονταμενταλισμό κι άλλες για “ψευτοιδεολογικούς” λόγους το θύμα είναι ένα και δεν είναι άλλο από τον ανυποψίαστο άνθρωπο που δεν έφταιγε σε τίποτα. Πρόσφατα τα παραδείγματα κάθε είδους τρομοκρατίας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Αυτόν τον τρομοκράτη, μην τον αφήσεις να σε «παίξει» σε υπόγειες σκοτεινές ιδεολογικές στοές. Μην τον αφήσεις να πειράξει τον κόσμο σου. Τις αξίες σου. Αυτές τις φοβάται και αυτές τον τρομοκρατούν πιο πολύ και από τα δικά σου όπλα. Δεν σου λέω να του χαρίσεις τον κόσμο σου. Πες του, όμως, πειστικά, πως εκεί τον περιμένουμε. Χωρίς καμιά έκπτωση.