H νέα θεατρική παραγωγή του Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδας συνεχίζεται στη χειμερινή σκηνή του Πολυχώρου Πολιτισμού ARTίκι “Μαράικε Ηλιού Ντε Κόνινγκ”, στο Κρανίδι Ερμιονίδας έως τo Σάββατο 22 Απριλίου.
Με μεγάλη επιτυχία συνεχίζονται οι παραστάσεις της νέας θεατρικής παραγωγής του Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδας, του έργου «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Φ. Γκ. Λόρκα, που ανέβηκε στη χειμερινή σκηνή του Πολυχώρου Πολιτισμού ARTίκι “Μαράικε Ηλιού Ντε Κόνινγκ”, στο Κρανίδι Ερμιονίδας, το Σάββατο 4 Μαρτίου για 10 παραστάσεις και παρατείνεται για δύο επιπλέον, την Παρασκευή 21 και το Σάββατο 22 Απριλίου 2017.
Την πρεμιέρα, που έγινε το Σάββατο 4 Μαρτίου στο κατάμεστο θέατρο, τίμησε με την παρουσία του ο καθηγητής, λογοτέχνης και κριτικός θεάτρου, φίλος και επίτιμο μέλος του Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδας, κ. Κώστας Γεωργουσόπουλος. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της εισαγωγικής του ομιλίας.
Εισαγωγή στο έργο από τον Καθηγητή Κώστα Γεωργουσόπουλο
Κυρίες και Κύριοι,
Το έργο «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» είναι το τελευταίο έργο του Λόρκα. Η πρεμιέρα του έγινε λίγο πριν από το θάνατό του.
Ο Λόρκα ήταν ένας ποιητής ο οποίος καλλιέργησε τον λαϊκό υπερρεαλισμό. Ήταν ένας υπερρεαλιστής ποιητής ο ίδιος –ο υπερρεαλισμός ήταν η μεγάλη μόδα της εποχής του- αλλά είχε λαϊκές βάσεις, με την έννοια ότι εύρισκε το παράλογο και το υπερφυές μέσα στην μεγάλη παράδοση της Ισπανικής λογοτεχνίας και ιδιαίτερα της δημώδους. Ο Λόρκα έγινε ένας πρέσβης στην Ισπανία αυτής της λογοτεχνικής μόδας, η οποία γεννήθηκε στο Παρίσι. Όλα του όμως τα έργα πηγάζουν από την παράδοση.
Το έργο αυτό είναι μοναδικό. Διότι βεβαίως ανήκει στον λαϊκό υπερρεαλισμό, ο οποίος όμως έχει βαθιές ρίζες στην ηθογραφία. Ηθογραφία δεν σημαίνει γραφικότητα, όπως συνηθίζουμε να θεωρούμε στην Ελλάδα, αλλά η έννοια της ηθογραφίας μπορεί σήμερα να επεκταθεί και να ερμηνεύσει όχι μόνον τον Λόρκα, αλλά ακόμα και τον Τσέχωφ, όλους δηλαδή τους μεγάλους συγγραφείς που καταγράφουν τα ήθη της εποχής τους μέσα από τις σχέσεις των ανθρώπων με την παράδοση.
Ο Λόρκα λοιπόν είναι ένας μεγάλος ηθογράφος. Το έργο αυτό είναι ένα ηθογραφικό έργο, που ξεκινά από ένα βασικό χαρακτηριστικό των πρωτογενών πολιτισμών, που έχει σχέση με το πένθος: έχουμε ένα πένθος, που δίνει την ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα δράμα πρώτου μεγέθους.
Είναι μια οικογένεια όπου έχει χαθεί ο πατέρας. Ενώ όλες οι κοινωνίες οι λαϊκές είναι μητριαρχικές, ανεξάρτητα αν ο πατέρας φέρνει την τροφή και έχει την ευθύνη της οικονομίας του οίκου, τη διαχείριση όμως του οίκου την έχει η μητέρα. Έτσι λοιπόν όταν εκείνος χαθεί, η μητέρα επεκτείνει τη δράση της, ή ακόμα και την ηγεμονία της, υποκαθιστώντας τον πατέρα και γίνεται φύλακας ηθών, εθίμων, νόμων και συμπεριφορών. Έτσι λοιπόν αυτό είναι ένα έργο όπου λείπει ο πατέρας. Είναι ένα σπίτι γυναικοκρατούμενο -μόνο γυναίκες- οι οποίες κλείνονται μέσα στα τείχη, σφραγίζοντας κάθε επιθυμία, κάθε βουλιμία, κάθε όρεξη: όρεξη για έξοδο, όρεξη για έρωτα, όρεξη για πρωτοβουλίες. Τα πάντα ξεκινούν και τελειώνουν στην ηγεμονία της μάνας, η οποία σαν βασίλισσα-μέλισσα στην κυψέλη έχει ουσιαστικά την ευθύνη για την κίνηση των μελισσών. Αυτό βέβαια δημιουργεί τρομακτικά προβλήματα, γιατί έχει να κάνει με νέα κορίτσια, τα παιδιά της, έφηβοι, με τις ανησυχίες τους και με τις ορέξεις τους, την τάση να ζευγαρώσουν, ενώ έξω, όπως ακριβώς στο ποίημα του Διονύσιου Σολωμού «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», ολόκληρη η φύση οργιάζει.
Τα πάντα γύρω πολιορκούν. Η φυσιολογική ζωή πολιορκεί τα πάντα. Κλείνονται και είναι υποχρεωμένες να αυτοκτονούν υπαρξιακά, ακόμα και να κάνουν λοβοτομή. Αυτό είναι το «Σπίτι …» (έχει σημασία η λέξη «σπίτι» στον τίτλο), δηλαδή ένας οίκος, μια κυψέλη προστασίας, ένας χώρος όπου ελέγχονται τα ήθη και αυτό δημιουργεί ανθρώπινες εκρήξεις απόστασης, επανάστασης και μια ποικιλία από αντιδράσεις -από την ανυπακοή, έως την επανάσταση και την αυτοκτονία. Ένα έργο που ασκεί βαθειά κριτική στην εποχή του, γραμμένο στη δεκαετία του ’30 στην Μεσευρώπη -με τις μεγάλες επαναστάσεις, από την γαλλική μέχρι τη ρωσική- όπου υπάρχουν ακόμα πρωτόγονες μορφές κοινωνιών που δημιουργούν αδιέξοδα.
Μια καταπληκτική τοιχογραφία γυναικών, μια ποικιλία πορτρέτων γυναικείας ψυχολογίας, συμπεριφοράς και ευαισθησίας.
Καλωσόρισμα από τον Δημήτρη I. Σίδερη, Πρόεδρο Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδας & Σκηνοθέτη του έργου
Αγαπητοί Φίλοι,
Ο Θεατρικός Όμιλος Ερμιονίδας με ιδιαίτερη χαρά παρουσιάζει την πρώτη θεατρική του παραγωγή για το 2017, το κλασσικό αριστούργημα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» (1936), σε μετάφραση Νίκου Γκάτσου.
Μια τραγωδία για τη γυναίκα σε κάθε σημείο της γης.
Έργο ηφαιστειακών και μητριαρχικών παθών και συγκρούσεων, στροβιλίζεται γύρω από τα όρια της ατομικής ελευθερίας και των τυραννικών προκαταλήψεων. Ένα ψυχογράφημα εσωτερικών διεργασιών, που αποτυπώνουν τη μάχη δύο αντιθετικών δυνάμεων, τη συντήρηση ενός ασφυκτικού ηθικού κώδικα και την απελευθέρωση των ζωτικών ανθρώπινων ορμών.
Ένα έργο εμβληματικό, ένα έργο δύσκολο και πραγματικά είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος για όλη τη δουλειά που έκαναν τα μέλη της ομάδας. Τους ευχαριστώ όλους. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω για τη συμμετοχή τους τα νέα παιδιά που παίρνουν μέρος για πρώτη φορά και πραγματικά είναι ένα άνοιγμα που το έχουμε ανάγκη, για να μπορέσουμε να ανανεώνουμε το έμψυχο υλικό μας.
Με ιδιαίτερη χαρά καλωσορίζουμε τον εκλεκτό καθηγητή, λογοτέχνη, κριτικό θεάτρου, Φίλο και Επίτιμο Μέλος του Ομίλου μας, κ. Κώστα Γεωργουσόπουλο που μας κάνει την τιμή να είναι απόψε μαζί μας και τον καλούμε να κάνει μια εισαγωγή στο έργο.