Πρός τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀργολίδος
Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν
ἅδου τὴν καθαίρεσιν,
ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν,
καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον,
τὸν μόνον εὐλογητόν τῶν Πατέρων,
Θεόν καὶ ὑπερένδοξον.
Ἄν ὑπάρχει ἀκόμη στὸν κόσμο ἐλπίδα,
ἄν ἀξίζει νὰ ζεῖ κανείς μέσα στὸν πόνο
κι ἄν ὑπομένουμε τὴν κοπιαστική πορεία
τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς,
εἶναι γιατί ὑπάρχει τὸ Πάσχα τοῦ Κυρίου.
Τίποτα δὲν ἔχει νόημα ἄν “Χριστός οὐκ ἐγήγερται”.
“Ἐλεεινότεροι πάντων ἀνθρώπων ἐσμέν”, κατά τὸν Ἀπόστολο Παῦλο.
Ἀπ᾿ ἐκείνη τὴν ἡμέρα, “τῇ μία τῶν σαββάτων”, στὴν Ἱερουσαλήμ, ἀνατράπηκε ἡ πορεία τοῦ κόσμου πρὸς τὸ χάος, καὶ ὁδηγήθηκε θριαμβευτικά στὴ ζωή. Ὁ Χριστός, ὡς νικητής τοῦ θανάτου, χαρίζει σὲ ὅλους τὴ νίκη κατά τῆς φθορᾶς.
Νὰ, γιατί ὑπάρχει ἐλπίδα ποὺ κυοφορεῖ ὑπομονή καὶ ἀντοχή στὴν ἀνθρώπινη προσωπική ἱστορία. Νὰ, γιατί μπορεῖ νὰ ὑπάρχει πραγματική χαρά καὶ ἀγαλλίαση καρδίας.
Ὅμως γιὰ νὰ εἶναι αὐτά χειροπιαστές πραγματικότητες, χρειάζεται νὰ ζήσουμε ἀληθινά Θεό καὶ ὄχι ψευδαίσθησή Του. Ἡ Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ, μὲ τὸν τρόπο ζωῆς της καὶ τὰ μυστήρια, μᾶς εἰσάγει στὴν ἐμπειρία τῆς σταυροαναστάσιμης ζωῆς τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἁγίων Του. Ἔτσι, ὅσοι θέλουν νὰ ζήσουν τὴν ἀνεκλάλητη χαρά, τὴν εἰρήνη τῆς καρδίας, τὴν ἐλπίδα τῆς ἀνάστασης, θὰ πρέπει νὰ ζήσουν τὸ γεγονός τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας προσώπων ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Αὐτό βέβαια σημαίνει ὑπέρβαση τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μας ποὺ ἐμφωλεύει ὕπουλα ἐντός μας, κι ἐκφράζεται ὡς αὐτάρκεια στὸ λογισμό, στὶς ἐπιθυμίες καὶ στὶς πράξεις μας.
Ἡ πορεία ἀπό τὴν φιλαυτία στὴν ἀγάπη, ἀπό τὴν αὐτάρκεια στὴν ταπείνωση κι ἀπό τὸν ἐγωκεντρισμό στὸν Χριστοκεντρισμό, εἶναι οὐσιαστικά πορεία ἀπό τὸ θάνατο στὴ ζωή. Μιὰ νέα κατάσταση ἀρχίζει νὰ ἀνατέλλει στὸ σκοτάδι τῆς ὕπαρξής μας, νέο φῶς –τὸ φῶς Του- καταυγάζει τὴν ψυχή καὶ τὸ σῶμα.
Ἄς μὴν εἶναι ἀδελφοί ἀγαπημένοι παρά Κυρίου, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας ἔθιμο ποὺ θὰ παρέλθει…
Ἄς γίνει “νέκρωση τοῦ θανάτου”, τοῦ ἐντός μας εὑρισκομένου θανάτου, καὶ γεύση “ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχῆς”, ποὺ θὰ μᾶς εἰσάγει στὴν ἐμπειρία τῆς αἰωνιότητας, στὴ χαρά τῆς ὄντως ζωῆς, στὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.
Τότε πράγματι ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός
Χριστός Ἀνέστη – Ἀληθῶς Ἀνέστη
θὰ εἶναι ἀληθινός, ὡς προερχόμενος ἀπό αὐτόπτες μάρτυρες τοῦ Λόγου, κι ὡς βεβαιούμενος ἀπό τὴν ἐντός ἡμῶν Βασιλεία τοῦ Σταυρωθέντος καὶ Ἀναστάντος Κυρίου μας.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Μέ τήν ἀγάπη τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ καί ἐγκάρδιες εὐχές
Ὁ Μητροπολίτης
† ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος