του Άκη Γκάτζιου
Πίσω από τα φώτα της νύχτας που αντανακλούν στα νερά του Ίλλ του παραπόταμου του Ρήνου, κάτω από τις γέφυρες που τραγουδούν ξενύχτες φοιτητές, και που φτάνουν οι ήχοι από τις μουσικές που παίζουν στα πλωτά ρομαντικά μπαράκια όταν τα ζευγαράκια απολαμβάνουν το ποτό τους, κάποιοι άλλοι «στριμώχνονται» σε μια γωνιά για να απαγκιάσουν.
Το ξημέρωμα, όταν ο ήλιος τα κάνει όλα ξεκάθαρα, κάτω από τις γέφυρες στο ποτάμι, μουλιασμένοι από την υγρασία, και κουκουλωμένοι με σκισμένες και βρώμικες κουβέρτες, κοιμούνται ακόμα οι άστεγοι του Στρασβούργου.
Λένε εκεί, ότι αυτοί οι τύποι δεν ζουν πάνω από 35 – 40 χρόνια… Πώς να ζήσουν άλλωστε όταν οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες και ζητιανεύουν ένα κομμάτι ψωμί στις γωνιές πεζοδρομίων κοντά στον σταθμό του τρένου, ή ξαπλωμένοι σε πεζοδρόμια ολομερίς προσπαθώντας να πείσουν τους περαστικούς ότι έχουν κι αυτοί δικαίωμα στη ζωή. Μακριά φυσικά από το χλιδάτο ιστορικό κέντρο το γνωστό “Petite France” (Μικρή Γαλλία), όπου δεν πρόκειται να δει κανείς φτωχό Γάλλο πολίτη… Τί να κάνει άλλωστε εκεί;
Οι «Άθλιοι» του Στρασβούργου, φυσικά δεν αναφέρονται, στους τουριστικούς οδηγούς, όμως είναι υπαρκτοί και ζουν ανάμεσα στους ντόπιους, που μάλλον τους έχουν συνηθίσει, ξαφνιάζοντας όμως τους επισκέπτες της τουριστικής πόλης, όταν συνειδητοποιούν την φτώχια που υπάρχει και εκεί. Είναι χαρακτηριστικό βέβαια του Καπιταλισμού, κάποιοι άνθρωποι να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες, ώστε να μπορούν οι υπόλοιποι να απολαμβάνουν τα «καλά» της ζωής. Αλλά άλλο η θεωρία, και άλλο να τους βλέπεις κατάματα… και να συνειδητοποιείς τι ακριβώς συμβαίνει.
Την εικόνα αυτή προφανώς είχαν και οι νεολαίοι της πόλης που διαδήλωναν τις προηγούμενες ημέρες στα στενά της «Μικρής Γαλλίας» με σημαίες και συνθήματα για το ασφαλιστικό και ζητώντας δουλειά.
Οι δεκάδες άστεγοι που συναντά κανείς στην πόλη που φιλοξενεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και οι αμέτρητοι ζητιάνοι, μάλλον όμως περνούν απαρατήρητοι και δεν λογίζονται στην περιβόητη «Συνοχή» των κρατών – μελών, που για να την επιτύχουν, ξεχνούν κάποιες φορές αυτούς που αποτελούν τα ίδια τα κράτη – μέλη, δηλαδή τους πολίτες τους.
Φυσικά δεν πρόκειται για καινούργιο φαινόμενο στην Ευρώπη των λαών. Είναι όμως το θέμα που αγγίζει όλους τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμα και αυτούς των πιο πλούσιων κρατών, όπως σημείωνε άλλωστε από το 2013 ο Κύπριος ευρωβουλευτής Τ. Χατζηγεωργίου (ΑΚΕΛ) επικρίνοντας τότε τον Ζοζέ Μπαρόζο που έδινε μια εντελώς διαφορετική και ρόδινη εικόνα για την Ευρώπη: «Μόλις λίγα μέτρα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο συναντά κανείς δεκάδες αστέγους. Και στους δρόμους των Βρυξελλών αμέτρητους ζητιάνους. Τα γραφεία είναι πάντα ένα κοιμητήριο για όσους δεν κάνουν τον κόπο να κοιτάξουν τουλάχιστον έξω από το παράθυρό τους. Στην Ε.Ε. οι άνεργοι έχουν φτάσει τα 26,5 εκατομμύρια. Όχι μόνο στον Νότο, μα και στον Βορρά. Στη Γερμανία και τη Γαλλία. Η έννοια κοινωνική δικαιοσύνη δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των Ευρωπαίων ηγετών. Την έχουν αντικαταστήσει με τη λέξη «συνοχή»…
Μήπως είναι καιρός λοιπόν μετά από τόσα χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ένωση, να γυρίσει σελίδα από τη συνεχή λιτότητα που πλήττει όχι μόνο τους Έλληνες, αλλά όλους τους λαούς της;
Άκης Γκάτζιος
