Η πλατεία της Αγίας Τριάδας στο Λυγουριό

Ο ναός της Αγίας Τριάδας και η Αστυνομία
από τα παλιά μοιράζονταν την ίδια την πλατεία.
Από τη μια το Έλεος και η Θεία λειτουργία
και από την άλλη η σκληρή του κράτους τιμωρία.
 
Στις ίδιες κλωσσοφωλιές λευκά και μαύρα χελιδόνια
στις ίδιες πατημασιές, με τη σειρά, άγιοι και κλεφτρόνια.
Πόσοι δεν έσκυψαν στην εκκλησιά στο δέος του θείου Νόμου
και πόσοι, στην απέναντι, από τον βούρδουλα του αστυνόμου…
 
Παλιά η Αστυνομία ήτανε το σπίτι του Βασίλη
και κει του έδιναν ευχές όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι.
 
Ήτανε Εισπράκτορας και μάζευε τα κρατικά λεφτά
αλλά κάποτε δεν τα παρέδωσε μετρημένα και σωστά.
Του έγινε κατάσχεση περιουσίας και πήγε φυλακή
κι έτσι του πήρανε το δίπατο μαζί με την αυλή.
 
Στον όροφο έγιναν τα γραφεία της Αστυνομίας
και στην αυλή οι φυλακές για τους μάγκες της παρανομίας.
Στην κατοχή εκεί μπήκαν και οι αρχές των κατακτητών
που έγιναν ο φόβος και ο τρόμος όλων των Λυγουριατών.
 
Εκεί βασάνισαν οι Γερμανοί έναν δικό μας Πατριώτη
που όταν δεν μαρτύρησε του κούρσεψαν τη νιότη .
Είπανε πως του βρήκανε παράνομα «κόκκινα» βιβλία
που γράφανε πώς να καταργηθεί η «μαύρη» αδικία.
 
Κανένας χριστιανός δεν φώναξε Μητροπολίτη ή παπά
τον βασανιζόμενο κρατούμενο για να ελευθερώσει.
Ούτε κανένας τοίχος έπεσε από την εκκλησιά
τους ένοπλους Γερμανούς φονιάδες να πλακώσει…
 
Η κηδεία του «Τζίτζη» έγινε σε κύκλο πολύ κλειστό
προσήλθαν χωρίς φόβο –όλοι κι όλοι- άτομα οκτώ…
Οι άλλοι χωριανοί έζησαν τη φρίκη … εσωτερικά
πίσω από σφραγισμένες πόρτες και παράθυρα κλειστά.
 
Η σορός του εκτελεσθέντος έφτασε στο νεκροταφείο
πάνω σε πόρτα ξύλινη ως μετακινούμενο φορτίο.
Δεν επετράπη σε ψάλτη ούτε σε παπά ν΄ ακολουθήσει
και τη στερνή την ώρα το λείψανο να εξαγνίσει…
 
Μάρτυρες η Βγενιά η αδερφή του και η δόλια μάνα,
που με σφιγμένα δόντια άντεξαν ολόκληρο το δράμα
σηκώνοντας με γενναιότητα του πένθους «Τον Σταυρόν»
και αγνοώντας την παρουσία των μισητών εκτελεστών…
 
Αυτά έγιναν το Σαράντα Τέσσερα την Πρώτη Ιουνίου
μια μέρα «Γολγοθάς» για το χωριό και «Τόπος του Κρανίου»…