Το καλό καθεστώς

Για την «Επιμελητεία Στρατού» είχε επιταχθεί 
το γωνιακό ισόγειο μαγαζί του Μήτσου του Μακρή.
Εκεί το «Σαράντα» υπήρχε των εφοδίων αποθήκη 
και ίσως να πλήρωναν στον ιδιοκτήτη και κάποιο νοίκι. 

Μετά το «Σαράντα» που υπερήφανους μας είχε κάνει
η αποθήκη άνοιξε στο ισόγειο του Δεληγιάννη.
Τότε συγκέντρωναν μάλλινες φανέλες, κάλτσες μακριές 
για όσους μάχονταν στα χιονισμένα όρη και τις ρεματιές.

Στα χρόνια της κατοχής, της πείνας και των Γερμανών 
με δελτία κάλυπταν τις ανάγκες φτωχών και ορφανών.
Η Οργάνωση υπεύθυνο τον Αντρέα είχε ορίσει
που σε κανέναν υποψία δεν είχε ποτέ αφήσει. 

Αυτός ο διορισμός στο σπίτι δεν άρεσε κανενός 
αφού ο πατέρας τους ο Λάμπρος ήτανε Βενιζελικός…
-«Εγώ» του είπε ο γονιός «λέω να κάτσεις στ΄ αβγά σου. 
Αυτό το καθεστώς δεν είναι με τα συμφέροντά σου».

-«Πατέρα» απάντησε ο Αντρέας με λόγο σοβαρό 
«οι καιροί αλλάξανε το σύστημα θα γίνει λαοκρατικό. 
Εις το εξής όλα θα μοιράζονται στη φτωχολογιά 
με δικαιοσύνη, δίχως αφέντες και χωρίς το βασιλιά…»

Ο Αντρέας δυστυχώς δεν ήτανε καλός «συναγωνιστής»
αλλά, όπως απεδείχθη, του συμφέροντος και της αρπαχτής… 

Τα βράδια που κλείδωνε την αποθήκη με χοντρό λουκέτο
όλο και κάτι θα έπαιρνε για το σπίτι σε πακέτο. 
Συνήθως το έκρυβε κάτω από το φαρδύ σακάκι 
για να μην μπορεί να το δει των πονηρών το μάτι…

Με τον καιρό στο σπίτι ήτανε όλοι ευχαριστημένοι 
αφού τα βράδια πέφτανε για ύπνο αρκούντως χορτασμένοι.
Πολλές οι κονσέρβες με κοτόπουλο και κρέας βοδινό,
Εγγλέζικες οι σοκολάτες και…καπνισμένο σολωμό.

Μέχρι κι ο μπαρμπα-Λάμπρος έδειχνε ικανοποιημένος 
και για όσα πριν είχε δηλώσει εντελώς μετανιωμένος.
Ένα βράδυ μάλιστα είπε, αφού ρεύτηκε μεγαλοπρεπώς:
-«Αντρέα μου, είχες δίκιο, αυτό είναι καλό καθεστώς…»