Αντιδρούν διαβάζουμε οι τοπικοί αντιπεριφερειάρχες στο ενδεχόμενο κατάργησής τους συμφώνα με το προσχέδιο του Υπουργείου Εσωτερικών και ζητούν αυξημένες αρμοδιότητες και ουσιαστικά μερική επιστροφή στις Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις.
Που το περίεργο;
Όταν έγινε ο Καποδίστριας το 1998 οι πρόεδροι των τότε Κοινοτήτων αντιδρούσαν.
Όταν έγινε ο Καλλικράτης το 2010 η αντίδραση ήταν διπλή.
Οι περισσότεροι Καποδιστριακοί Δήμαρχοι ήταν αντίθετοι και η εφαρμογή της αιρετής Περιφέρειας έφερε την αντίδραση των τότε Νομαρχών οι περισσότεροι των οποίων υπέκυψαν αφού βολεύτηκαν με την καθιέρωση των τοπικών αντιπεριφερειαρχών άνευ σταυρού.
Λογικό λοιπόν σήμερα να αντιδρούν στο ενδεχόμενο οριστικής κατάργησής τους.
Το θέμα όμως δεν είναι τι συμφέρει ή δεν συμφέρει τους σημερινούς τοπικούς αντιπεριφερειάρχες αλλά τι συμφέρει και πως υποβοηθείται η τοπική και περιφερειακή ανάπτυξη.
Συγκρίνοντας τα μεγέθη των Περιφερειών της Ελλάδας σε σχέση με την Ε.Ε. διαπιστώνουμε ότι οι δικές μας είναι πολύ μικρές. Αν θέλουμε να τους ακολουθήσουμε θα πρέπει να τις μεγαλώσουμε ή τουλάχιστον να μην τις περιορίσουμε.
Επίσης αν θέλουμε περαιτέρω ισχυροποίηση της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης και μετατροπής της σε Περιφερειακή διακυβέρνηση η αποδοχή του αιτήματος των σημερινών τοπικών αντιπεριφερειαρχών για ενίσχυση του ρόλου τους ως πρώην νομάρχες θα είναι πηγή εσωτερικών συγκρούσεων και οπισθοδρόμηση.
Από την μικρή εμπειρία μου ως τοπικός αντιπεριφερειάρχης Μεσσηνίας το 2014 θεωρώ ότι σε επίπεδο Νομού χρειάζεται ένας αντιπεριφερειάρχης που στην ουσία θα λειτουργεί ως υπεύθυνος εθιμοτυπίας και μόνιμος εκπρόσωπος του Περιφερειάρχη στην συγκεκριμένη Π.Ε. (κάτι ως αντιπεριφερειάρχης άνευ χαρτοφυλακίου παρά τω Περιφερειάρχη).
Αυτό μπορεί να υλοποιηθεί είτε με την διατήρηση της σημερινής μορφής των τοπικών αντιπεριφερειαρχών είτε με την καθιέρωση νέας μορφής και ονομασίας αντιπεριφερειαρχών με τις παραπάνω αρμοδιότητες που ανέφερα.
Εκείνο που πρέπει να επανεξεταστεί στην Περιφέρεια είναι ο εκλογικός νόμος και η εκπροσώπηση της κάθε Π.Ε. από περιφερειακούς συμβούλους των παρατάξεων.
Δεν είναι λογικό π.χ. η Μεσσηνία με 14 Π.Σ. να έχει 5 από την πλειοψηφία και 9 από την αντιπολίτευση, οι περισσότεροι των οποίων μάλιστα δεν είναι Μεσσήνιοι. Αντίθετα, η Λακωνία σε σύνολο 8 Π.Σ. να έχει 7 η πλειοψηφία και μόνον 1 η μειοψηφία.