Οι περιφερειακοί Σύμβουλοι της περιφερειακής παράταξης «Πελοπόννησος Πρώτα» Νίκος Πατασρινός και Στέλλα Καρλαύτη τοποθετούνται για τα Κέντρα Κοινότητας της Περιφέρειας Πελοποννήσου, σημειώνοντας τα εξής:
«Την Δευτέρα 1/11/2017 στην 19ησυνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου συζητήθηκε η τροποποίηση παλαιότερης απόφασης του Συμβουλίου που αφορούσε απόφαση υλοποίησης με ίδια μέσα υποέργου με τίτλο «Σύσταση και Λειτουργία Επιτελικής /Συντονιστικής Δομής» και πιο συγκεκριμένα το χρονοδιάγραμμα της πράξης.
Πρόκειται για μια απόφαση που είχε απασχολήσει το συμβούλιο και πριν ένα χρόνο και στην πραγματικότητα έχει ως αντικείμενο την λειτουργία των Διευρυμένων Κέντρων Κοινότητας.
Πίσω από την συνήθη ρητορική για κοινωνική ευαισθησία, η ουσία είναι ότι η περιφερειακή αρχή, μοναδική σ΄όλη τη χώρα, αποφάσισε αυθαίρετα και απέναντι σε ομόφωνες αποφάσεις των Δήμων της Πελοποννήσου ότι οι οργανωτικές και διοικητικές ελλείψεις των μικρών δήμων δεν θα επιτρέψουν την σωστή οργάνωση και λειτουργία των Διευρυμένων Κέντρων Κοινότητας, γι΄αυτό και δημιουργεί μια Επιτελική Συντονιστική Δομή Κοινωνικής Ένταξης με έδρα την Τρίπολη.
Στην πραγματικότητα οικειοποιήθηκε μια πολύ σημαντική δράση που εκπονήθηκε από το υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κι απευθύνεται στους Δήμους όλης της επικράτειας, ώστε να καταπολεμηθεί η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός και να ενταχτούν κοινωνικά οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού.
Αυτές οι δράσεις λόγω της φύσης τους, του χαρακτήρα τους, της άμεσης εφαρμογής στους πολίτες, της εξειδίκευσης στις τοπικές κοινωνίες, την ατομική ενεργοποίηση του πολίτη και την προώθησή του στην εργασία απευθύνονται στο α βαθμό αυτοδιοίκησης αποκλειστικά με απλό διαμεσολαβητή – συντονιστή τις περιφέρειες. Είναι ακόμη και στην θεωρία δύσκολο, πόσο μάλλον στην πράξη η Επιτελική Περιφερειακή Δομή που προτείνεται να σκύβει πάνω από τα εξατομικευμένα προβλήματα των πολιτών και να εξειδικεύει αποτελεσματικά σε τόσο ευαίσθητα θέματα.
Αλήθεια για ποιους λόγους η Περιφερειακή Αρχή οικειοποιήθηκε τον σχεδιασμό του Υπουργείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης που απευθύνεται για υλοποίηση στους Δήμους; Γιατί δεν επέτρεψε επί της ουσίας την συνέργεια μεγάλων και μικρών (αδύναμων στην οργάνωση!) Δήμων στο θέμα αυτό και τη δημιουργία Κέντρων Κοινότητας σε κάθε Δήμο;
Μήπως γιατί απουσιάζει από την πολιτική της ατζέντα η ευαισθησία και η βούληση που οδηγεί σε σχεδιασμούς και καινοτόμες στρατηγικές, οι οποίες θα ανακουφίσουν ένα μέρος των συμπολιτών μας;
Στην διάρκεια των δύσκολων χρόνων των μνημονίων ποιον πολύπλευρο σχεδιασμό με κοινωνικό πρόσημο ανέπτυξε η Περιφερειακή Αρχή ώστε να στηρίξει την χειμαζόμενη κοινωνία; Και δεν αναφερόμαστε βέβαια στις περιπτωσιακές και χωρίς προγραμματισμό συνδρομές αυτών των χρόνων.
Τώρα, με προχειρότητα, αυταρχισμό και προκειμένου να καλύψει το δικό της έλλειμμα η Περιφερειακή Αρχή απλώς οικειοποιήθηκε τις σημαντικές δράσεις που απευθύνει η Πολιτεία προς τους Δήμους, καπελώνοντας για μια ακόμη φορά την πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση, αφήνοντας Δήμους της Πελοποννήσου έξω από το πρόγραμμα, και δίνοντας εκ νέου μαθήματα συγκεντρωτισμού και ωφελιμισμού σε ένα τόσο σημαντικό θέμα όπως είναι η στήριξη των ευπαθών κοινωνικών ομάδων.
Πιο συγκεκριμένα από την στάση της Περιφέρειας, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα :
- Υπάρχει καθυστέρηση στην υλοποίηση του προγράμματος σε σχέση με άλλες Περιφέρειες. Ήδη σ΄ όλη τη χώρα λειτουργούν 165 Κέντρα από το σύνολο των 250, που προβλέπονται.
- Αφήνει ακάλυπτες 2 από τις 5 Περιφερειακές Ενότητες , της Κορινθίας και της Αρκαδίας και τους Δήμους αυτών.
- Για να λειτουργήσει επιτελικά σ΄ αυτό το πρόγραμμα, στερεί σημαντικούς πόρους που θα διοχετεύονταν απευθείας από τους Δήμους στους δημότες που έχουν πραγματική ανάγκη.
- Σε αντίθεση με όλες τις άλλες Περιφέρειες της χώρας παραποιεί αυτή τη δράση και συντηρεί με τη στάση της αφενός τη σύγχυση – αλληλοκάλυψη αρμοδιοτήτων μεταξύ των 2 βαθμών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και αφετέρου την επιβολή του Β’ βαθμού ( Περιφέρεια ) στον Α’ βαθμό (Δήμοι). Δηλαδή κινείται αντίθετα στις ομόφωνες αποφάσεις των συλλογικών οργάνων για διακριτούς ρόλους.
- Το πιο σοβαρό όμως είναι ότι δυσκολεύει την αμεσότητα και την προσβασιμότητα των δημοτών στο πρόγραμμα, που είναι βασική προϋπόθεση για να καταστεί αυτό αποτελεσματικό, δίκαιο και να φτάσει παντού».