Το παρόν και το μέλλον του ερασιτεχνικού θεάτρου στην Αργολίδα

Χαμόγελα και αισιοδοξία κατακλύζουν τους διοργανωτές της τριήμερης Συνάντησης Φιλίας Ερασιτεχνικών Θεατρικών Ομάδων Νομού Αργολίδας. 

Κατά την διάρκεια του τριήμερου παρουσιάσθηκαν επί σκηνής δείγματα θεατρικής παραγωγής (χωρίς διαγωνιστικό χαρακτήρα) από τις ερασιτεχνικές ομάδες: Κ.Ε.Δ.Α.Μ Δήμου Άργους – Μυκηνών, Θεατρική Ομάδα Μορφωτικού Συλλόγου Νέας Κίου, Πειραματική Σκηνή Δ.Ο.Π.Π.Α.Τ. Ναυπλίου, Εργαστήρι Θεατρικής Πράξης – Πύλη Πολιτισμού Ναυπλίου, Θεατρικός Όμιλος Ερμιονίδος, Πολιτιστική Αργολική Πρόταση.

Mέλη των θεατρικών ομάδων συμμετείχαν στην συζήτηση, κορμός της οποίας ήταν: «Αναζητώντας την χαμένη ταυτότητα. Ερασιτεχνικό θέατρο. Είναι απαραίτητο; άραγε γιατί;» 

Αίσθηση προκάλεσε το περιεχόμενο των πρωινών συζητήσεων, καθώς και η προβολή ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αντωνίου με τίτλο: Η Παράσταση. Οι εισηγητές – συντονιστές της συζήτησης Κυριάκος Ντούμος, στιχουργός – ηθοποιός, και Αχιλλέας Αρχοντής, συγγραφέας και ερασιτέχνης ηθοποιός, ιχνηλατούσαν τη φυσιογνωμία και τα πιθανά δεινοπαθήματα που καιροφυλακτούν ανάλογα με τον τρόπο λειτουργίας μιας ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας. 

Στο κλείσιμο του τριήμερου απηύθυνε θερμό χαιρετισμό η κ. Άλκηστις Κοντογιάννη, τονίζοντας ταυτόχρονα την αξία και τη χρησιμότητα του Ερασιτεχνικού Θεάτρου. Οι εργασίες έγιναν στο Τριανόν (Ναύπλιο) στις 24, 25,26, Νοεμβρίου.

Συνδιοργάνωση: Εργαστήρι Θεατρικής Πράξης Θεατροδρόμιο Ναυπλίου, Δήμος Ναυπλιέων, ΔΟΠΠΑΤ, Πύλη Πολιτισμού. Ευγενική χορηγία, Πολυκαφενείο Κεντρικόν (πλατεία Συντάγματος, Ναύπλιον).

ΤΟ ΑΘΕΑΤ(Ρ)Ο ΤΟΠΙΟ ΜΙΑΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ..!!!
Από την αυλή των θεαμάτων στην αυλή των …θαυμάτων…!!!

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Είναι προφανές πως μια τομή στο ερασιτεχνικό θέατρο προξενεί συνεχή ροή στοιχείων και ανθρώπινων στιγμών, που ενδυναμώνουν και εμπλουτίζουν την εσωτερική «πραμάτεια», ενώ ταυτόχρονα προσδίδει γνωρίσματα «ορυχείου». Ένα «ορυχείο» με ποικίλα ορυκτά – πολύτιμους λίθους

– που έχουν να δώσουν αρκετά από το δημιουργικό «έχειν» τους.

Για να δοθεί περισσότερη ώθηση στον προβληματισμό, δανείζομαι τα λόγια του Ζαν Κοκτώ «…Η τέχνη είναι απαραίτητη – ας ήξερα γιατί…». Κατ’ αναλογία, αυτόματα έρχεται ένα άλλο κεντρικό ερώτημα…

Αναζητώντας την χαμένη ταυτότητα.- Ερασιτεχνικό θέατρο, είναι απαραίτητο; Άραγε γιατί;;

Ως «υποβολέας» πολυπαιγμένου έργου με τη βοήθεια της πένας, προτείνω να επιχειρήσουμε από κοινού μια καλοπροαίρετη «βουτιά» στην απύθμενη δεξαμενή ερωτημάτων, που προκύπτουν και ταλανίζουν συχνά – πυκνά το ερασιτεχνικό θέατρο. Μας ενδιαφέρει ή όχι η δημιουργία ενός εύρωστου ερασιτεχνικού θεάτρου ικανού ν’ αφουγκρασθεί τον παλμό της πόλης, του χωριού, της κοινωνίας, να συσπειρώσει και να γίνει πρεσβευτής πολιτισμού;;

Είναι αλήθεια πως η «συγκομιδή» της πολιτιστικής «σοδειάς» ποικίλει και συνθέτει αξιόλογο δειγματολόγιο ερασιτεχνικής δημιουργίας.

Όμως αρκεί μια απλή επανατοποθέτηση ενός άλλου «σκηνικού» στην ορχήστρα των πολιτιστικών δραστηριοτήτων;; Ή μήπως χρειάζεται κάτι που αποσκοπεί στην συνεχή βελτίωση της υποδομής (υλική, ηθική στήριξη) για να δώσει πνοή, συνέχεια, και κυρίως προοπτική στο δικαίωμα της θεατρικής έκφρασης;

Να λοιπόν που το Θ…. του θεάτρου, δεν είναι πάντα εύ—ηχο!!! Δειγματοληπτικά «ταξιθετούμε» ορισμένες σκέψεις, προτάσεις, για επεξεργασία που αφορούν στα μέλη και τους συντονιστές των ερασιτεχνικών θεατρικών ομάδων.

ΤΙΤΛΟΙ ΣΚΕΨΕΩΝ…..

• Να εξασφαλιστεί μόνιμη στέγη (σκηνικό χώρο) προκειμένου να υπάρχει συνέχεια και να καταπιαστεί απερίσπαστα με την θεατρική πράξη,
• Το  ερασιτεχνικό θέατρο βαδίζει παράλληλα με το καταξιωμένο επαγγελματικό θέατρο, χωρίς ανταγωνιστικές διαθέσεις και τάσεις,
• Συνεργασία μ’ επιμορφωτικούς φορείς για την βελτίωση των γνώσεων και την ενίσχυση εμπειριών. Ο πρότερος θεατρικός βίος καταδεικνύει παραδείγματα συνεργασίας, π.χ. Πανεπιστήμιο –Τμήμα Θεατρικών Σπουδών –με γόνιμη διαδρομή (θέατρο καταπιεσμένου – συμμετοχή σε παραστάσεις φοιτητών- Πελαργός, Ρέα…). Βέβαια, σοβαρή υποσημείωση πως το Θεατρικών Σπουδών εκπαιδεύει επαγγελματίες θεατρολόγους, το δε ερασιτεχνικό θέατρο, όταν συνδέεται με την θεατρική παιδεία (στούντιο, εργαστήρια, ημερίδες, σεμινάρια, προσωπική αναζήτηση, κ.λπ. ) καθώς και με το  «θεατρικό σανίδι» τότε φτιάχνει καλούς, ενημερωμένους, κυρίως υποψιασμένους θεατές, που διακρίνουν τη συλλογική προσπάθεια και το αθέατ(ρ)ο τοπίο μιας παράστασης,
• Μια υγιής θεατρική ομάδα χρειάζεται να «συχνωτιστεί» με όλα τα μέλη, κυρίως όμως με τον συντονιστή – σκηνοθέτη! Ν’ αποκτήσει ταυτότητα, εσωτερική θεατρικό—ιδεολογική ενότητα και σύμπνοια. Ζητούμενο είναι ο τρόπος λειτουργίας της να έχει τέτοιους προσανατολισμούς, ώστε τα μέλη της από απλοί διεκπεραιωτές εκδηλώσεων, να μπορούν να μετατραπούν σε κυτταρικές εστίες δημιουργίας, ώστε να περάσουμε από την αυλή των θεαμάτων στην …..αυλή των θαυμάτων..!!!
• Ν’ ανοίξει τις πόρτες στους λαϊκούς δημιουργούς της πόλης, του χωριού, της γειτονιάς, ν’ αγκαλιάσει όλες τις πληθυσμιακές ομάδες που συνυπάρχουν (κοινωνικά ευάλωτες ομάδες),
• Να δοκιμάζει και άλλους τρόπους «συνομιλίας», πέρα από την παράσταση (αφιερώματα, ημερίδες, θεατρικές εκδηλώσεις, κ.λπ.). Έτσι θ’ αποφύγει να μετατραπεί σ’ εργοτάξιο παραγωγής παραστάσεων και μόνο..!
• Συνεργασία με άλλες μορφές τέχνης,
• To ερασιτεχνικό θέατρο ως εναλλακτική δίοδος στον κόσμο της επιμόρφωσης ενηλίκων. Ο συνταιριασμός του ψυχαγωγικού με το διδακτικό μέρος του θεάτρου, καθώς επίσης και τα στοιχεία της εντοπιότητας, μεγεθύνουν τη σημασία και την αξία της συγκεκριμένης σκέψης, π.χ. καταγραφή μύθων,παραμυθιών, δραματοποίηση, παραστάσεις, ηχογραφήσεις παραμυθιών,

Αγαπημένοι φίλες και φίλοι, αν ερωτηθούμε για την φυσιογνωμία και το περιεχόμενο του ερασιτεχνικού θεάτρου που διακονούμε, πιθανόν να απαντήσουμε με διάχυση προς αυτό. Όμως στην πραγματικότητα τί επιδιώκουμε;; Ερασιτεχνικό θέατρο:

• Προσανατολισμένο σε μεθόδους και τρόπους λειτουργίας προς την κατεύθυνση μιας εξελικτικής πορείας, σε αντιστοιχία πάντα με την κοινωνία που ζούμε και αναπνέουμε….;;
• Χωρίς προσανατολισμό με κυρίαρχο στοιχείο την πρεμιέρα, τον «πρωταθλητισμό» και την απαξίωση του θεατρικού βίου;;;
• ..κάτι το οποίο στηρίζεται σε πράγματα της μισής καρδιάς; που η λειτουργία του καταλήγει σ’ εργοτάξιο παραγωγής παραστάσεων; με δεινοπαθήματα και παλλινδρομήσεις ρεπερτορίου, χωρίς κρυστάλλινη θέση και θεατρικο—ιδεολογικό στίγμα;;;
• …παγιδευμένο από ένα νόθο ημι-επαγγελματισμό με όλες τις αρνητικές παρενέργειες..;;
• Η μήπως κάτι διαφορετικό;;;

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, πέρα όμως από την γοητευτική διαδρομή προς την παράσταση, υπάρχει ένας μαγικός κόσμος του θεάτρου. Άραγε, πόσο καλά γνωρίζουμε τα μυστικά του;; Σε ποιο βαθμό είμαστε διατεθειμένοι να «υποστούμε» την διαδικασία μάθησης;;

Ευελπιστούμε πως η αντάμωση μας στον κοινό τόπο, στον τόπο του θεάτρου, θα διευρύνει τους ορίζοντες, προς όφελος πάντα του ερασιτεχνικού θεάτρου!

…….Καλώς ήλθατε στην συνάντηση φιλίας κι εύχομαι καλή και δημιουργική δύναμη!!!

Με εκτίμηση και αγάπη, 
Κυριάκος Σάμιος.