Ένα «Δείπνο μετά Μουσικής» στο Ναύπλιο
Το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου (19.30) θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου «Δείπνο μετά Μουσικής» των Michel Portos και Nathalie Kraff στο Ποτοπωλείο του Δημήτρη Καρώνη (Αμαλίας 5, Παλαιό Ναύπλιο).
Οι γαστριμαργικές προτιμήσεις δέκα κλασικών συνθετών με τη συνοδεία της μουσικής τους και… φυσικά κρασιού. Ξεναγοί η Άννα Γαλανού και η Μαρία Γυπαράκη.
«Μπορεί η µουσική να µην έχει καµία σχέση µε την κουζίνα –αυτή είναι και η άποψή µου–, οι συνθέτες όµως έχουν άµεση σχέση µε αυτό που τους τρέφει, απλώς και µόνο γιατί είναι άνθρωποι. Έτσι λοιπόν, το να ανακαλύψουµε τις διατροφικές προτιµήσεις και συνήθειες µέσω της αλληλογραφίας και των γραπτών τους, είναι σαν να ανοίγουµε µια πόρτα που βγάζει στον πιο οικείο, στον πιο καθηµερινό χώρο της ύπαρξής τους· σαν να εγκαταλείπουµε τη σφαίρα του πεπρωµένου τους γι’ αυτήν της κουζίνας τους και mutatis mutandis, να διακρίνουµε στοιχεία του χαρακτήρα τους ελάχιστα γνωστά».
Τα παραπάνω λέει στο προλογικό σηµείωµά της η µουσικολόγος Νathalie Krafft που µαζί µε τον πολυβραβευµένο σεφ Michel Portos (ιδιοκτήτη του φηµισµένου εστιατορίου «Le Malthazar» στη Μασσαλία) συνεργάστηκαν για το Δείπνο µετά Μουσικής, το οποίο οι εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ έχουν τη χαρά να παρουσιάσουν στο κοινό. Μουσικόφιλοι, γαστρολάτρες, εστέτ αλλά και µαγειρολάτρες – ας µας επιτραπεί ο νεολογισµός– θα βρουν στις σελίδες του όχι µόνον προτάσεις για δηµιουργία «µουσικών» πιάτων αλλά θα πληροφορηθούν και για τις διατροφικές συνήθεις και εµµονές δέκα µεγάλων συνθετών: Μπαχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν, Σούµπερτ, Ροσίνι, Σοπέν, Βέρντι, Μουσόργκσκι, Σατί, Ντυτιγιέ. «Όταν είµαι µε παρέα δεν διστάζω να “κατεβάσω” όλα όσα χρειάζεται να ρίξει µέσα του το ανθρώπινο κτήνος προκειµένου να ενισχύσει την πνευµατική και, εν γένει, τη διανοητική παραγωγή του», έλεγε ο Μπετόβεν!
Ας ξεχάσουµε λοιπόν µια για πάντα το πορτρέτο του ασκητικού, και µη έχοντος σχέση µε τις γαστριµαργικές απολαύσεις, µεγάλου δηµιουργού. «Ψάχνω για µουσικά µοτίβα αλλά δεν µου έρχονται στο µυαλό παρά πατέ, τρούφες και άλλα παρόµοια», έλεγε ο Ροσίνι ένας από τους µεγαλύτερους καλοφαγάδες της εποχής του. Λέγεται µάλιστα πως ο δηµιουργός του Κουρέα της Σεβίλλης «δεν είχε κλάψει παρά τρεις φορές στη ζωή του: για το φιάσκο της πρώτης του όπερας, ακούγοντας τον Paganini να παίζει και όταν το πανέρι του πικνίκ, που περιείχε µια γεµιστή γαλοπούλα µε τρούφες, έπεσε στο νερό κατά τη διάρκεια µιας βαρκάδας»! Se non è vero, è ben trovato… Η σχέση µουσικής και φαγητού, µε άλλα λόγια, το πάντρεµά τους επισηµοποιήθηκε στον Μεσαίωνα.
Στις 17 Φεβρουαρίου του 1454 µέσα από ένα τεράστιο πατέ αν κρουτ ξεπετάχτηκε µια ορχήστρα είκοσι οκτώ µουσικών που έπαιζαν, κατά πάσα πιθανότητα, µελωδίες των Gilles de Binchois, Guillaume Dufay και άλλων ξακουστών συνθετών της εποχής. Το Συµπόσιο του Φασιανού, η µεγαλειώδης γιορτή που έλαβε χώρα στη Λίλη υπό την αιγίδα του δούκα της Βουργουνδίας Φιλίππου Γ΄, στόχευε στο να σφραγιστεί µια µεγάλη πολιτική συµφωνία.
Οι ευγενείς της Δύσης θα έδιναν όρκο (τον περίφηµο όρκο του Φασιανού) να ελευθερώσουν την Βασιλεύουσα που µόλις πριν ένα χρόνο είχε αλωθεί από τους Τούρκους. Και όλα αυτά µετά από ένα µεγάλο φαγοπότι… Στις χαρές και τις λύπες, στις γιορτές και στις απολαύσεις, µουσική και φαγητό συµπορεύονται.
Η σκέψη του χορτάτου στοµαχιού που ικανοποιείται καθηµερινά µε λαχταριστά φαγητά θα παραµείνει όνειρο για τον πρόωρα χαµένο Φραντς Σούµπερτ και απόλαυση καθηµερινή για τον Τζοακίνο Ροσίνι. Η τύχη δεν είναι η ίδια για όλους τους θεράποντες της Ευτέρπης.
Βιβλίο µουσικό, λοιπόν, αλλά και γευσιγνωσίας το Δείπνο µετά Μουσικής προσπάθησε και τα κατάφερε να εκπληρώσει στο ακέραιο τον σκοπό του: να προσφέρει στον αναγνώστη ένα ευχάριστο µουσικό ταξίδι και κάµποσες εµπνευσµένες συνταγές.
Το βιβλίο κλείνει µε µια συνοπτική, αλλά ενδιαφέρουσα, βιβλιογραφία και δισκογραφία για όσους αναγνώστες θα έχουν όρεξη για συνέχεια…
