Το παράπονο ενός παλιού εκπαιδευτικού
Πριν λίγες ημέρες, ένας τραγέλαφος ονομάστηκε συλλαλητήριο για την Μακεδονία. Έλεγα να κινήσω να πάω, αλλά φοβήθηκα πως θα βρισκόμουν στην αντίθετη πλευρά με γνωστούς, με φίλους, με συμπολίτες μου. Αρκετά προβλήματα μας ενώνουν και δεν ήθελα να δηλητηριαστούν οι σχέσεις μας, με τις αλύτρωτες πατρίδες και την Κωνσταντινούπολη, την Σόφια! την Γευγελή και τόσες άλλες που αράδιασε ένας ιερέας απ το Αγ. Όρος υπό τους ήχους της μουσικής θεοδωράκη (η γραφή του θ με μικρό είναι γιατί μίκρυνε μόνος του σε λίγες ώρες) «σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες».
Γράφει ο Άκης Ντάνος, Πτυχιούχος Οικονομίας και Πολιτικής, κάτοχος Επάρκειας διδασκαλίας γερμανικής γλώσσας Δημοσιογράφος, Σκιτσογράφος, Συγγραφέας.
Ακόμα και την «Ρωμιοσύνη» καπηλεύτηκαν και θα περίμενα από έναν εκπαιδευτικό να βγει και να διδάξει στα παιδιά τι είπε η κόρη του Ρίτσου μόλις το άκουσε «Μαθαίνω πως στο συλλαλητήριο ακούστηκε η Ρωμιοσύνη: «Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας».
Βέβαια ο Ρίτσος όταν έγραφε τους στίχους αυτούς δεν είχε υπ’ όψιν του τη συγκεκριμένη σημερινή χρήση από τα πάσης φύσεως παλληκάρια που γίνανε μαλλιά κουβάρια…
(Εκτός και αν η χρήση από πλευράς διοργανωτών είναι μια συμβολική χειρονομία συμφιλίωσης με τη γείτονα χώρα. Επί μακεδονικού εδάφους όλοι μαζί, το χώμα της Μακεδονίας είναι δικό τους και δικό μας!
Οπότε, πάσο!)».
Το είπες αυτό δάσκαλε στα παιδιά σου ή η πολιτική τύφλωσή σου τους απέκρυψε την γνώση; Τους είπες γιατί γράφτηκε η Ρωμιοσύνη και πότε; Όχι φυσικά, γιατί εσύ αναρωτιόσουν εκείνα τα σημάδια με το «Αλφάδι» γιατί νάναι στον τοίχο; Για τον ίδιο λόγο που «αυτά τα σημάδια μπορεί και νάναι από αίμα» θα σου απαντούσε ο ποιητής. Απ το αίμα που ρέει απ τις ψυχές των παιδιών, που δεν τα δίδαξες, απ τις ψυχές των γονιών τους που ματώνουν κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης.
Έτρεξες να καυτηριάσεις τα σημάδια των αναρχικών. Δεν σε πείραξαν ούτε τα συνθήματα των οπαδών, ούτε τα στοχάδια των φασιστών, ούτε η αποβλάκωση της τηλεόρασης, ούτε ο σεξισμός, ούτε η κοινωνική αποσύνθεση, ούτε η ανεργία, ούτε η πείνα, ούτε …ούτε… ούτε..!
Δεν σε ενόχλησαν όλα αυτά που ενόχλησαν εκείνα τα παιδιά που άφησαν τα σημάδια τους στον τοίχο. Εκείνα που ποτέ δεν συμπάθησες, γιατί για να συμπαθήσεις ή να αντιπαθήσεις κάποιον πρέπει νάχεις συναισθήματα άλλα και την δυνατότητα προσέγγισης των προβλημάτων τους.
Ξέρω, ξέρω. Γράφεις ερωτικά στιχάκια και σημειωσούλες στα τετράδιά σου για πάρτι σου. Όπως ακριβώς κάναμε όλοι στα μαθητικά μας χρόνια. Τι διδάσκεις όμως στα παιδιά; Την βιωσιμότητα του συστήματος που σε κρατά σκλάβο. Ξέρω δεν θα να το παραδεχτείς, νομίζεις πως επαναστατείς όταν γκρινιάζεις για την μείωση του μισθού σου. Όταν γκρινιάζεις γιατί θέλει κότσια να τον αρνηθείς και να πας σε μια απεργία διαρκείας, να δείξεις και στους μαθητές σου πως δεν αρκεί να εκφράζονται βίαια όπως λες αλλά να διεκδικούν το δίκιο τους.
Τους έμαθες λοιπόν ποτέ πόσο κοινή είναι η ρίζα του Βίου και της Βίας; Όχι βέβαια. Ο ρόλος σου περιορίστηκε στον βηματισμό για τις παρελάσεις. Ένα στο δεξί! Τα αριστερό το έχουμε μόνο και μόνο για άλλοθι της ισορροπίας μας. Να γίνουν υπάκουοι πολίτες, καλοί στρατιώτες, τροφή για τα κανόνια ή τις μηχανές παραγωγής.
Τα χαλινά της εκπαίδευσης όμως τους έπεσαν βαριά. Τους παραμόρφωναν το στόμα και τους καθοδηγούσαν το κεφάλι, ώσπου μια μέρα τα πέταξαν. Πέταξαν στην ελευθερία, έστω και πρόσκαιρα κι άφησαν τα σημάδια στον τοίχο. Σου άφησαν τα «αλφάδια» στον τοίχο να σου θυμίζουν πρώτα εσένα δάσκαλε, πως δεν τους δίδαξες ένα πράγμα. Την ελευθερία!
Έφτασες στο σημείο να κατηγορήσεις για ρατσισμό τα παιδία σου, όπως ο φυσικός πατέρας πάνω στην αγανάκτησή του ξεστομίζει την απειλή στο παιδί του: «γαμ.. τον πατέρα σου» ξεχνώντας πως αυτός ο ίδιος είναι ο πατέρας. Και συ φίλε μου μοιάζεις να απειλής τον εαυτό σου. Αυτό σε τρομάζει. Τα δικά σου τα λάθη φορτώνεις στα παιδιά. Στα δικά σου παιδιά και δεν εννοώ αυτά που γέννησες, αλλά αυτά που γαλούχησες με σάπιες γνώσεις και ανελεύθερο πνεύμα.
Μου θυμίζεις τον Καλιγούλα του Καμύ, που ενώ σφάζεις το είδωλό σου στον καθρέπτη, τους μαθητές σου, αναφωνείς «πέθαινε Καλιγούλα».
Λες ότι δεν αντέχεις άλλο την ψευτοκουλτούρα, ούτε και γω. Για νάμαι ακριβής και εγω δεν πιστεύω στον πολιτισμό σας. Όποια απόκλιση απ τον σημερινό πολιτισμό σημαίνει αμφισβήτησή του και όχι οπωσδήποτε αποδοχή της διαφοροποίησης.
Αλλά για ποιόν πολιτισμό μιλάμε; Αυτόν των ποιητών και των συγγραφέων; Αυτόν του εμπορίου, της καταστροφής του περιβάλλοντος και των πολέμων; Ή αυτόν των πολιτικών – δημοκρατικών συμπεριφορών;
Ο πολιτισμός δεν τεμαχίζεται. Είναι το σύνολο όλων των ανθρωπίνων δράσεων και δυστυχώς οι ανθρώπινες δράσεις διέπονται από μια βαρβαρότητα σε όλη τους την έκταση. Οι όποιες ουτοπικές οάσεις, η ψευτοκουλτούρα των παιδιών που στιγματίζεις, κι αν ξεπροβάλουν, απλά δροσίζουν την έρημο της σκέψης μας. Αυτές οι ουτοπίες, η φάτα μοργκάνα, είναι που μας κρατούν ζωντανούς και μας κάνουν να διασχίζουμε έτη ερήμου αισιοδοξώντας να φτάσουμε σε μια δροσερή πηγή.
Τώρα που και γω, όπως και εσύ έχω περάσει προ πολλού τα 50 κατανοώ τον θοδωράκη που τα μπέρδεψε. Ποτέ δεν το είχε πραγματικά να ξεχωρίζει φασίστες από αντιφασίστες. Κι ας τον βασάνισαν οι πρώτοι κι ας τον βράβευσαν οι δεύτεροι. Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου επί Μητσοτάκη, Μακεδονομάχος τώρα, η ιστορία του όπως λένε τα παιδιά «ξεκίνησε απ το βουνό για να καταλήξει στο ‘διεθνιστής πατριώτης’ (εδώ αντί της φράσης των παιδιών η μπούρδα του Μίκη) της πλατείας Συντάγματος».
Εγώ ως πρώην εκπαιδευτικός, έχω υποχρέωση να βγω και να πω σε εκείνα πρώτα τα παιδιά που κυκλώνουν το άλφα στον τοίχο, πως το τραγούδι που ακούστηκε την ώρα που τον θοδωράκη επεφημούσε ο όχλος: «Μίκη γράφεις ιστορία», πως η ρωμιοσύνη γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ 1945-47, μέσα στον εμφύλιο, και είναι μια εποποιία της Αντίστασης του Ελληνικού λαού κατά των Ναζί και κανένας Μίκης, καμία παρτιτούρα, κανένας εντολοδόχος του συστήματος δάσκαλος, δεν μπορεί να αλλάξει την ιστορία που ο λαός υπέγραψε με αίμα.
* χωρίς πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων
