Είναι λίγος o καιρός που o φόβος με την υποστήριξη των συστημικών ΜΜΕ, ξαναχτύπησε την πόρτα μας, προσφέροντας ανασφάλεια-φόβο-αναταραχή τόσο στην προσωπική μας ζωή όσο και στην ελληνική κοινωνία, καθιστώντας την κοινή γνώμη να έχει αναστολές, τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον.
Αυτός ο φόβος και η αβεβαιότητα για το μέλλον καλλιεργήθηκε εκ των έσω από μέσα από την κοινωνία από εκείνες τις δυνάμεις που ελέγχουν τα ΜΜΕ και τα ισχυρά οικονομικά συγκροτήματα.
Είναι γνωστό ότι η ελληνική κοινωνία έχει μνήμη και γνώση. Γιατί αυτές οι δυνάμεις που συσσώρευσαν στον ελληνικό λαό χρόνια τώρα εμφύλιο-δικτατορία- μεταπολίτευση, έρχονται τώρα να τον σώσουν, φορτώνοντας τον με πολιτικές λιτότητας.
Η ιστορία και η θέληση του ελληνικού λαού τους διέψευσε, αναδεικνύοντας μια νέα κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή, να διαχειριστεί όλα τα συσωρευμένα χρόνια προβλήματα.
Καθώς η κοινωνία μας βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή με την πρόσφατα εκλογική αναμέτρηση, έχει στα χέρια της την ελπίδα και την δύναμη να κάνει την ανατροπή. Και να μην επιτρέψει πισωγυρίσματα, να καταλάβουμε ότι ο φόβος μόνο οπισθοδρόμηση σημαίνει.
Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Μέσα σε αυτό τον συρφετό των συμφερόντων υπάρχουν και άνθρωποι ασυμβίβαστοι που σέβονται τον εαυτό τους και οδηγούν την κοινωνία με ελπίδα- αξίες και οράματα. Σε μια νέα εποχή. Γιατί δεν ανήκουν στο σύστημα.
…Κάποτε μας είπανε να μείνουμε δειλοί, να μην ξελασπώσουμε ποτέ, και μείναμε με τα χέρια να κρύβουν το πρόσωπό μας, και μείναμε με τα δακτυλίδια φορεμένα να καλύπτουν τη γύμνια μας…
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σπάνια αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα. Τις περισσότερες φορές με τον τρόπο που λειτουργούν συμβάλλουν στην παραπλάνηση της κοινής γνώμης, δαινομοποιώντας ανθρώπους που αγωνίζονται για δικαιοσύνη, ελεύθερα και δημοκρατία.
Η παραπληροφόρηση καθώς και η κατευθυνόμενη ενημέρωση που παρέχουν τα μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα, συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός κλίματος κομφορμισμού και απάθειας, που καταδικάζουμε. Ήρθε η ώρα να ακουσθούν άλλες φωνές, φωνές που σπάνια ακούγονται μέσα από τα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές των καναλιών, φωνές που θάβονται και φιμώνονται εσκεμμένα από τα Μ. Μ. Ε.
Το παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι δεν μας αντιπροσωπεύει. Η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των λίγων παράγει φτώχεια, ανισότητα και αδικία, οδηγώντας αναπόφευκτα στη βία. Με τον τρόπο που λειτουργεί και αναπαράγεται το υπάρχον πολιτικό σύστημα, κάθε ανθρώπινη αξία αποτιμάται σε χρήμα – την μοναδική κυρίαρχη αξία που καταρρακώνει κάθε επιθυμία για πραγματική ευτυχία. Αξίες όπως η δημοκρατία και η ισότητα χάνονται και σβήνουν μέρα με την μέρα, όλο και περισσότερο, μέσα σε μια κοινωνία που κατασκευάζει ανθρώπους-μηχανές, ανθρώπους που επιχειρούν να συγκαλύψουν την έλλειψη κάθε νοήματος αναφορικά με την ύπαρξή τους, καταναλώνοντας. Ανθρώπους που ακόμα και σε κατάσταση απόλυτης ένδειας, ταυτίζουν την πιθανότητα της (υπερ)κατανάλωσης, με την “επιτυχία” και την προσωπική τους ολοκλήρωση.
Την τύχη μας ορίζουν οι ολιγαρχίες. Έτσι, εμείς απαιτούμε πραγματική δημοκρατία, που κατ’ εμάς σημαίνει ίση συμμετοχή στην πολιτική εξουσία, για όλους τους πολίτες. Ήρθε η στιγμή να ξεπεράσουμε τους χρεοκοπημένους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, ήρθε η στιγμή να ενισχύσουμε τον ρόλο μας μέσα στην κοινωνία, να κατανοήσουμε την δική μας δύναμη, ότι όλοι μαζί μπορούμε να βρίσκουμε λύσεις και απαντήσεις στα προβλήματα που μας απασχολούν, αντί μια ομάδα ανθρώπων (αντιπροσώπων) να παίρνει αποφάσεις για εμάς, για χάρη της (φιλελεύθερης) ολιγαρχίας και των αγορών.
Η ανάπτυξη της παραγωγής, με σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ολιγαρχιών στον στίβο του παγκόσμιου ανταγωνισμού έχει μετατρέψει ολόκληρο τον πλανήτη σε οικονομικό καζίνο, καταστρέφοντας το φυσικό περιβάλλον και μετατρέποντας πληθυσμούς ολόκληρους σε μηχανές που απλά και μόνο τυφλά εκτελούν εντολές, με αντάλλαγμα την επιβίωση τους.
Αυτή η κατάσταση μας εξοργίζει. Όμως εάν οι φωνές μας ενωθούν, μπορούμε να την αλλάξουμε. Μιλάμε για τις ανεξάρτητες φωνές, που δεν υποκύπτουν στα καλέσματα των μιντιακών αφεντικών τους. Εμείς πιστεύουμε ότι δεν ζούμε σε μια δημοκρατική κοινωνία όπου κάθε γνώμη και άποψη γίνεται απόλυτα σεβαστή έτσι ώστε να αποφύγουμε την στοχοποίηση κάθε φορά που θίγονται τα κακώς κείμενα.
… και μείναμε στην άκρη του παραπετάσματος να σκεφτόμαστε ότι η πτώση μας μπορεί και να μας φέρει αυτό που κάποτε γυρεύαμε… και πεινάμε εκεί, πάντα νεκροί, να ζούμε τα πάθη μας…
Η κοινωνία αυτή δεν είναι ούτε υπόσχεση, ούτε αναγκαιότητα αλλά ούτε και κάποιο «ιερό καθήκον». Πηγάζει μέσα από την επιθυμία μας για μια διαφορετική κατανόηση των πραγμάτων, καθώς και από την απόρριψη της καθημερινής βαρβαρότητας που όλοι βιώνουμε. Διότι δεν θέλουμε έννοιες όπως αυτή της δημοκρατίας και της ελευθερίας να καταντήσουν ξεχασμένα λήμματα σε τόμους εγκυκλοπαιδικούς και λεξικά.
Η αναδιάρθρωση της ζωής μας πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα. Να περάσουμε από το εγώ στο εμείς. Να ενώσουμε τις φωνές μας στις πλατείες όλου του κόσμου και να κερδίσουμε την ελευθερία σε όλα, με όλους και για όλους.
Οι δημοσιογράφοι ήταν πάντα οι καλύτεροι φίλοι εκείνων που κατείχαν την εξουσία. Είναι αυτοί που προετοιμάζουν το έδαφος, γι’ αυτούς που αποσιωπούν τη βία τους, και που είναι πάντα έτοιμοι να την δικαιολογήσουν, που δημοσιεύουν τις αχρειότητές τους, τους χειροκροτούν ή τους ασκούν κριτική, ώστε να μπορούν να χτυπήσουν καλύτερα την επόμενη φορά.
Στους δημοσιογράφους οφείλεται το γεγονός ότι έχουμε γίνει τόσο αδύναμοι, φοβισμένοι και διασπασμένοι και δεν είμαστε ικανοί να αντιδράσουμε στην καθημερινή καταπίεση και τον ασφυκτικό έλεγχο της ύπαρξης μας. Οι τηλεοπτικές ειδήσεις ορίζουν όποιον εξεγείρεται ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια στις όλο και πιο επικίνδυνες και μοχθηρές συνθήκες διαβίωσης ως τρομοκράτη, ως ένα άτομο που αποτελεί απειλή για όλους.
Οι «δημοσιογράφοι» είναι εχθροί κάθε εκμεταλλευόμενου, κάθε σκλάβου που θέλει να απελευθερώσει, κάθε αδύναμου που θέλει να πάρει μια ανάσα Είναι αυτές οι φωνές που είναι πιστές στα μιντιακά και όχι μόνο αφεντικά τους, που από την ρητορική περί «ελευθερίας της πληροφορίας» από το μύθο του ελεύθερου και ανεξάρτητου ρεπόρτερ, δεν έχει μείνει τίποτα παρά κούφια λόγια.
Ο δημοσιογράφος είναι ένα ενεργούμενο, ένα κεντρικό γρανάζι γύρω από το οποίο γυρίζει η μηχανή της πληροφορίας. Η στενή τους συνεργασία με την κεντρική εξουσία και η αναπόφευκτη εξάρτησή τους από όλα τα οικονομικά μπλοκ εξουσίας, στην πραγματικότητα, τους θέτει απέναντι όλων όσων δεν κατέχουν εξουσία.
Οι φωνές αυτές είναι μια αλεστική μηχανή πληροφοριών, έτσι φτιαγμένη να δημιουργεί συναίνεση και να διατηρεί την κοινωνική ειρήνη, που χειραγωγεί τις μεγαλύτερες αδυναμίες μας και τους χειρότερους φόβους μας.
Επομένως, όταν συμμετέχεις, ως παρασιτικός «μπράβος» του καθεστώτος, σε όλα τα ευρήματα, κατά της κοινωνίας και του λαού, θα έρθει η μέρα που θα υποστείς τις συνέπειες των πράξεών σου.
…όσοι θα βρουν το φως να λιγοστεύει και την καρδιά κρεμάσουν σε κλαδί κοντά σε μια φωτιά που ζωντανεύει στην όχθη που τον άνθρωπο παλεύει το μαύρο φως και θέλει να τον δει…
Η εξουσία έχει ανάγκη από «μπράβους», δημοσιογράφους, αλλά όταν το καθεστώς των «μπράβων» γίνεται υπερτροφικό και η κρίση τους κτυπάει, τότε εξοντώνουν ένα μεγάλο αριθμό, που τους είναι πλέον άχρηστοι.
Δυστυχώς ο κλάδος της δημοσιογραφίας είναι συνένοχος σε όλα τα εγκλήματα της εξουσίας, εναντίον της ελληνικής κοινωνίας και του λαού της. Οι βιομηχανίες του τύπου και των καναλιών αποτελούν τους πλέον θηριώδεις προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της εξουσίας. Και όλα αυτά τα ηχηρά περί «ελευθερίας έκφρασης» και «πλουραλισμού» είναι παραμύθια για μωρά παιδιά.
* Ο Βαγγέλης Πάλλας είναι δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής AEJ/IFJ