Το Best Seller της «Πρότασης» επανέρχεται
Η Πολιτιστική Αργολική Πρόταση φέρνει και πάλι επί σκηνής ένα έργο που επιτρέπει στο θεατή να αναρωτηθεί ποιός είναι ο σκοπός της ζωής. Στις 21 και 22 Απριλίου το θεατρικό έργο «Τότε που Ζούσαμε» επιστρέφει για δύο παραστάσεις στο Θέατρο Πρόταση (Οδυσσέα Ανδρούτσου 13, Άργος) στις 20:30. Τηλέφωνο για κρατήσεις 6944553080.
Τι είναι εκείνο που μπορεί να μας δώσει ευχαρίστηση στη διάρκειά της. Ποιοι ρόλοι, ποιες συμπεριφορές, ποιες στάσεις ζωής, ποιοι τρόποι σκέψης και δράσης, μπορούν να δώσουν περιεχόμενο στην καθημερινότητα, προσανατολισμό στη ζωή μας. Ερωτήματα φαινομενικά δύσκολα, αλλά στην ουσία τους απλά! Κάτι σαν τους στίχους που τραγούδαγε ο Κωστής Μαραβέγιας, για να θυμηθούμε πόσο η ζωή μας έχει ξεφύγει:
Δε ζητάω πολλά
Όλα αυτά που μου λες στο σκοτάδι
Να τα πεις μια φορά
Με το φως το πρωί κι ένα χάδι
να τα πεις μια φορά
με το φως το πρωί κι ένα χάδι…
Τότε που ζούσαμε…
… μια ρομαντική αναπόληση κάποιου παρελθόντος χρόνου με ιδιαίτερα θετικές στιγμές ή κριτική διάθεση για τις σχέσεις μας με την ίδια τη ζωή; Χαρά μιας καθημερινότητας που μας διευκολύνει τη ζωή ή συμβάσεις που επαναλαμβάνονται και δημιουργούν, τις περισσότερες φορές, μια καταπιεστική καθημερινότητα που δηλητηριάζει τις σχέσεις μας με τον κοινωνικό μας περίγυρο;
Στο «τότε που ζούσαμε…», τα ερωτήματα αυτά αναζητούν μια απάντηση και οι συμπεριφορές εξωτερικεύουν το ιδιαίτερο περιεχόμενό τους. Ο μικροαστισμός, το κυρίαρχο κοινωνικό καλούπι συμπεριφορών στην πρόσφατη, σύγχρονη πορεία της κοινωνίας μας τοποθετεί στη βιτρίνα της τα καλά αντίγραφά του. Τα ελαττωματικά, εκείνα που ξεφεύγουν από τη φόρμα της μήτρας, τα πετάει στην άκρη, στο περιθώριο της ζωής. Στο «Τότε που ζούσαμε…», η οικογένεια, το ζευγάρι και ο γιός, έχουν ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της μικροαστικής μήτρας.
Ο πατέρας είναι το ελαττωματικό κομμάτι, πεταμένο στην άκρη της ζωής, απλά του επιτρέπουν να υπάρχει για να θυμίζει στους υπόλοιπους το βαρύ αμάρτημα της αναζήτησης μιας άλλης ζωής και την ήττα που συνεπάγεται η αδυναμία να φτάσεις μέχρι το τέλος της αναζήτησης και η παράδοσή σου.
Η μητέρα αποτελεί την πυξίδα προσανατολισμού του γιού στη ζωή. Αυτήν που πρέπει να ζήσει. Η ίδια γνωρίζει πως για να πετύχει ο γιός της δεν πρέπει να ξεφύγει από τις διαστάσεις που ορίζει το καλούπι. Του υπενθυμίζει με κάθε τρόπο τους κανόνες του παιχνιδιού και καταφέρνει να τον κάνει «σωστό».
Ο γιός σώθηκε! Δεν χαλάει τον ρυθμό της καθημερινότητάς του για αναζητήσεις που μπορούν να του στερήσουν τη χαρά… μιας καθωσπρέπει ζωής. Είναι ένα σωστό αντίγραφο του καλουπιού που αναπαράγει «σωστές» δομές, συμπεριφορές και σχέσεις στην κοινωνία μας. Ένα αντίγραφο ευτυχίας σε μια καθημερινότητα που επαναλαμβάνεται αδιαφοροποίητα.
