ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αμφιβολία πως χωρίς την δημοσιογραφία δεν υπάρχει διαφάνεια. Χωρίς την διαφάνεια δεν υπάρχει έλεγχος και χωρίς τον έλεγχο ο κάθε διαχειριστής της εξουσίας θα γινόταν μονάρχης και σφετεριστής της λαϊκής εμπιστοσύνης. Όμως δημοσιογραφία δεν σημαίνει πάντα και διαφάνεια.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ του «Αυριανισμού», γινόταν όλο και περισσότερο αντιληπτή η στενή σχέση εξουσίας και ΜΜΕ. Όχι πως πριν δεν ήταν. Αν θυμηθούμε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης πως το συγκρότημα Λαμπράκη εξώθησε το κράτος να εισβάλει στο σπίτι του Τσιρώνη και να καταλύσει δια της βίας, το κράτος των 3-4 δωματίων που ονειρευόταν ο γιατρός.
11 ΙΟΥΛΗ 1978, το δημοκρατικό «ΒΗΜΑ» αναρωτιόταν τότε με πρωτοσέλιδο «Υπάρχει Κράτος;» και κατέληγε: «Ποιος κάποτε θα αποφασίσει να προστατεύσει το κύρος και την αξιοπιστία του Κράτους; Διότι και η υπόθεση Τσιρώνη υπογραμμίζει την ανυπαρξία Κράτους». Τα δημοκρατικά ΜΑΤ εισέβαλαν μέσα στο σπίτι του γιατρού και τον Δολοφόνησαν. Ο Βασίλης Τσιρώνης έπεφτε νεκρός γιατί οραματίστηκε την «ελευθερία».
ΑΡΚΕΤΑ χρόνια αργότερα, ο κόσμος αρχίζει να αντιλαμβάνεται την σχέση εξουσίας και ΜΜΕ. Το ένα χέρι να νίβει το άλλο και τα δυό το πρόσωπο. Το πρόσωπο της διαπλοκής. Μήπως ξεχνάει κανείς τα θαλασσοδάνεια στο ΜΕΓΚΑΛΑ Κανάλια και εν μέσω κρίσης; Ή μήπως ξεχνά κανείς το CD που δεν έφτασε στον Καραμανλή, το φλασάκι με τους λογαριασμούς και τις επιλεκτικές διορθώσεις και τόσα άλλα.
ΕΝ ΟΨΕΙ ΝΟΒΑΡΤΙΣ, έσκασε και ενδιάμεσα είδηση για μια επιλεκτική προβολή σε ΜΜΕ του Νομού. Ίσως αν υπήρχαν παραπάνω ΜΜΕ της Περιφερειακής διοίκησης που συμμετείχαν, ίσως να μην υποκινούσε καμία υποψία, να ‘μασταν όλοι μπουκωμένοι και να μην βλέπαμε την σκοπιμότητα. Όμως τα πράγματα ήρθαν διαφορετικά, αφού τα κριτήρια δεν φαίνεται να έχουν σχέση με την αναγνωσιμότητα ή το κύρος των δημοσιογράφων, αφού και το μοναδικό έντυπο εκ των τριών μέσων που υπογράφει δημοσιογράφος, έπαψε για ένα μεγάλο διάστημα να είναι μέσα στις υπουργικές αποφάσεις!
ΟΜΩΣ το θέμα ποιούς και γιατί τους επέλεξε το ΚΕΛΠΝΟ για να διαφημιστεί δεν μπορεί να σταματήσει μόνο στις επιλογές της διοίκησης του και στα ραβασάκια που ενδεχομένως οι διοικούντες να ελάμβαναν για τις καταχωρήσεις. Το ζήτημα είναι πως κανένα απ τα μέσα αυτά δεν στάθηκε ποτέ κριτικά απέναντι στο πρόσωπο που φέρεται να μεσολάβησε. Να δεχτώ πως είναι τυχαίο; Να το δεχτώ. Έτσι είναι ο καπιταλισμός και μέσα σ αυτό ζούμε. Με τα ΜΜΕ να χρίζουν τρομοκράτες όσους αντιστέκονται στις ανισότητες που γεννά το σύστημα και να παροτρύνουν την εκάστοτε κυβέρνηση να εισβάλει στο «άντρο του κάθε Βασίλη Τσιρώνη».
ΤΟ ΜΟΝΟ σίγουρο είναι πως όλοι αυτοί που κρύβονται πίσω απ όλα αυτά ξεχνούν πως «ο Ιούδας φιλούσε πραγματικά υπέροχα», μόνο που την επόμενη φορά θα αισθανθούν το φιλί του στην δική τους παρειά.
Α.Ν.