Το ραντεβού δόθηκε την Παρασκευή 15 Ιουνίου, στις 18:00, στο Κτήμα Λεμπέση (6ο χλμ. Άργους-Ναυπλίου), για το πάρτι αποφοίτησης της Στ΄ τάξης του 3ου Δημοτικού Σχολείου Άργους, που διοργάνωσαν οι γονείς τους. Προσκλήθηκαν όλοι ‒ δάσκαλοι, φίλοι, συγγενείς. Στον φιλόξενο χώρο του κτήματος, οι απόφοιτοι μοιράστηκαν στιγμές χαράς, διασκέδασης και δροσιάς στην πισίνα, υπό το άγρυπνο βλέμμα της άρτια εκπαιδευμένης ναυαγοσώστριας Γεωργίας Σταμελάκη. Ο μπουφές, κατάφορτος από φαγητά που ετοίμασε γνωστό κέτερινγκ της περιοχής και γλυκίσματα που ετοίμασαν οι μαμάδες με χέρι στοργικό.
Στην πίστα ξεδίπλωσαν τις άγουρες χορογραφίες τους αγόρια και κορίτσια υπό τον ήχο των άριστων μουσικών επιλογών του dj Θάνου Λειβαδίτη μέχρι που βγήκε το φεγγάρι. Περίσσεψαν χαμόγελα ‒άλλα ελεύθερα, άλλα με σιδεράκια‒, γάργαρα γέλια, φωνές με τα πρώτα ρινίσματα της αρρενωπότητας, δάκρυα ευανάγνωστα σε πρόσωπα προοίμιας θηλυκότητας, όρκοι φιλίας για πάντα, με τη διάρκεια που έχει το «πάντα» των παιδιών, λαχτάρα να βγάλουν φτερά και να πετάξουν στο νέο, υψηλό τους όνειρο.
Ρίγη συγκίνησης σκόρπισε ο δάσκαλος που τους έμαθε τα πρώτα τους γράμματα στην Α΄τάξη, ο Νίκος Τσάγκαρης, όταν χάρισε σε κάθε παιδί από ένα αντίγραφο της πρώτης τους εφημερίδας αλλά και από ένα cd όπου είχε ηχογραφήσει τις ντροπαλές φωνές τους από την πρώτη φορά που έκαναν ανάγνωση, κι έγινε μέλος των ξέφρενων παιχνιδιών τους στο γκαζόν!
Οι δάσκαλοι Νάνσυ Κασιδάκη και Γιάννης Φλώρος γενναιόδωρα μοιράστηκαν τη χαρά των παιδιών και άθροισαν τις ευχές τους για ένα μέλλον ευοίωνο και δημιουργικό.
Ψυχή και καρδιά της γιορτής, ο διευθυντής του 3ου Δημοτικού Σχολείου Παναγιώτης Μουσταΐρας, πανταχού παρών, δάσκαλος και πατέρας, φίλος και αδερφός όλων των παιδιών, εμπλούτισε την εκδήλωση με την προβολή φωτογραφιών από τα έξι χρόνια της σχολικής ζωής τους, έσφιξε τα χέρια τους και ευχήθηκε ευνοϊκό άνεμο στον δρόμο που με προσήλωση τους έδειξε με τις διδαχές του.
Η βραδιά έκλεισε όταν οι μαθητές πέταξαν στον ουρανό ‒και σκόρπισαν τα λιγοστά σύννεφα‒ τα καπελάκια αποφοίτησης που φιλοτέχνησαν με έμπνευση και μεράκι οι υπερήφανες μαμάδες τους.
Γονείς και κηδεμόνες με γέλιο στα χείλη, γρήγορο παλμό στην καρδιά, έναν κόμπο χαράς στον λαιμό κι ένα κρυφό δάκρυ στα μάτια είδαν στα παιδιά τους την ανταμοιβή των καθημερινών μαχών τους για το ζην και το ευ αγωνίζεσθαι∙ άνοιξαν μεγαλύτερη αγκαλιά κι έδωσαν την αταλάντευτη αγάπη τους με χέρι σταθερό, τρυφερό, παυσίλυπο και έτοιμο να τα κρατήσει γερά και στις λεωφόρους αλλά και στα στενά του μέλλοντός τους…
