Ο Δράμαλης στ’ Ανάπλι (απ’ έξω!)
Πριν από 196 χρόνια ο Δράμαλης φτάνει στην Αργολική πεδιάδα και στο βάθος αχνοφαίνεται το Ανάπλι. Όλα αυτά έγιναν τέτοιες ημέρες το 1822.
Ο Δράμαλης ξεκίνησε με 32.000 στρατό από τη Λαμία να καταστρέψει την Ελληνική Επανάσταση. Στην αρχή είχε 40.000, αλλά 8.000 Αλβανοί μισθοφόροι, δεν ακολούθησαν… είτε γιατί τήρησαν την μπέσα που είχαν δώσει στον Κολοκοτρώνη ότι δεν θα ξαναπολεμήσουν στην Πελοπόννησο, είτε γιατί κατάλαβαν πως ο Δράμαλης ήταν ένας ψωροπερήφανος επηρμένος Οθωμανός αριστοκράτης και εντελώς άχρηστος για αυτήν την εκστρατεία.
Τριάντα χιλιάδες ήταν οι μάχιμοι… Τους ακολουθούσε ένα τεράστιο πλήθος για βοηθητικές υπηρεσίες και για να εκμεταλλευτούν τις λεηλασίες… από κοντά και ένα πλήθος δερβίσηδες και Μωαμεθανοί ιερωμένοι για να ανυψώνουν το ηθικό με τις γνωστές αηδίες για παραδείσους, πενηνταδύο παρθένες κλπ.
Ο Δράμαλης μέχρι τότε δεν είχε δείξει στρατιωτικά προσόντα… Το μόνο που αναφέρεται είναι πως υπήρξε «ευνοούμενος» της Βαληδέ Σουλτάνας (για ζηγκολίκι φαίνεται τούτο, αλλά δεν είμαστε βέβαιοι). Αντικατέστησε –χωρίς προφανή αιτία- τον Χουρσίτ Πασά στην ηγεσία ενός τεράστιου ασκεριού από 80.000 άντρες. Του έδωσαν ένα επιτελείο από τους επιφανέστερους Πασάδες (μεταξύ αυτών και ο πρώην Μεγάλος Βεζίρης, δηλαδή Πρωθυπουργός, Τοπάλ Αλή). Προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τον ψυχολογικό αντίκτυπο από το τεράστιο πλήθος του στρατού του. Αυτό δεν επαρκούσε…
Στις 12 του Ιούλη φτάνει στην Αργολική πεδιάδα. Διαλύεται αμέσως η πολιορκία του Ναυπλίου. Οι Έλληνες που είχαν στρατόπεδα στο Κατσίγκρι και την Άρεια, μεταφέρονται με τάξη προς τα ανατολικά και πιάνουν κάθε πιθανό πέρασμα για Επίδαυρο και Ερμιονίδα. Το κατόρθωμα αυτό, που δεν αναφέρεται και πολύ, το πραγματοποίησε ο Νικόλαος Σταματελόπουλος (αδελφός του Νικηταρά). Ο άμαχος πληθυσμός των χωριών του κάμπου και του Άργους έφυγε κακήν κακώς στα γύρω βουνά. Η Κυβέρνηση μπάρκαρε από τον φόβο της σε πλοία από τους Μύλους. Η Επιτροπή υπό τον Θεοδώρητο, επίσκοπο Βρεσθένης, που ήταν μέσα στο Ναύπλιο και διαπραγματευόταν την παράδοση του φρουρίου, κρατήθηκε αιχμάλωτη.
Ευτυχώς, σαν από μηχανής Θεός φάνηκε ο Κολοκοτρώνης, αλλά αυτό θα το δούμε σε λίγες ημέρες. Τώρα θα σταθούμε στο γιατί ο Δράμαλης έμεινε «απ’ έξω» από το Ναύπλιο. Γιατί οι Τούρκοι του Αναπλιού, τους άφησαν να μένουν σε τσαντίρια στην Γλυκιά, στους πρόποδες του ΑγιοΛιά . Δεν προσφέρθηκαν να φιλοξενήσουν ούτε τον ίδιο τον Σερασκέρη, που ήρθε για να τους σώσει.
Ήταν αμοιβαίος φόβος για τις αρρώστιες τις λεγόμενες «λοιμικές» που αναπτύσσονταν στα πολιορκούμενα φρούρια; Ήταν ο φόβος των Τούρκων του Ναυπλίου, ότι θα βάλουν οι νεοφερμένοι χέρι στα πλούτη τους; Ήταν η υπεροψία της Ναυπλιώτικης Οθωμανικής Αριστοκρατίας;
Δεν το γνωρίζουμε… Πάντως, 30.000 στρατός στρατοπέδευσε στην Γλυκιά, λένε οι ιστορικοί. Περισσότεροι δηλαδή από τους σημερινούς κατοίκους της πόλης μας. Πιστεύω όμως πως ένα μέρος του στρατού και των συνακόλουθων πλιατσικολόγων πρέπει να παρέμεινε στο Άργος, για να πολιορκεί την Λάρισα και να κλέβει ό,τι μπορούσε από τα εγκαταλελειμμένα σπίτια.
Τόλης Κοΐνης
