Η Τζούλια Σπυροπούλου έχει γεννηθεί στο Μαϊάμι της Φλώριντα των ΗΠΑ. Έχει σπουδάσει Υποκριτική (Bachelor of Arts in Theater) στο Florida International University, και στο New York Film Academy της Νέας Υόρκης. Εδώ και αρκετά χρόνια εργάζεται ως ηθοποιός και περφορμερ σε θεατρικές σκηνές της Αθήνας.
Έχει πρωταγωνιστήσει στις παραστάσεις Παναγία των Παρισίων, Ο Μάγος του Οζ, Το τυφλό σημείο, M.I.S.S.I.S. και στο πρώτο της θεατρικό έργο Free Rider στο Θέατρο Παραμυθίας το 2011.
Με την ταινία JEAN έκανε το πρώτο της σκηνοθετικό ντεμπούτο στον κινηματογράφο, το οποίο απέσπασε το 1ο Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στο 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Ιεράπετρας, Κρήτη, 3η Θέση στην κατηγορία Ελληνικό Ντοκιμαντέρ στο 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου, Τιμητική Διάκριση στο 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου της Αθήνας AIDFF, επίσημη συμμετοχή στο Human Rights Film Festival BARCELONA/PARIS/NYC, Βαρκελώνη, επίσημη συμμετοχή στο ROMA CINEMA DOC, στη Ρώμη, επίσημη συμμετοχή στο MINDIE Miami Independent Film Festival, στο Μαϊάμι Φλώριντα, και πρώτη συμμετοχή στο International Short Film Festival Kalmthout, στο Βέλγιο, και αυτό το χειμώνα θα προβληθεί στο κρατικό κανάλι ΕΡΤ.
Πως ανακάλυψες το ταλέντο σου στον κινηματογράφο;
Ξεκίνησα να δουλεύω ως βοηθός σκηνοθέτη σε μικρά κινηματογραφικά συνεργεία, που λόγω χαμηλού προϋπολογισμού χρειάζονταν τη βοήθειά μου. Αυτό σταδιακά εξελίχθηκε, δούλευα σε διάφορα πόστα ταυτόχρονα με ποικίλες αρμοδιότητες ως που το 2016 βρήκα το θέμα για την πρώτη μου ταινία ντοκιμαντέρ με τίτλο JEAN.
Πως ξετυλίχθηκε η καριέρα σου;
Για να λέμε την αλήθεια η καριέρα μου στον κινηματογράφο μόλις ξεκίνησε. Βρίσκομαι στο χώρο του σινεμά από το 2013 όπου και ξεκίνησα να εργάζομαι σε διάφορες θέσεις ενός συνεργείου (καμιά φορά και ταυτόχρονα σε πάνω από μία θέση). Το σκηνοθετικό μου ντεμπούτο το έκανα το 2017 με την ταινία JEAN όπου απέσπασε 3 βραβεία στην Ελλάδα, και ταξίδεψε σε χώρες όπως Ισπανία, Βέλγιο, Ιταλία, ΗΠΑ. Ταυτόχρονα βέβαια συνεχίζω να εργάζομαι ως ηθοποιός και περφόμερ στην Αθήνα και τη Νέα Υόρκη, όπου πηγαινοέρχομαι.
Ποιο είναι το μυστικό σου για την επιτυχία;
Η ασχολία με το σινεμά μπορεί να είναι τρομακτική κάποιες φορές. Είναι ένας τεράστιος χώρος με πολλούς ανθρώπους που στοχεύουν να μοιραστούν το ίδιο κομμάτι της πίτας. Θεωρώ ότι πρέπει να έχεις κότσια και επιμονή γι’ αυτή τη δουλειά. Πρέπει να μαθαίνεις για το πως θα προωθήσεις και πως θα πουλήσεις την ταινία σου. Το βασικότερο όμως είναι να έχεις μια ταινία που να έχει κάτι να πει.
Πως η εμπειρία σου στο θέατρο συνέβαλε στην επιτυχία σου στο σινεμά;
Βασικά έχω εκπλαγεί πόσο διαφορετικό είναι το σινεμά από το θέατρο. Είναι δύο ξεχωριστοί τρόποι να προσεγγίσεις την φαντασία του κοινού. Παρόλα αυτά, η εμπειρία μου στην συγγραφή θεατρικού έργου (Free Rider, Θέατρο Παραμυθίας 2011) μου έδωσε κάποιες ικανότητες για τις ιστορίες μου στο σινεμά. Ασχολούμαι κυρίως με το ντοκιμαντέρ. Ακόμα και εκεί όμως, συχνά υπάρχει σενάριο.
Τι απολαμβάνεις περισσότερο από τη δουλειά σου; Την καριέρα σου;
Να μπορώ να εκφραστώ μέσα από αυτήν. Έχοντας περάσει από ερμηνεύτρια, νομίζω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή να μπορείς να δημιουργήσεις κάτι από τίποτα. Από τη σκέψη και τη φαντασία. Με εμπνέουν οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους, οι ζωές τους. Γι’ αυτό και ασχολήθηκα από την αρχή με το ντοκιμαντέρ. Και το ντοκιμαντέρ δεν σταματάει στην μεγάλη οθόνη. Γίνεται τροφή για συζήτηση, έχει να προσφέρει στην κοινωνία ιδέες για υλοποίηση.
Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι εμπνευστές στην καριέρα σου;
Οι άνθρωποι που κινηματογραφώ. Και οι συνεργάτες μου. Επίσης ντοκιμαντέρ που έχω δει κατά καιρούς σε φεστιβάλ. Ταινίες οι οποίες δεν παίρνουν διανομή και είναι δύσκολο να τις πετύχει κανείς, δυστυχώς. Επίσης μεγάλοι σκηνοθέτες δημιουργοί όπως οι αδερφοί Νταρντέν, o Jim Jarmusch, ο Bella Tarr, κ.α.
Πρόσφατα ετοιμάζεις το σκηνοθετικό σου ντεμπούτο. Πόσο σημαντικό είναι για σένα προσωπικά; Για την καριέρα σου;
Θεωρητικά το σκηνοθετικό μου ντεμπούτο έγινε με το ντοκιμαντέρ JEAN. Αλλά νιώθω ότι στην ουσία το ντεμπούτο μου το κάνω με αυτή την ταινία ντοκιμαντέρ με τίτλο YUBI, που μόλις ολοκλήρωσα. Σ’ ευχαριστώ, λοιπόν, για την ερώτηση. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να δει ο κόσμος αυτή την ταινία. Πρόκειται για ένα κορίτσι που επέζησε από την απόπειρα δολοφονίας από τον πατέρα της και τώρα προσπαθεί να επιβιώσει με 99% αναπηρία, αναζητώντας την ελευθερία της. Έχω ασχοληθεί πάνω από 5 μήνες γι’ αυτή τη δουλειά με πολύωρες έρευνες, γυρίσματα, μοντάζ. Το πιο σημαντικό όμως σε κάθε ντοκιμαντέρ είναι ποια ηθική στάση θα κρατήσεις σαν σκηνοθέτης δημιουργός. Και αυτό με απασχόλησε περισσότερο από όλα. Θεωρώ ότι αυτή η ταινία μου θα είναι σταθμός στην καριέρα μου καλλιτεχνικά.
Και πως εξελίχθηκε η ταινία από κόνσεπτ σε πράξη;
Γνωριστήκαμε με την πρωταγωνίστρια μου και τη μητέρα της πριν περίπου 6 μήνες. Τους μίλησα για το τι ήθελα να κάνω και συμφώνησαν. Από τότε ξεκινήσαμε γυρίσματα και σιγά σιγά την συγγραφή του σεναρίου και την έρευνα. Ένα ντοκιμαντέρ όμως δεν ξέρεις μέχρι την αποπεράτωσή του εάν θα βγει. Υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες. Δεν είναι σαν την μυθοπλασία που κατά μεγάλο ποσοστό μπορούν όλα να πραγματοποιηθούν. Στο ντοκιμαντέρ υπάρχουν συχνά αλλαγές, εκπλήξεις. Γιατί η ιστορία είναι πραγματική.
Τι ακριβώς κάνεις; Ποιες είναι οι κύριες αρμοδιότητες;
Αυτό εξαρτάται από ποιο καπέλο φοράω. Έχω σκηνοθετήσει μέχρι στιγμής δύο ταινίες, στις οποίες έχω και την αρμοδιότητα του παραγωγού, και συχνά και της κινηματογράφησης.
Αντιθέτως, όταν δουλεύω σε άλλα συνεργεία, έχω άλλες αρμοδιότητες και λιγότερες ευθύνες. Έχω δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτη, που είναι και το δεξί χέρι του σκηνοθέτη. Έχω περάσει σχεδόν από όλα τα πόστα, από ηχοληψία, σε βοηθός παραγωγής κλπ. Επίσης εργάζομαι και ως ηθοποιός, πλέον μπροστά στο φακό.
Περιέγραψε μια συνηθισμένη μέρα στη δουλειά σου;
Κυριολεκτικά, δεν υπάρχει συνηθισμένη μέρα στη δουλειά μου! Μπορεί τη μία μέρα να κάνω ρεπεράζ για ταινία (επιλογή τοποθεσίας), την επόμενη να μοντάρω άλλη ταινία, και ταυτόχρονα να προωθώ κάποια άλλη στα φεστιβάλ. Κάποιες μέρες μπορεί η δουλειά να βγει εύκολα και αβίαστα και άλλες να μην σου φτάνουν οι ώρες στο 24ώρο. Συχνά με πολλά πολλά ξενύχτια.
Ποιοι είναι οι κοινοί μύθοι στη δουλειά σου;
Η γκλαμουριά, οι μεγάλες κινηματογραφικές πρεμιέρες με κόκκινο χαλί, δισέλιδα αφιερώματα σε περιοδικά. Εντάξει, είναι πολύ όμορφα όλα αυτά, και συμβαίνουν καμιά φορά αλλά δεν έχει καμία σχέση με τον τομέα του κινηματογράφου. Αν νομίζει κάποιος ότι αυτή η δουλειά έχει στρωμένα ροδοπέταλα, κάνει λάθος. Συνήθως είμαστε όλη μέρα στο πόδι με άπειρες ώρες εργασίας, καμία φορά χωρίς διάλλειμα, να μην προλαβαίνεις να φας, να πιάνονται τα οπίσθιά σου και να στραβώνεσαι μπροστά στο μοντάζ, και άλλα καλά. Κάνεις όλες τις θυσίες όμως γιατί αγαπάς αυτή τη δουλειά και αδημονείς να μοιραστείς ένα πολύτιμο κομμάτι του εαυτού σου με τον κόσμο.Επίσης πρέπει να πω πως με το ντοκιμαντέρ συνήθως κάνουμε αρκετά γυρίσματα στο δρόμο (πάντα αναλόγως με το θέμα). Αυτό όμως σημαίνει ότι είμαστε εκτεθειμένοι στους κινδύνους του δρόμου. Πρέπει να είμαστε ψυχικά και σωματικά έτοιμοι. Με άνετα ρούχα. Με όλες τις αισθήσεις μας ξύπνιες. Μέσα στη βροχή, ή το κρύο, ή τον καύσωνα. Αλλά στο τέλος, αξίζει τον κόπο.
Άκης Γκάτζιος
