Δεν είναι -σκέπτομαι- σωστό
να ζούμε σε απόχη,
με το κεφάλι μας σκυφτό
και να μη λέμε ‘’όχι’’…
Και τώρα που επέρασε
η πιο πολλή ζωή μου,
τον ήρωα που ΄ναι μέσα μου
τον θέλω πια μαζί μου!
Μαζί του θε να περπατώ
στην πόλη και στους δρόμους
με το παράστημα στητό
κι ανεβασμένους ώμους…
Να πω του ήρωα μέσα μου:
‘’λίγο από σένα δώσμου’’
για να αντέχω πιο πολύ
την τρέλα αυτού του κόσμου.
Και να πηγαίνουμε μαζί
παντού, σε μέρη ωραία,
μέχρι να πέσει η τελική
του βίου μου αυλαία…
Κι έτσι όπως κάθομαι σκεβρός
στη σάπια πολυθρόνα,
καλώ τον ήρωα μέσα μου
να βγει απ’ την κρυψώνα!
Μα κι αν φωνάζω δυνατά,
απάντηση δεν παίρνω…
σκύβω με δέος στην καρδιά
και το κεφάλι γέρνω…
Φωνάζω πάλι… τίποτα…
απάντηση καμία…
Μάλλον ο ήρως μέσα μου
εχάθη από ασιτία…
Τόσο καιρό που πάλευα
εμένα ν’ αγαπήσω,
αμέλησα τον ήρωα
που ΄κρυβα να ταϊσω…
Την εξουσία φοβόμουνα
πλήρωνα και τους φόρους,
μα δεν ονειρευόμουνα
με τους δικούς μου όρους.
Και τώρα που αποφάσισα
να ζήσω όπως θέλω,
επήγε ο ήρως μέσα μου
στον κόσμο των αγγέλων.
Και έτσι κάθομαι ξανά
στη σάπια πολυθρόνα,
μα έχω το βλέμμα μου μπροστά,
έχω μπροστά αγώνα!
Αφού ο ήρως χάθηκε
πριν καν τόνε βαφτίσω,
ήλθε η ώρα άλλον πια,
ξανά να επινοήσω…
Πέτρος Λυγίζος