«Μαζί ή τίποτα» του Φατίχ Ακίν στον Δον Κιχώτη

Η ταινία «Μαζί ή τίποτα» του Φατίχ Ακίν προβάλεται την Παρασκευή 9 Νοεμβρίου στον Δον Κιχώτη (Καλαμαρά 4, Άργος), στις 9 το βράδυ.

Παραγωγή: Γερμανική / Γαλλική (2017) / Σκηνοθεσία: Φατίχ Ακίν / Πρωταγωνιστούν: Ντάιαν Κρούγκερ, Ντένις Μοσκίτο, Γιοχάνες Κρις, Ούλριχ Τουκούρ  / Διάρκεια: 111’

Ο μαχητικός Γερμανός, τουρκικής καταγωγής, Φατίχ Ακίν σκηνοθέτησε και έγραψε το σενάριο για την ταινία Μαζί ή τίποτα, η οποία κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Φοίνικα και έφτασε στην τελική εννιάδα για την καλύτερη ξενόγλωσση ταινία στα 90ά βραβεία Όσκαρ.

O Φατίχ Ακίν ποτέ δεν τοποθετήθηκε εκτός πολιτικής στις ταινίες του, αλλά με το Μαζί ή Τίποτα κάνει την ισχυρότερη πολιτική του δήλωση, έστω κι αν προβληματιστούν όσοι επιθυμούν καθαρές κινηματογραφικές λύσεις.

Χωρισμένο σε τρία μέρη, το δράμα ξεκινά όταν ο σύζυγος και ο μικρός γιος της Κάτια ανατινάζονται από στοχευμένη βομβιστική επίθεση. Ο σύζυγός της, ο κουρδικής καταγωγής Νούρι, είχε καταδικαστεί και φυλακιστεί για διακίνηση ναρκωτικών και η επιχείρηση που είχε στήσει ήταν μια έκφραση της κοινωνικής μεταμέλειας και της αλλαγής του τρόπου ζωής του.

Ερευνώντας το παρελθόν του, οι Αρχές υποψιάζονται ξεκαθάρισμα λογαριασμών: ισλαμιστές τρομοκράτες, συμμορίες, ακόμη και Αλβανούς, εκτός από τους προφανείς δράστες.  «Οι ναζί σκότωσαν τον άνδρα μου» ωρύεται η Κάτια, ώσπου ένα νεαρό ζευγάρι που σχεδίασε την επίθεση οδηγείται σε δίκη κι εκεί αρχίζει το μεσαίο κομμάτι της ταινίας, με την Κάτια ανάμεσα στην ψυχική ανάρρωση και τα βέλη που δέχεται από τον σαρκαστικό συνήγορο υπεράσπισης των κατηγορουμένων ‒ τον υποδύεται απολαυστικά ο Γιοχάνες Κρις, σε μια έξυπνα μεθοδευμένη πλατφόρμα αποκατάστασης της αλήθειας.

Επιλέγοντας μια πολύ λευκή γυναίκα, πρόδηλα τευτονικής «καταγωγής» γυναίκα, όπως η Κάτια, ο Ακίν προκαλεί περισσότερο τους αντιπάλους να την αντιμετωπίσουν με περιφρόνηση και δευτερεύον μίσος.  Είναι μια παραστρατημένη Άρια που μπλέχτηκε με έναν «λεχρίτη», θα πρέπει να σκέφτηκαν όχι μόνο οι ορκισμένοι νοσταλγοί του Χίτλερ αλλά, σιωπηλά, πολλοί συντηρητικοί χριστιανοδημοκράτες νοικοκυραίοι. Και σαν να πραγματεύεται μια σύγχρονη τραγωδία, ο Ακίν επιζητεί την κάθαρση μέσα από τους θεσμούς ως νομοταγής πολίτης, θέτοντας ένα μεγάλο ερωτηματικό.

Όπως πάντα, η είσοδος είναι ελεύθερη.