Πόσο σκληρή τελικά μπορεί να γίνει η κοινωνία μιας μικρής επαρχιακής πόλης και πόσο μπορεί ο καθένας από εμάς να κλειστεί στον δικό του κόσμο αδιαφορώντας για το συνάνθρωπό του;
του Άκη Γκάτζιου
Το ερώτημα δεν είναι καθόλου θεωρητικό, αλλά προκύπτει από ένα περιστατικό, που συνέβη πριν λίγες ημέρες σε κεντρικό δρόμο του Ναυπλίου. Εικόνες που βλέπαμε να συμβαίνουν σε ταινίες γυρισμένες σε μεγαλουπόλεις της Αμερικής και μόνο ντροπή για το ανθρώπινο είδος μπορεί να προκαλέσουν:
Ένα 11χρονο παιδί ξαφνικά, ενώ περπατά στο πεζοδρόμιο, χάνει τις αισθήσεις του και πέφτει στο έδαφος. Θα περίμενε κανείς, οι πάντες να σπεύσουν δίπλα του, να βοηθήσουν ή εν τέλη να καλέσουν βοήθεια.
Η σκληρή πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική.
Το παιδί κείτεται στην άκρη του πεζοδρομίου, στη Σιδηράς Μεραρχίας, στο Ναύπλιο. Οι σκηνές, τα τέσσερα πρώτα λεπτά είναι ανατριχιαστικές…
Ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρία, αλλά τέσσερα αυτοκίνητα περνούν ξυστά από το παιδί. Δεν σταματούν και μάλιστα πατούν γκάζι να φύγουν μακριά. Να μην δουν ως στρουθοκάμηλοι οι οδηγοί έναν άνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια.
Μία γυναίκα που ακολουθεί το παιδί στο πεζοδρόμιο και προφανώς έχει δει λίγα μέτρα μπροστά της τί ακριβώς έχει συμβεί, στρίβει το πρόσωπο, κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο και συνεχίζει την πορεία της από το δρόμο. Για να μην περάσει δίπλα από το πεσμένο στο έδαφος παιδί.
Ένας ακόμα περαστικός από την αντίθετη κατεύθυνση προσπερνά λίγα εκατοστά, δίπλα από τον 11χρονο. Λες και ήταν αόρατος. Κάνει ότι δεν τον βλέπει.
Ο χρόνος κυλά. Τα λεπτά περνούν. Και ο Άνθρωπος απουσιάζει από αυτή την πόλη…
Το ίδιο ακριβώς πράττει και ένα αγκαλιασμένο ζευγάρι, που συνεχίζει τον ανέμελο περίπατό του, σαν να μην είδε τίποτα. Ακριβώς δίπλα. Σε απόσταση αναπνοής…
Τέσσερα ολόκληρα λεπτά, κρίσιμα για την ίδια τη ζωή του παιδιού, που στην προκειμένη περίπτωση δεν έπαιρνε οξυγόνο. Κανείς δεν νοιάζεται. Μέχρι να βρεθεί ο Άνθρωπος. Μία γυναίκα, η οποία κάνει το αυτονόητο:
Καλεί σε βοήθεια για τον μικρό συνάνθρωπό της που αργοσβήνει. Του σώζει τη ζωή, με τη βοήθεια δύο φαρμακοποιών και ενός γιατρού που ειδοποιήθηκαν και έσπευσαν εκεί. Χάρισαν τη ζωή. Ένας ακόμα άνθρωπος, που παραμένει ζωντανός σε αυτήν την πόλη. Χάρη στην Ανθρωπιά, που είναι εξαίρεση πια σε αυτό τον τόπο.
Ούτε στο ζωικό βασίλειο δεν συμβαίνουν αυτά, που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη αγγελικά πλασμένη κοινωνία μας.
Είναι σκληρός αυτός ο κόσμος, ανθρωπάκο.
Ακόμα και σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, που ο ένας γνωρίζει τον άλλο.
Είναι σκληρός αυτός ο κόσμος, άνθρωπε…
Άκης Γκάτζιος